Sorafenib może być skuteczny w leczeniu chorych na raka płuca
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 30.09.2012
Źródło: Mok TSK, Paz-Ares L, Wu YL i wsp. Association between tumor EGFR and KRAS mutation status and clinical outcomes in NSCLC patients randomized to sorafenib plus best supportive care (BSC) or BSC alone: Subanalysis of the phase III MISSION trial. ESMO 2012
Podczas konferencji ESMO (European Society of Medical Oncology) 2012 zaprezentowano wyniki badania III fazy (MISSION) oceniające skuteczność sorafenibu w porównaniu do placebo u „ciężko przeleczonych” chorych na zaawansowanego lub przerzutowego niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP).
Do randomizowanego, wieloośrodkowego badania III fazy zakwalifikowano 703 chorych. Włączeni do badania chorzy otrzymywali wcześniej 3-4 linie leczenie z powodu NDRP. Większość to chorzy na NDRP o typie histologicznym innym niż płaskonabłonkowy. Badanie guza i/lub surowicy pod kątem obecności mutacji w genie EGFR i KRAS przeprowadzono u połowy chorych. Mutację w genie EGFR oraz KRAS wykryto odpowiednio u 26% oraz 20% badanych.
W ogólnej populacji chorych biorących udział w badaniu nie zaobserwowano różnicy w zakresie mediany całkowitego przeżycia (OS – overall survival) między grupą otrzymującą sorafenib i placebo (248 vs 253 dni; p=0.46). W przeprowadzonej post-hoc analizie wykazano, że chorzy ze stwierdzoną mutacją w genie EGFR odnoszą korzyść w zakresie mediany OS z leczenia sorafenibem w porównaniu do badanych nie prezentujących w/w mutacji (p=0.023). Mediana OS w grupie chorych ze stwierdzoną mutacją EGFR była dwukrotnie dłuższa wśród leczonych sorafenibem niż placebo (423 vs 197 dni, HR 0.48, p=0.002). U chorych prezentujących w/w mutację również mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival) była dłuższa w grupie leczonej sorafenibem (p=0.015). Nie zanotowano różnicy w medianie OS pomiędzy chorymi leczonymi sorafenibem i placebo bez mutacji w genie EGFR (253 vs 256 dni, HR 0.92, p=0.55). U chorych biorących udział w badaniu nie zaobserwowano korelacji pomiędzy statusem mutacji w genie KRAS a skutecznością leczenia sorafenibem. Do wyników powyższego badania należy podchodzić z ostrożnością ze względu na mała grupę chorych, u których wykonano ocenę statusu EGFR. Ponadto do potwierdzenia skuteczności sorafenibu u chorych z obecną mutacją EGFR w guzie konieczne jest przeprowadzenie badania prospektywnego.
W ogólnej populacji chorych biorących udział w badaniu nie zaobserwowano różnicy w zakresie mediany całkowitego przeżycia (OS – overall survival) między grupą otrzymującą sorafenib i placebo (248 vs 253 dni; p=0.46). W przeprowadzonej post-hoc analizie wykazano, że chorzy ze stwierdzoną mutacją w genie EGFR odnoszą korzyść w zakresie mediany OS z leczenia sorafenibem w porównaniu do badanych nie prezentujących w/w mutacji (p=0.023). Mediana OS w grupie chorych ze stwierdzoną mutacją EGFR była dwukrotnie dłuższa wśród leczonych sorafenibem niż placebo (423 vs 197 dni, HR 0.48, p=0.002). U chorych prezentujących w/w mutację również mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS – progression free survival) była dłuższa w grupie leczonej sorafenibem (p=0.015). Nie zanotowano różnicy w medianie OS pomiędzy chorymi leczonymi sorafenibem i placebo bez mutacji w genie EGFR (253 vs 256 dni, HR 0.92, p=0.55). U chorych biorących udział w badaniu nie zaobserwowano korelacji pomiędzy statusem mutacji w genie KRAS a skutecznością leczenia sorafenibem. Do wyników powyższego badania należy podchodzić z ostrożnością ze względu na mała grupę chorych, u których wykonano ocenę statusu EGFR. Ponadto do potwierdzenia skuteczności sorafenibu u chorych z obecną mutacją EGFR w guzie konieczne jest przeprowadzenie badania prospektywnego.
