Co boli współczesną reumatologię?

– Duża część działań diagnostyczno-terapeutycznych może być wykonana w trybie przychodnianym, ale obecnie jest to bardzo trudne, a nawet niemożliwe do zrealizowania we właściwy sposób – mówił prof. Eugeniusz J. Kucharz, prezes Polskiego Towarzystwa Reumatologicznego, kierownik Katedry i Kliniki Chorób Wewnętrznych i Reumatologii Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, podczas 35. Konferencji Ordynatorów i Kierowników Poradni Reumatologicznych w Warszawie.

W swoim wystąpieniu przedstawił propozycje zagadnień dotyczących reumatologii, które wymagają dyskusji. Akcentował, że w ostatnich latach reumatologia kliniczna bardzo się zmieniła, a wspólnym celem środowiska jest optymalizacja leczenia pacjentów z chorobami reumatologicznymi. Jako bardzo istotną sprawę wskazał zmniejszenie ograniczeń w udzielaniu świadczeń przez reumatologów zatrudnionych w lecznictwie ambulatoryjnym.
– Duża część działań diagnostyczno-terapeutycznych może być wykonana w trybie przychodnianym, ale obecnie jest to bardzo trudne, a nawet niemożliwe do zrealizowania we właściwy sposób. Ważne jest, aby reumatolog w przychodni podczas pierwszej wizyty miał możliwość wykonania potrzebnej diagnostyki – mówił prof. Kucharz. Podkreślał, iż z uwagi na ograniczenia w przyznanej liczbie punktów na pierwszą wizytę trudno jest przeprowadzić prawidłowe postępowanie diagnostyczne. Jego zdaniem, aby zlikwidować tą przeszkodę, która rzutuje na wiele innych etapów leczenia chorego, niezbędne jest zwiększenie liczby punktów przyznanych w tym celu. Mówił także o tym, że jeżeli udałoby się skrócić czas oczekiwania na wyniki niektórych badań obrazowych, to u zdecydowanej większości chorych można by było ustalić rozpoznanie lub ukierunkować je podczas dwóch wizyt poradniowych w stosunkowo krótkim czasie. To z kolei pozwoli na rozpoczęcie właściwego leczenia w korzystnym dla chorego czasie. Akcentował korzyści medyczne wynikające z wczesnego rozpoznania i wykorzystania tzw. okna możliwości. Oprócz korzyści medycznych istotny jest także przebieg postępowania ambulatoryjnego, który może istotnie zmniejszyć liczbę hospitalizacji. – Obecnie w celu ustalenia diagnozy niezbędne są wielokrotne – bo brakuje punktów – i rozciągnięte w czasie – bo są kolejki – wizyty. Tym samym choroba ulega zaostrzeniu. A w końcu pacjent trafia do oddziału szpitalnego – mówił i dodał, iż nie można zapomnieć o oddolnych inicjatywach środowiska reumatologów polegających na stworzeniu szybkiej ścieżki wczesnego rozpoznawania reumatoidalnego zapalenia stawów.
Prof. Kurzach odniósł się także do zagadnienia leczenia choroby zwyrodnieniowej stawów. Jego zdaniem reumatolodzy nie powinni jej leczyć, a nadzorować leczenie. Chorymi powinni zajmować się lekarze rodzinni, a udział reumatologa winien ograniczyć się do wyjątkowych i sporadycznych konsultacji. Wymaga to, z jednej strony edukacji lekarzy rodzinnych oraz stworzenia mechanizmów, które sprawią, że będą oni zainteresowani długotrwałym prowadzeniem takich chorych. Obecnie jest tak, że i pacjent, i lekarz rodzinny wolą od razu wypisać skierowanie do reumatologa.
Kolejna poruszona sprawa dotyczyła leczenia biologicznego, m.in. potrzebie regulacji prawych usprawniających proces stałej aktualizacji programów lekowych, chodzi o utworzenie podstaw prawnych do „szybkiej ścieżki” uaktualniania programów do zaleceń europejskich. Obecnie każda, nawet drobna zmiana programu jest skomplikowanym i długotrwałym procesem. Prof. Kucharz mówił także, że należy rozpocząć dyskusję na temat zmian systemowych programów lekowych, by m.in. uprościć dostęp do leczenia, by prowadzenie takich programów było atrakcyjne dla szpitala. Zwrócił także uwagę na strukturę wiekową reumatologów. Mówił, iż niezbędnym jest określenie liczby lekarzy tej specjalizacji, którzy przejdą na emeryturę w ciągu najbliższych pięciu, do 10 lat. Wszystko po to, aby ocenić potrzeby kadrowe.

Organizatorem wydarzenia był Narodowy Instytut Geriatrii, Reumatologii i Rehabilitacji.