123RF
Mepolizumab w leczeniu EGPA
Autor: Iwona Konarska
Data: 08.03.2022
Źródło: Bettiol A, Urban ML, Dagna L et al. Mepolizumab for Eosinophilic Granulomatosis With Polyangiitis: A European Multicenter Observational Study. Arthritis & Rheumatology Vol. 74, No. 2, February 2022, pp 295–306
Wyniki badania opublikowanego przez międzynarodową grupę badaczy skupioną wokół European EGPA Study Group wskazują, że zarówno dawka rejestracyjna, jak i dawka 100 mg podawana podskórnie raz na 4 tygodnie są skuteczne w terapii choroby z zajęciem układu oddechowego.
Mepolizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko interleukinie 5 (IL-5). Lek zarejestrowany jest do stosowania w ciężkiej astmie eozynofilowej, przewlekłym zapaleniu zatok przynosowych z polipami nosa, eozynofilowej ziarniniakowatości z zapaleniem naczyń (EGPA) oraz w zespole hypereozynofilowym.
Dawkowanie wynikające z ChPL w przypadku EGA to 300 mg podawane podskórnie raz na cztery tygodnie. Wyniki badania opublikowanego przez międzynarodową grupę badaczy skupioną wokół European EGPA Study Group wskazują, że zarówno dawka rejestracyjna, jak i dawka 100 mg podawana podskórnie raz na cztery tygodnie jest skuteczna w terapii choroby z zajęciem układu oddechowego. Wnioski oparto na analizie prawie 200 pacjentów chorujących na EGPA leczonych mepolizumabem w stabilnej dawce 100 lub 300 mg podskórnie (odpowiednio 158 i 33 chorych). Częstość remisji w ocenie po 12 i 24 miesiącach była porównywalna niezależnie od stosowanej dawki i wynosiła odpowiednio 30,4 proc. i 35,7 proc.
Zastosowanie leku związane było ze zmniejszeniem aktywności choroby, redukcją dawki glikokortykoidów oraz zmniejszeniem nasilenia eozynofilii w przypadku obu stosowanych schematów leczenia. Ogólna częstość zaostrzeń była porównywalna w obu leczonych grupach i wynosiła 32,1 proc. dla dawki 100 mg oraz 25 proc. dla dawki 300 mg. Ponad 90 proc. chorych w chwili włączenia mepolizumabu miało aktywną postać choroby (mediana BVAS – 4), z dominującą manifestacją w zakresie górnych i dolnych dróg oddechowych, obwodowego układu nerwowego oraz objawami ogólnymi.
Z danych przytaczanych przez autorów pracy wynika, że w wielu ośrodkach istnieje praktyka stosowania mepolizumabu w schemacie dawkowania 100 mg co cztery tygodnie, czyli według protokołu zalecanego np. w terapii ciężkiej astmy eozynofilowej, co wydaje się być podyktowane podobną skutecznością terapii. Konieczne są dalsze badania związane z oceną skuteczności leczenia i ryzyka wystąpienia zaostrzeń choroby w proponowanych schematach dawkowania.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
Dawkowanie wynikające z ChPL w przypadku EGA to 300 mg podawane podskórnie raz na cztery tygodnie. Wyniki badania opublikowanego przez międzynarodową grupę badaczy skupioną wokół European EGPA Study Group wskazują, że zarówno dawka rejestracyjna, jak i dawka 100 mg podawana podskórnie raz na cztery tygodnie jest skuteczna w terapii choroby z zajęciem układu oddechowego. Wnioski oparto na analizie prawie 200 pacjentów chorujących na EGPA leczonych mepolizumabem w stabilnej dawce 100 lub 300 mg podskórnie (odpowiednio 158 i 33 chorych). Częstość remisji w ocenie po 12 i 24 miesiącach była porównywalna niezależnie od stosowanej dawki i wynosiła odpowiednio 30,4 proc. i 35,7 proc.
Zastosowanie leku związane było ze zmniejszeniem aktywności choroby, redukcją dawki glikokortykoidów oraz zmniejszeniem nasilenia eozynofilii w przypadku obu stosowanych schematów leczenia. Ogólna częstość zaostrzeń była porównywalna w obu leczonych grupach i wynosiła 32,1 proc. dla dawki 100 mg oraz 25 proc. dla dawki 300 mg. Ponad 90 proc. chorych w chwili włączenia mepolizumabu miało aktywną postać choroby (mediana BVAS – 4), z dominującą manifestacją w zakresie górnych i dolnych dróg oddechowych, obwodowego układu nerwowego oraz objawami ogólnymi.
Z danych przytaczanych przez autorów pracy wynika, że w wielu ośrodkach istnieje praktyka stosowania mepolizumabu w schemacie dawkowania 100 mg co cztery tygodnie, czyli według protokołu zalecanego np. w terapii ciężkiej astmy eozynofilowej, co wydaje się być podyktowane podobną skutecznością terapii. Konieczne są dalsze badania związane z oceną skuteczności leczenia i ryzyka wystąpienia zaostrzeń choroby w proponowanych schematach dawkowania.
Opracowanie: dr n. med. Marta Madej
