Leczenie bólu u pacjentów z chorobą zwyrodnieniową stawów

Celem terapii bólu w populacji geriatrycznej jest nie tylko komfort pacjenta i redukcja dolegliwości, lecz także zwiększenie aktywności ruchowej. W terapii bólu przewlekłego w chorobach narządu ruchu stosowana jest polipragmazja. Schematy podawania leków powinny być jak najprostsze. Zawsze trzeba mieć na uwadze możliwe powikłania i interakcje leków. Nie wolno pomijać wpływu tej terapii na procesy poznawcze.

Ból związany z narządem ruchu może mieć charakter ostry lub przewlekły, występować w postaci zaostrzeń lub remisji, mieć lokalizację w stawach i w tkankach miękkich, może być dokładnie zlokalizowany lub rozlany i rzutować do innych struktur ciała. Najczęstszą przyczyną bólu jest ChZS, następnie choroby krążka międzykręgowego, reumatoidalne zapalenie stawów oraz bóle pourazowe. Czynnikami ryzyka są: powtarzające się przeciążenia narządu ruchu lub oszczędzanie tych struktur, współwystępujące choroby, otyłość, skutki osteoporozy, płeć i czynniki genetyczne oraz zaburzenia emocjonalne. Patofizjologia bólu mięśniowo-szkieletowego jest złożona i obejmuje procesy zwyrodnieniowe, zapalne oraz neuroimmunologiczne. Ból ma charakter zarówno receptorowy, jak i neuropatyczny [6, 7]. W zmienionych chorobowo tkankach wzrasta stężenie mediatorów zapalnych, co uaktywnia procesy sensytyzacji, prowadząc do ograniczenia ruchu. Uwolnione neurotransmitery powodują obniżenie progu bólowego oraz aktywację centralnej sensytyzacji i w efekcie utrwalenie procesu chronifikacji bólu.
Więcej:www.termedia.pl/Leczenie-bolu-u-pacjentow-z-choroba-zwyrodnieniowa-stawow,104,37469,1,0.html