WCLC 2018 - PD-L1 – dodatni rak płuca: pembrolizumab w monoterapii czy w skojarzeniu z chemioterapią?
Autor: Marta Koblańska
Data: 01.10.2018
Źródło: World Conference on Lung Cancer, WCLC 2018/KS
Podczas tegorocznej Światowej Konferencji Raka Płuca w Toronto (WCLC 2018) przedstawiono wyniki najnowszego badania, w którym wykazano, że u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NDRP) z TPS (ang. Tumor Proportion Score, TPS) ≥ 50 dodanie chemioterapii do pembrolizumabu nie prowadzi do wydłużenia czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) ani czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) w porównaniu do monoterapii pembrolizumabem.
TPS jest odsetkiem żywych komórek nowotworowych z zabarwioną całkowicie lub częściowo błoną komórkową. Próbkę guza można uznać za PD-L1-dodatnią jeżeli ≥ 50% żywych komórek nowotworowych wykazuje zabarwienie błony komórkowej o jakiejkolwiek intensywności.
Badacze przeprowadzili metaanalizę w celu porównania skuteczności pembrolizumabu w monoterapii u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca ze skojarzeniem pembrolizumabu z chemioterapią u chorych z TPS ≥ 50%. Ramię kontrolne stanowili chorzy otrzymujący chemioterapię uczestniczący w badaniu klinicznym KEYNOTE-024 i KEYNOTE-189.
W badaniu KEYNOTE-024 wykazano wyższość pembrolizumabu nad chemioterapią u chorych z rozpoznaniem raka płaskonabłonkowego i niepłaskonabłonkowego oraz TPS większym niż 49, natomiast w badaniu klinicznym KEYNOTE-189 skojarzenie pembrolizumabu z chemioterapią było skuteczniejsze od samej chemioterapii w niepłaskonabłonkowym raku płuca niezależnie od TPS.
Do analizy badacze właczyli 507 chorych, z czego 154 chorych otrzymywało pembrolizumab, 357 chorych chemioterapię a 410 skojarzenie pembrolizumabu i chemioterapii. Charakterystyka początkowa chorych we wszystkich podgrupach była podobna.
Wykazano podobne rokowanie i wyniki leczenia u chorych otrzymujących chemioterapię. Nie wykazano również różnic w zakresie czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) u chorych leczonych chemioterapią z pembrolizumabem oraz leczonych pembrolizumabem w monoterapii (HR 0,70; 95% CI, 0,38-1,30; p=0,26). Podobnie różnic nie wykazano w zakresie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) (HR 0,72; 95% CI 0,45-1,16; p=0,18). Leczenie skojarzone wiązało się jednak z wyższym odsetkiem odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR).
Podczas leczenia skojarzonego częściej odnotowywano działania niepożądane w stopniu 3. do 5. Jednak działania niepożądane zależne od układu immunologicznego występowały rzadziej podczas leczenia skojarzonego.
WNIOSKI: pembrolizumab w monoterapii powinien być stosowany u chorych z TPS > 49, natomiast w skojarzeniu z chemioterapią u chorych z TPS < 49. Jednak jeżeli u chorego z TPS > 49 wymagana jest szybka odpowiedź na leczenie, terapia skojarzona powinna być rozważana i odwrotnie – jeżeli chory z TPS < 49 nie toleruje chemioterapii, zastosowanie pembrolizumabu w monoterapii wydaje się być zasadne.
Badacze przeprowadzili metaanalizę w celu porównania skuteczności pembrolizumabu w monoterapii u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca ze skojarzeniem pembrolizumabu z chemioterapią u chorych z TPS ≥ 50%. Ramię kontrolne stanowili chorzy otrzymujący chemioterapię uczestniczący w badaniu klinicznym KEYNOTE-024 i KEYNOTE-189.
W badaniu KEYNOTE-024 wykazano wyższość pembrolizumabu nad chemioterapią u chorych z rozpoznaniem raka płaskonabłonkowego i niepłaskonabłonkowego oraz TPS większym niż 49, natomiast w badaniu klinicznym KEYNOTE-189 skojarzenie pembrolizumabu z chemioterapią było skuteczniejsze od samej chemioterapii w niepłaskonabłonkowym raku płuca niezależnie od TPS.
Do analizy badacze właczyli 507 chorych, z czego 154 chorych otrzymywało pembrolizumab, 357 chorych chemioterapię a 410 skojarzenie pembrolizumabu i chemioterapii. Charakterystyka początkowa chorych we wszystkich podgrupach była podobna.
Wykazano podobne rokowanie i wyniki leczenia u chorych otrzymujących chemioterapię. Nie wykazano również różnic w zakresie czasu przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS) u chorych leczonych chemioterapią z pembrolizumabem oraz leczonych pembrolizumabem w monoterapii (HR 0,70; 95% CI, 0,38-1,30; p=0,26). Podobnie różnic nie wykazano w zakresie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) (HR 0,72; 95% CI 0,45-1,16; p=0,18). Leczenie skojarzone wiązało się jednak z wyższym odsetkiem odpowiedzi na leczenie (ang. overall response rate, ORR).
Podczas leczenia skojarzonego częściej odnotowywano działania niepożądane w stopniu 3. do 5. Jednak działania niepożądane zależne od układu immunologicznego występowały rzadziej podczas leczenia skojarzonego.
WNIOSKI: pembrolizumab w monoterapii powinien być stosowany u chorych z TPS > 49, natomiast w skojarzeniu z chemioterapią u chorych z TPS < 49. Jednak jeżeli u chorego z TPS > 49 wymagana jest szybka odpowiedź na leczenie, terapia skojarzona powinna być rozważana i odwrotnie – jeżeli chory z TPS < 49 nie toleruje chemioterapii, zastosowanie pembrolizumabu w monoterapii wydaje się być zasadne.
