Belimumab w leczeniu twardziny układowej
Autor: Alicja Kostecka
Data: 21.03.2018
Źródło: AK/Belimumab for the Treatment of Early Diffuse Systemic Sclerosis: Results of a Randomized, Double-Blind, Placebo-Controlled, Pilot Trial. Arthritis Rheumatol. 2018 Feb;70(2):308-316. doi: 10.1002/art.40358.
| Tagi: | belimumab |
Belimumab jest ludzkim przeciwciałem monoklonalnym klasy IgG , wytwarzanym metodą rekombinacji DNA, wiążącym się specyficznie z rozpuszczalnym białkiem BLyS, hamując w ten sposób jego aktywność biologiczną. Białko BLyS bierze udział w aktywacji, różnicowaniu i przeżyciu limfocytów B.Obserwowano zwiększone stężenia tego białka w surowicy pacjentów z twardziną układową, ponadto korelowały one z rozległością zmian skórnych.
Opublikowano wyniki jednośrodkowego, podwójnie zaślepionego, kontrolowanego placebo, randomizowanego badania klinicznego, oceniającego bezpieczeństwo i skuteczność belimumabu w populacji pacjentów z wczesną uogólnioną postacią twardziny układowej.
W trwającym 52 tygodnie badaniu wzięło udział 20 chorych leczonych mykofenolanem mofetilu (do 2g/dobę), zrandomizowanych w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego placebo lub belimumab (10mg/kg m.c. i.v., 3 podania co 2 tyg., następnie co 4 tygodnie). W obu obserwowanych ramionach badania odnotowano zmniejszenie zajęcia skóry oceniane wskaźnikiem Rodnana (mRSS). W ramieniu stosującym belimumab wyjściowo ze średniej wartości 27 do 18 (P = 0.039), a w stosującym placebo z 28 do 21 (P = 0.023). Chociaż średnia zmiana wskaźnika mRSS była większa wśród przyjmujących belimumab (-10 vs -3), nie uzyskano istotności statystycznej (pierwotny punkt końcowy badania). Nie obserwowano różnic w częstości działań niepożądanych (w tym powikłań infekcyjnych) pomiędzy grupami. Wartości FVC o raz DLCO pozostały stabilne w trakcie trwania badania.
Interesujące są ponadto wyniki wpływu leczenia na ekspresję genów w badanych grupach chorych. Wykazano, że odpowiedź kliniczna na belimumab, związana była ze zmniejszeniem ekspresji genów o profilu związanym z włóknieniem (kolagen, ECM, TGFb/TGFbR), natomiast w ramieniu otrzymującym placebo nie obserwowano istotnych zmian (mimo, że stosowany był tej grupie mykofenolan mofetilu). Analiza histopatologiczna bioptatów skóry wykazała zmniejszenie nasilenia zmian u większości badanych w obu analizowanych grupach, jednak nie wykazano istotnych różnic pomiędzy nimi.
W trwającym 52 tygodnie badaniu wzięło udział 20 chorych leczonych mykofenolanem mofetilu (do 2g/dobę), zrandomizowanych w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego placebo lub belimumab (10mg/kg m.c. i.v., 3 podania co 2 tyg., następnie co 4 tygodnie). W obu obserwowanych ramionach badania odnotowano zmniejszenie zajęcia skóry oceniane wskaźnikiem Rodnana (mRSS). W ramieniu stosującym belimumab wyjściowo ze średniej wartości 27 do 18 (P = 0.039), a w stosującym placebo z 28 do 21 (P = 0.023). Chociaż średnia zmiana wskaźnika mRSS była większa wśród przyjmujących belimumab (-10 vs -3), nie uzyskano istotności statystycznej (pierwotny punkt końcowy badania). Nie obserwowano różnic w częstości działań niepożądanych (w tym powikłań infekcyjnych) pomiędzy grupami. Wartości FVC o raz DLCO pozostały stabilne w trakcie trwania badania.
Interesujące są ponadto wyniki wpływu leczenia na ekspresję genów w badanych grupach chorych. Wykazano, że odpowiedź kliniczna na belimumab, związana była ze zmniejszeniem ekspresji genów o profilu związanym z włóknieniem (kolagen, ECM, TGFb/TGFbR), natomiast w ramieniu otrzymującym placebo nie obserwowano istotnych zmian (mimo, że stosowany był tej grupie mykofenolan mofetilu). Analiza histopatologiczna bioptatów skóry wykazała zmniejszenie nasilenia zmian u większości badanych w obu analizowanych grupach, jednak nie wykazano istotnych różnic pomiędzy nimi.
