WCLC
WCLC 2022: Atezolizumab wydłuża czas przeżycia całkowitego u chorych na NDRP
Redaktor: Monika Stelmach
Data: 12.08.2022
Źródło: opracowanie Katarzyna Stencel, Felip E, Altorki N, Vallieres E, et al. IMpower010: overall survival interim analysis of a phase III study of atezolizumab vs best supportive care in resected NSCLC. Presented at the 2022 World Conference on Lung Cancer; August 6-9, 2022; Vienna, Austria; PL03.09.
U chorych po radykalnej resekcji NDRP z ekspresją PD-L1, u których stosowany był atezolizumab, zaobserwowano wydłużenie czasu przeżycia całkowitego w porównaniu z chorymi, u których nie stosowano uzupełniająco immunoterapii – wynika z badań przedstawionych podczas Światowego Kongresu Raka Płuca (WCLC).
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 46 miesięcy mediana czasu przeżycia całkowitego (overall survival –OS) w grupie chorych z ekspresją PD-L1 wynoszącą 1% lub więcej nie została osiągnięta ani w ramieniu z atezolizumabem (n = 248), ani w ramieniu z najlepszym leczeniem wspomagającym (n = 228) (HR 0,71; 95% CI: 0,49–1,03).
Odsetek chorych, którzy pozostają przy życiu po 36 i 60 miesiącach, wynosił 82,1% i 76,8% w ramieniu z atezolizumabem oraz odpowiednio 78,9% i 67,5% w ramieniu z placebo. W całej grupie chorych zrandomizowanych do leczenia mediana OS nie została osiągnięta ani w ramieniu z atezolizumabem (n = 442) ani w ramieniu z najlepszym leczeniem wspomagającym (n = 440) (HR 0,95; 95% CI: 0,74–1,24).
Do badania włączano chorych w stopniu zaawansowania IB do IIIA, u których wielkość guza wynosiła co najmniej 4 cm oraz chorych w dobrym stopniu sprawności (ECOG 0–1). Zakres zabiegu chirurgicznego musiał obejmować co najmniej lobektomię. Chorzy (n = 1280) w pierwszym etapie otrzymali chemioterapię według schematu cisplatyna i pemetreksed, gemcytabina, docetaksel, winorelbina (1–4 kursy), a następnie zostali losowo przydzieleni w stosunku 1:1 (n = 1005) do ramienia z atezolizumabem lub najlepszym leczeniem wspomagającym. Pacjenci w ramieniu z immunoterapią otrzymywali atezolizumab w dawce 1200 mg co 21 dni (16 podań lub przez okres roku), a u chorych w ramieniu z placebo stosowano najlepsze leczenie wspomagające.
Pierwszorzędowe punkty końcowe badania obejmowały czas wolny od choroby w ocenie badacza (investigator-assessed disease free survival – DFS), a drugorzędowe OS w grupie zgodnej z zaplanowanym leczeniem (intent to treat population – ITT), DFS w zależności od ekspresji PD-L1 oraz odsetek pacjentów bez nawrotu choroby po 3 i 5 latach.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 32 miesiące dane dotyczące OS nie są jeszcze dojrzałe – HR dla OS wynosi 0,77 u chorych z ekspresją PD-L1 wynoszącą 1% lub więcej, 0,99 u wszystkich zrandomizowanych chorych oraz 1,07 w populacji ITT. HR dla DFS wynosił 0,66 u chorych PD-L1 > 1%, 0,79 u wszystkich zrandomizowanych chorych oraz 0,81 w populacji ITT. Odsetki chorych pozostających przy życiu po 36 i 60 miesiącach wśród chorych z ekspresją PD-L1 wynoszącą co najmniej 50% wynosiły 89,1% i 84,8% w ramieniu z atezolizumabem oraz 77,5 i 67,5% w ramieniu z BSC. W żadnym z ramion badania nie osiągnięto mediany OS (HR 0,42; 95% CI: 0,23–0,78).
Działania niepożądane jakiegokolwiek stopnia raportowano u 92,5% chorych w ramieniu z atezolizumabem oraz u 70,9% w ramieniu najlepszego leczenia wspomagającego. Działania niepożądane w stopniu 3 lub 4 występowały u odpowiednio 22% oraz 11,5%. Przerwy w dawkowaniu leku wymagało 28,7% chorych leczonych atezolizumabem.
Opracowanie dr n. med. Katarzyna Stencel
Odsetek chorych, którzy pozostają przy życiu po 36 i 60 miesiącach, wynosił 82,1% i 76,8% w ramieniu z atezolizumabem oraz odpowiednio 78,9% i 67,5% w ramieniu z placebo. W całej grupie chorych zrandomizowanych do leczenia mediana OS nie została osiągnięta ani w ramieniu z atezolizumabem (n = 442) ani w ramieniu z najlepszym leczeniem wspomagającym (n = 440) (HR 0,95; 95% CI: 0,74–1,24).
Do badania włączano chorych w stopniu zaawansowania IB do IIIA, u których wielkość guza wynosiła co najmniej 4 cm oraz chorych w dobrym stopniu sprawności (ECOG 0–1). Zakres zabiegu chirurgicznego musiał obejmować co najmniej lobektomię. Chorzy (n = 1280) w pierwszym etapie otrzymali chemioterapię według schematu cisplatyna i pemetreksed, gemcytabina, docetaksel, winorelbina (1–4 kursy), a następnie zostali losowo przydzieleni w stosunku 1:1 (n = 1005) do ramienia z atezolizumabem lub najlepszym leczeniem wspomagającym. Pacjenci w ramieniu z immunoterapią otrzymywali atezolizumab w dawce 1200 mg co 21 dni (16 podań lub przez okres roku), a u chorych w ramieniu z placebo stosowano najlepsze leczenie wspomagające.
Pierwszorzędowe punkty końcowe badania obejmowały czas wolny od choroby w ocenie badacza (investigator-assessed disease free survival – DFS), a drugorzędowe OS w grupie zgodnej z zaplanowanym leczeniem (intent to treat population – ITT), DFS w zależności od ekspresji PD-L1 oraz odsetek pacjentów bez nawrotu choroby po 3 i 5 latach.
Po okresie obserwacji z medianą wynoszącą 32 miesiące dane dotyczące OS nie są jeszcze dojrzałe – HR dla OS wynosi 0,77 u chorych z ekspresją PD-L1 wynoszącą 1% lub więcej, 0,99 u wszystkich zrandomizowanych chorych oraz 1,07 w populacji ITT. HR dla DFS wynosił 0,66 u chorych PD-L1 > 1%, 0,79 u wszystkich zrandomizowanych chorych oraz 0,81 w populacji ITT. Odsetki chorych pozostających przy życiu po 36 i 60 miesiącach wśród chorych z ekspresją PD-L1 wynoszącą co najmniej 50% wynosiły 89,1% i 84,8% w ramieniu z atezolizumabem oraz 77,5 i 67,5% w ramieniu z BSC. W żadnym z ramion badania nie osiągnięto mediany OS (HR 0,42; 95% CI: 0,23–0,78).
Działania niepożądane jakiegokolwiek stopnia raportowano u 92,5% chorych w ramieniu z atezolizumabem oraz u 70,9% w ramieniu najlepszego leczenia wspomagającego. Działania niepożądane w stopniu 3 lub 4 występowały u odpowiednio 22% oraz 11,5%. Przerwy w dawkowaniu leku wymagało 28,7% chorych leczonych atezolizumabem.
Opracowanie dr n. med. Katarzyna Stencel
