Manometria przełyku w twardzinie układowej
Autor: Alicja Kostecka
Data: 25.04.2017
Źródło: AK/Association between clinical manifestations of systemic sclerosis and esophageal dysmotility assessed by high-resolution manometry. Marine de Carlan, Alain Lescoat, Charlène Brochard, Guillaume Coiffier, Claire Cazalets, Alain Ropert, Patrick Jégo. J s
W twardzinie układowej proces patogenetyczny oparty o zaburzenia autoimmunologiczne prowadzi do zmian w obrębie naczyń krwionośnych oraz wzmożonego włóknienia skóry oraz innych tkanek. Choroba ma charakter układowy i manifestuje się wielonarządowo.
U około 90% pacjentów występują zmiany w obrębie przełyku, powodując typowe objawy dla GERD oraz zaburzenia połykania. Mimo powszechnego występowania zajęcie przełyku nie należy do kryteriów diagnostycznych twardziny układowej z 2013 roku, które są obecnie stosowane.
Grupa badaczy z Francji przeprowadziła badania zaburzeń perystaltyki przełyku ocenianych przy pomocy manometrii o wysokiej rozdzielczości (HRM, high-resolution manometry) u 36 chorych z twardziną układową rozpoznaną na podstawie kryteriów z 2013 roku. U 61% chorych stwierdzono nieprawidłowości perystaltyki przełyku (55.6% brak perystaltyki, 5.6% słaba perystaltyka), u 33.3% obniżenie ciśnienia połączenia żołądkowo-przełykowego, u 75% nie obserwowano prawidłowego fizjologicznego przejścia skurczu po wielokrotnym szybkim przełykaniu, a u 44.4% była nieprawidłowa rezerwa perystaltyczna. U jednego pacjenta zdiagnozowano achalazję przełyku , a u jednego rozlany skurcz przełyku. U 16 pacjentów w okresie nie dłuższym niż rok od manometrii wykonano badanie gastroskopii, w którym u 9 chorych stwierdzono zapalenie przełyku.
Zaburzenia motoryki przełyku korelowały z występowaniem teleangiektazji, zauważono również pewien trend ich występowania z owrzodzeniami palców- aczkolwiek zależność ta nie była istotna statystycznie. Autorzy badania sugerują, iż zmiany motoryki przełyku mogą mieć związek z zaburzeniami o charakterze waskulopatii. Wykazano również zależność istotną statystycznie między nieprawidłowościami w manometrii przełyku a testem skórnym Rodnana oraz obniżeniem wartości DLCO, aczkolwiek nie było korelacji między zmianami śródmiąższowymi płuc w TK klatki piersiowej. Potwierdzono natomiast korelację zmian w manometrii przełyku z poszerzeniem przełyku i zaleganiem treści pokarmowej uwidocznionym w badaniu TK klatki piersiowej.
W przeprowadzonym badaniu wykazano statystycznie istotny związek między zaburzeniami motoryki przełyku a manifestacją narządową w twardzinie układowej, który sugeruje iż zmiany te mogą być wynikiem waskulopatii, jak i wzmożonego włóknienia. Badanie manometryczne przełyku nie należy do standardu diagnostycznego w twardzinie układowej, ale może być pomocne zarówno w przypadku wątpliwości co do diagnozy, jak i w wyjaśnieniu przyczyn dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego u chorych na twardzinę układową.
Grupa badaczy z Francji przeprowadziła badania zaburzeń perystaltyki przełyku ocenianych przy pomocy manometrii o wysokiej rozdzielczości (HRM, high-resolution manometry) u 36 chorych z twardziną układową rozpoznaną na podstawie kryteriów z 2013 roku. U 61% chorych stwierdzono nieprawidłowości perystaltyki przełyku (55.6% brak perystaltyki, 5.6% słaba perystaltyka), u 33.3% obniżenie ciśnienia połączenia żołądkowo-przełykowego, u 75% nie obserwowano prawidłowego fizjologicznego przejścia skurczu po wielokrotnym szybkim przełykaniu, a u 44.4% była nieprawidłowa rezerwa perystaltyczna. U jednego pacjenta zdiagnozowano achalazję przełyku , a u jednego rozlany skurcz przełyku. U 16 pacjentów w okresie nie dłuższym niż rok od manometrii wykonano badanie gastroskopii, w którym u 9 chorych stwierdzono zapalenie przełyku.
Zaburzenia motoryki przełyku korelowały z występowaniem teleangiektazji, zauważono również pewien trend ich występowania z owrzodzeniami palców- aczkolwiek zależność ta nie była istotna statystycznie. Autorzy badania sugerują, iż zmiany motoryki przełyku mogą mieć związek z zaburzeniami o charakterze waskulopatii. Wykazano również zależność istotną statystycznie między nieprawidłowościami w manometrii przełyku a testem skórnym Rodnana oraz obniżeniem wartości DLCO, aczkolwiek nie było korelacji między zmianami śródmiąższowymi płuc w TK klatki piersiowej. Potwierdzono natomiast korelację zmian w manometrii przełyku z poszerzeniem przełyku i zaleganiem treści pokarmowej uwidocznionym w badaniu TK klatki piersiowej.
W przeprowadzonym badaniu wykazano statystycznie istotny związek między zaburzeniami motoryki przełyku a manifestacją narządową w twardzinie układowej, który sugeruje iż zmiany te mogą być wynikiem waskulopatii, jak i wzmożonego włóknienia. Badanie manometryczne przełyku nie należy do standardu diagnostycznego w twardzinie układowej, ale może być pomocne zarówno w przypadku wątpliwości co do diagnozy, jak i w wyjaśnieniu przyczyn dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego u chorych na twardzinę układową.
