Cechy kliniczne pomagające w wykryciu olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnic

Na łamach JAMA Internal Medicine ukazał się przegląd systematyczny z metaanalizą badań klinicznych i obserwacyjnych dotyczących w procesu rozpoznawania olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnic. Badacze postawili sobie za cel określenie które cechy kliniczne zwiększają prawdopodobieństwa diagnozy olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnic, a które zwiększają szansę wykluczenia choroby.

W badaniu siłę czynnika wyrażono jako współczynnik prawdopodobieństwa (ang. likelihood ratio, LR). W sumie przeanalizowano 68 badań obejmujących ponad 14 tys. pacjentów.
Cechami klinicznymi które były najbardziej związane z olbrzymiokomórkowym zapalenie tętnic były: chromanie kończyn (LR=6,01), chromanie żuchwy (LR=4,90), pogrubienie tętnicy skroniowej (LR=4,70), utrata tętna na tętnicy skroniowej (LR=3,25), liczba płytek powyżej 400 tys. na mikrolitr (LR=3,75), tkliwość okolicy skroniowej (LR=3,14) oraz wartości opadu Biernackiego powyżej 100 mm/h (LR=3,11). Natomiast szansa na wykrycie olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnicy była znacznie zmniejszona gdy wartości opadu Biernackiego były poniżej 40 mm/h (LR=0,18), wartości CRP poniżej 2,5 mg na decylitr (LR=0,38) lub pacjenci mieli mniej niż 70 lat życia (LR=0,48).

Żadna z cech klinicznych nie jest wystarczająco silna, aby zastąpić diagnozę opartą na biopsji. Jednakże, kombinacja objawów i parametrów laboratoryjnych może pozwolić na wskazanie pacjentów u których z największym prawdopodobieństwem można rozpoznać olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic.