Mediastinoskopia/VATS czy EBUS/EUS w ocenie stanu węzłów chłonnych śródpiersia u chorych na NDRP.
Autor: Marzena Demska
Data: 28.01.2011
Źródło: Tournoy KG, Dooms CA, Rintoul C et al. A randomized trial comparing endosonography followed by surgical staging versus surgical mediastinal staging alone In non-smll cell lung cancer: The ASTER study. 10th ASCO Annual Meeting, Chicago, 4-8 June 2010. Abst
Przedoperacyjna ocena stanu węzłów chłonnych śródpiersia przy użyciu diagnostyki endosonongraficznej (EBUS-FNA/EUS-TBNA) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca charakteryzuje się wyższą czułością w rozpoznawaniu cechy N2/N3 oraz mniejszym odsetkiem niepotrzebnych torakotomii i powikłań w porównaniu do poprzednio stosowanych metod chirurgicznych (MS/VATS).
W kwalifikacji do leczenia chirurgicznego niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) kluczowe znaczenie odgrywa przedoperacyjna ocena stanu węzłów chłonnych śródpiersia. Chorzy, u których w tomografii komputerowej (KT) klatki piersiowej nie stwierdza się powiększonych węzłów chłonnych śródpiersia (cN2-), są kandydatami do zabiegu operacyjnego. Powiększenie węzłów chłonnych śródpiersia powyżej 1 cm (cN2+) w obrazie KT jest wskazaniem do wykonania mediastinoskopii (MS) lub innego badania umożliwiającego rozpoznanie przerzutów w tej okolicy: aspiracyjna biopsja w trakcie przezprzełykowej lub przezoskrzelowej ultrasonografii (EUS-TNBA – esophageal ultrasonography transbronchial needle aspiration i EBUS-FNA – endobronchial ultrasonography fine-needle aspiration), wideotorakoskopia (VATS – video-assisted thoracoscopy). Z powyżej wymienionych badań diagnostycznych najwyższą swoistością i dokładnością cechuje się MS i EBUS-FNA. W ocenie węzłów chłonnych śródpiersia pomocna jest również pozytonowa emisyjna tomografia (PET) – w przypadku ujemnego wyniku badania uzasadniona jest rezygnacja z wykonania mediastinoskopii lub innego badania weryfikującego stan węzłów chłonnych, natomiast dodatni wynik nie musi oznaczać obecności komórek nowotworowych w węzłach chłonnych i wymaga weryfikacji mikroskopowej.
W przypadku stwierdzenia obecności przerzutów do węzłów śródpiersia po stronie guza pierwotnego (pN2+) chorzy kwalifikowani są do przedoperacyjnej chemioterapii. W momencie rozpoznania przerzutów do węzłów śródpiersia po przeciwnej stronie co guz pierwotny (pN3+) chorych kwalifikuje się do radiochemioterapii.
Podczas 46 spotkania ASCO (2010) zaprezentowano wyniki badania ASTER, którego głównym celem było porównanie czułości MS lub VATS i EBUS-FNA/EUS-TBNA w rozpoznawaniu cechy N2/N3. Celem drugoplanowym była ocena odsetka niepotrzebnych torakotomii i powikłań.
241 chorych, ze wskazaniami do diagnostyki inwazyjnej śródpiersia na podstawie TK klatki piersiowej lub badania PET-CT, kwalifikowano do diagnostyki chirurgicznej (MS lub VATS) lub endosonograficznej (EBUS-FNA/EUS-TBNA), a następnie do zabiegu operacyjnego. Przerzuty do węzłów chłonnych stwierdzono u 35% chorych poddanych diagnostyce chirurgicznej i u 50% badanych, u których przeprowadzono diagnostykę endosonograficzną (p=0,019). Czułość metody MS i VATS w rozpoznawaniu przerzutów do węzłów chłonnych śródpiersia wynosiła 80% (95 CI, 68-89) vs 94% (95 CI, 85-98) w przypadku EBUS-FNA/EUS-TBNA (p=0,042). Niepotrzebną torakotomię wykonano u 18% chorych, u których przeprowadzono MS lub VATS. Odsetek ten był niższy u chorych poddanych przedoperacyjnej EBUS-FNA/EUS-TBNA – 7% (p=0,009).
Przedoperacyjna ocena stanu węzłów chłonnych śródpiersia przy użyciu diagnostyki endosnongraficznej, u chorych na NDRP charakteryzuje się wyższą czułością w rozpoznawaniu cechy N2/N3 oraz mniejszym odsetkiem niepotrzebnych torakotomii i powikłań w porównaniu do metod chirurgicznych stosowanych dotychczas.
W przypadku stwierdzenia obecności przerzutów do węzłów śródpiersia po stronie guza pierwotnego (pN2+) chorzy kwalifikowani są do przedoperacyjnej chemioterapii. W momencie rozpoznania przerzutów do węzłów śródpiersia po przeciwnej stronie co guz pierwotny (pN3+) chorych kwalifikuje się do radiochemioterapii.
Podczas 46 spotkania ASCO (2010) zaprezentowano wyniki badania ASTER, którego głównym celem było porównanie czułości MS lub VATS i EBUS-FNA/EUS-TBNA w rozpoznawaniu cechy N2/N3. Celem drugoplanowym była ocena odsetka niepotrzebnych torakotomii i powikłań.
241 chorych, ze wskazaniami do diagnostyki inwazyjnej śródpiersia na podstawie TK klatki piersiowej lub badania PET-CT, kwalifikowano do diagnostyki chirurgicznej (MS lub VATS) lub endosonograficznej (EBUS-FNA/EUS-TBNA), a następnie do zabiegu operacyjnego. Przerzuty do węzłów chłonnych stwierdzono u 35% chorych poddanych diagnostyce chirurgicznej i u 50% badanych, u których przeprowadzono diagnostykę endosonograficzną (p=0,019). Czułość metody MS i VATS w rozpoznawaniu przerzutów do węzłów chłonnych śródpiersia wynosiła 80% (95 CI, 68-89) vs 94% (95 CI, 85-98) w przypadku EBUS-FNA/EUS-TBNA (p=0,042). Niepotrzebną torakotomię wykonano u 18% chorych, u których przeprowadzono MS lub VATS. Odsetek ten był niższy u chorych poddanych przedoperacyjnej EBUS-FNA/EUS-TBNA – 7% (p=0,009).
Przedoperacyjna ocena stanu węzłów chłonnych śródpiersia przy użyciu diagnostyki endosnongraficznej, u chorych na NDRP charakteryzuje się wyższą czułością w rozpoznawaniu cechy N2/N3 oraz mniejszym odsetkiem niepotrzebnych torakotomii i powikłań w porównaniu do metod chirurgicznych stosowanych dotychczas.
