Długotrwałe stosowanie inhibitorów pompy protonowej u starszych kobiet a ryzyko złamań w osteoporozie
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 08.12.2014
Źródło: Long-term proton pump inhibitor therapy and falls and fractures in elderly women: a prospective cohort study. J Bone Miner Res. 2014 Nov;29(11):2489-97. Lewis JR1, Barre D, Zhu K, Ivey KL, Lim EM, Hughes J, Prince RL.
Przewlekłe stosowanie inhibitorów pompy protonowej (IPP) uważane jest za czynnik wystąpienia osteoporozy. Przyczyną tego zjawisko może być utrudnione wchłanianie wapnia, gdyż kwaśne środowisko sprzyja absorpcji wapnia. Badanie dotyczące wpływu IPP na przyswajanie wapnia z diety nie są jednak jednoznaczne, a związek przyczynowo-skutkowy między stosowaniem IPP i występowaniem złamań pozostają niewyjaśnione. Być może istnieją inne mechanizmy oddziaływania IPP na występowanie osteoporozy, a także, co najważniejsze, na zwiększenie ryzyka złamań.
Celem prezentowanej pracy było zbadanie czy istnieje związek między długotrwałym (dłużej niż 1 rok) stosowaniem IPP a czynnikami ryzyka złamań takimi jak budowa kości, upadki, zaburzenia równowagi utrudniające funkcjonowanie. W tym celu analizowano dane pochodzące z kohorty starszych kobiet w okresie pomenopauzalnym, a następnie uzyskane wyniki replikowano do innego badania prospektywenego dotyczącego upadków w tej populacji.
Długotrwałe stosowanie IPP było związane z większym ryzykiem hospitalizacji związanych z upadkami i złamaniami, skorygowany współczynnik ryzyka wyniósł odpowiednio 2,17 (95%CI, 1.25-3.16; p=0,006) oraz 1,95 (95%CI; 1,20-3,16; p=0,007). Ponadto długotrwałe stosowanie IPP było także związane z większym ryzykiem występowania złamań odnotowywanych przez pacjentów- skorygowany współczynnik ryzyka 1,51 (95%CI, 1,00-2,27; p=0,049). Nie stwierdzono zależności z budową kości. W grupie przewlekle stosującej IPP odnotowano istotne statystycznie ograniczenia w zakresie aktywności poza domem i aktywności w domu spowodowanej strachem przed upadkiem, zawrotami głowy i drętwieniem stóp, a także w obiektywnych pomiarach: czasu "Time Up and G"o oraz próbie Romberga. Ponadto osoby przewlekle stosujące IPP miały niższe stężenia witaminy B12 w stosunku do osób niestosujących IPP (50% versus 21% (p=0,003).
Na podstawie przeprowadzonej analizy autorzy badania potwierdzają związek między przewlekłym stosowaniem IPP a zwiększonym ryzykiem złamań. Zależność ta wydaje się wynikać nie z zaburzeń budowy kości, lecz najprawdopodobniej ze zwiększeniem ryzyka upadków.
Długotrwałe stosowanie IPP było związane z większym ryzykiem hospitalizacji związanych z upadkami i złamaniami, skorygowany współczynnik ryzyka wyniósł odpowiednio 2,17 (95%CI, 1.25-3.16; p=0,006) oraz 1,95 (95%CI; 1,20-3,16; p=0,007). Ponadto długotrwałe stosowanie IPP było także związane z większym ryzykiem występowania złamań odnotowywanych przez pacjentów- skorygowany współczynnik ryzyka 1,51 (95%CI, 1,00-2,27; p=0,049). Nie stwierdzono zależności z budową kości. W grupie przewlekle stosującej IPP odnotowano istotne statystycznie ograniczenia w zakresie aktywności poza domem i aktywności w domu spowodowanej strachem przed upadkiem, zawrotami głowy i drętwieniem stóp, a także w obiektywnych pomiarach: czasu "Time Up and G"o oraz próbie Romberga. Ponadto osoby przewlekle stosujące IPP miały niższe stężenia witaminy B12 w stosunku do osób niestosujących IPP (50% versus 21% (p=0,003).
Na podstawie przeprowadzonej analizy autorzy badania potwierdzają związek między przewlekłym stosowaniem IPP a zwiększonym ryzykiem złamań. Zależność ta wydaje się wynikać nie z zaburzeń budowy kości, lecz najprawdopodobniej ze zwiększeniem ryzyka upadków.
