Ozymertynib w leczeniu uzupełniającym – imponująca redukcja ryzyka nawrotu w obrębie OUN (LBA1_PR)
Autor: Maciej Chyziak
Data: 20.09.2020
Źródło: ESMO Virtual Congress/KS
Kategorie:
Płuco i opłucna
Działy:
Aktualności w e-Akademia Raka Płuca
Doniesienia naukowe
Aktualności | Tagi: | ESMO2020, ADAURA, ozymertynib, osimertinib |
Podczas sesji prezydenckiej tegorocznego Kongresu ESMO przedstawiono wyniki badania klinicznego ADAURA dotyczące aktywności wewnątrzczaszkowej ozymertynibu w leczeniu uzupełniającym EGFR+ NDRP. Zastosowanie ozymertynibu w leczeniu uzupełniającym wiąże się z redukcją ryzyka powstania przerzutów w ośrodkowym układzie nerwowym o 82%.
Do badania klinicznego III fazy ADAURA włączono 682 chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecnością mutacji w genie EGFR (EGFR+ NDRP) w stopniu zaawansowania IB-IIIA po radykalnym zabiegu chirurgicznym.
Chorych w sposób losowy przydzielono do ramienia z ozymertynibem (przyjmowanym doustnie w dawce 80 mg/dobę) lub do ramienia z placebo. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od nawrotu choroby (ang. disease free survival, DFS). W całej populacji chorych (stopnie zaawansowania IB-IIIA) mediana DFS w ramieniu z ozymertynibem nie została osiągnięta, podczas gdy w ramieniu z placebo wynosiła 27,5 miesiąca (HR 0,20, 95% CI 0,14-0,30; p < 0,001), natomiast dla chorych w stopniu zaawansowania II-IIIA mediana DFS nie została osiągnięta dla ozymertynibu i wynosiła 19,6 miesiąca dla placebo (HR 0,17 (95% CI 0,11-0,26; p < 0,001). W przypadku nawrotu miejscowego lub wznowy w regionalnych węzłach chłonnych rokowanie chorych jest lepsze niż w przypadku stwierdzenia przerzutów odległych.
Ozymertynib jest TKI EGFR penetrującym przez barierę krew-mózg w większym stopniu niż inhibitory wcześniejszych generacji. Odsetek chorych, u których stwierdzono przerzuty odległe wynosił 11% w ramieniu z ozymertynibem i 46% w ramieniu placebo, przerzuty w węzłach chłonnych odpowiednio u 3 i 14% chorych, a przerzuty w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN) u 1% chorych otrzymujących ozymertynib i 14% chorych otrzymujących placebo.
U chorych w ramieniu z ozymertynibem stwierdzono poprawę w zakresie DFS w obrębie OUN w porównaniu z chorymi w ramieniu z placebo. Mediana DFS w obrębie OUN nie została osiągnięta w ramieniu z ozymertynibem i wynosiła 48,2 miesiąca w ramieniu z placebo (HR 0,18, 95% CI 0,10-0,33; p < 0,0001).
Tym samym zastosowanie ozymertynibu w leczeniu uzupełniającym wiązało się z redukcją ryzyka progresji w obrębie ośrodkowego układu nerwowego lub zgonu o 82%. Szacowane prawdopodobieństwo stwierdzenia przerzutów w OUN po 18 miesiącach leczenia wynosiło < 1% w ramieniu z ozymertynibem (95% CI 0-2%) i 9% w ramieniu z placebo (95% CI 6-13%).
Chorych w sposób losowy przydzielono do ramienia z ozymertynibem (przyjmowanym doustnie w dawce 80 mg/dobę) lub do ramienia z placebo. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od nawrotu choroby (ang. disease free survival, DFS). W całej populacji chorych (stopnie zaawansowania IB-IIIA) mediana DFS w ramieniu z ozymertynibem nie została osiągnięta, podczas gdy w ramieniu z placebo wynosiła 27,5 miesiąca (HR 0,20, 95% CI 0,14-0,30; p < 0,001), natomiast dla chorych w stopniu zaawansowania II-IIIA mediana DFS nie została osiągnięta dla ozymertynibu i wynosiła 19,6 miesiąca dla placebo (HR 0,17 (95% CI 0,11-0,26; p < 0,001). W przypadku nawrotu miejscowego lub wznowy w regionalnych węzłach chłonnych rokowanie chorych jest lepsze niż w przypadku stwierdzenia przerzutów odległych.
Ozymertynib jest TKI EGFR penetrującym przez barierę krew-mózg w większym stopniu niż inhibitory wcześniejszych generacji. Odsetek chorych, u których stwierdzono przerzuty odległe wynosił 11% w ramieniu z ozymertynibem i 46% w ramieniu placebo, przerzuty w węzłach chłonnych odpowiednio u 3 i 14% chorych, a przerzuty w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN) u 1% chorych otrzymujących ozymertynib i 14% chorych otrzymujących placebo.
U chorych w ramieniu z ozymertynibem stwierdzono poprawę w zakresie DFS w obrębie OUN w porównaniu z chorymi w ramieniu z placebo. Mediana DFS w obrębie OUN nie została osiągnięta w ramieniu z ozymertynibem i wynosiła 48,2 miesiąca w ramieniu z placebo (HR 0,18, 95% CI 0,10-0,33; p < 0,0001).
Tym samym zastosowanie ozymertynibu w leczeniu uzupełniającym wiązało się z redukcją ryzyka progresji w obrębie ośrodkowego układu nerwowego lub zgonu o 82%. Szacowane prawdopodobieństwo stwierdzenia przerzutów w OUN po 18 miesiącach leczenia wynosiło < 1% w ramieniu z ozymertynibem (95% CI 0-2%) i 9% w ramieniu z placebo (95% CI 6-13%).
