Czy należy aktywnie poszukiwać niedomykalności aortalnej wśród pacjentów chorujących na ZZSK?
Autor: Andrzej Kordas
Data: 29.10.2015
Źródło: Aortic Regurgitation Is Common in Ankylosing Spondylitis: Time for Routine Echocardiography Evaluation? Klingberg, Eva et al.; The American Journal of Medicine , Volume 128 , Issue 11 , 1244 - 1250.e1.
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Eva Klingberg i wsp. zaprojektowali badanie mające na celu ocenę częstości występowania niedomykalności aortalnej wśród pacjentów chorujących na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa oraz określenie ewentualnej korelacji pomiędzy występowaniem niedomykalności aortalnej a ciężkością ZZSK. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma The American Journal of Medicine.
Przezklatkowemu badaniu echokardiograficznemu poddano 187 pacjentów chorujących na zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, spośród czego 105 osób stanowili mężczyźni. Średni wiek w grupie badanej wyniósł 50 lat, natomiast średni czas trwania choroby oszacowano na 24 lata.
W trakcie badania niedomykalność aortalną stwierdzono u 34 pacjentów (18%; 95% CI, 12%-24%) z grupy badanej. W 24 przypadkach stwierdzono łagodną niedomykalność aortalną, u 9 pacjentów niedomykalność aortalną umiarkowanego stopnia, a u 1 pacjenta ciężką niedomykalność aortalną. Powyższa częstość występowania niedomykalności aortalnej była istotnie wyższa w porównaniu z danymi dotyczącymi populacji ogólnej. Częstość występowania niedomykalności aortalnej wzrastała wraz z wiekiem pacjentów oraz czasem trwania ZZSK. Dla porównania choroba niedokrwienna serca występowała wyłącznie u 9 pacjentów (5%; 95% CI, 2%-8%) z grupy badanej.
Dodatkowo u 25 pacjentów (13%; 95% CI, 8%-18%) z grupy badanej odnotowano występowanie zaburzeń przewodzenia, które istotnie częściej stwierdzano wśród pacjentów z niedomykalnością aortalną (P = .005).
Obecność antygenu HLA-B27 stwierdzono w podobnym odsetku wśród pacjentów z niedomykalnością aortalną oraz u osób wolnych od tego schorzenia.
Podsumowując, autorzy badania wykazali, iż osobom chorującym na ZZSK często towarzyszą schorzenia sercowo-naczyniowe, przy czym istotnie częściej stwierdza się cechy niedomykalności aortalnej lub zaburzeń przewodzenia aniżeli chorobę niedokrwienną serca.
W trakcie badania niedomykalność aortalną stwierdzono u 34 pacjentów (18%; 95% CI, 12%-24%) z grupy badanej. W 24 przypadkach stwierdzono łagodną niedomykalność aortalną, u 9 pacjentów niedomykalność aortalną umiarkowanego stopnia, a u 1 pacjenta ciężką niedomykalność aortalną. Powyższa częstość występowania niedomykalności aortalnej była istotnie wyższa w porównaniu z danymi dotyczącymi populacji ogólnej. Częstość występowania niedomykalności aortalnej wzrastała wraz z wiekiem pacjentów oraz czasem trwania ZZSK. Dla porównania choroba niedokrwienna serca występowała wyłącznie u 9 pacjentów (5%; 95% CI, 2%-8%) z grupy badanej.
Dodatkowo u 25 pacjentów (13%; 95% CI, 8%-18%) z grupy badanej odnotowano występowanie zaburzeń przewodzenia, które istotnie częściej stwierdzano wśród pacjentów z niedomykalnością aortalną (P = .005).
Obecność antygenu HLA-B27 stwierdzono w podobnym odsetku wśród pacjentów z niedomykalnością aortalną oraz u osób wolnych od tego schorzenia.
Podsumowując, autorzy badania wykazali, iż osobom chorującym na ZZSK często towarzyszą schorzenia sercowo-naczyniowe, przy czym istotnie częściej stwierdza się cechy niedomykalności aortalnej lub zaburzeń przewodzenia aniżeli chorobę niedokrwienną serca.
