Nowe możliwości leczenia IgAV u dorosłych
Autor: Alicja Kostecka
Data: 15.01.2018
Źródło: AK/Maritati F, Fenoglio R, Pillebout E et al. Brief Report: Rituximab for the Treatment of Adult-Onset IgA Vasculitis (Henoch-Schönlein). Arthritis Rheumatol. 2018 Jan;70(1):109-114. doi: 10.1002/art.40339
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
| Tagi: | rytuximab |
Wyniki opublikowanego badania Maritati i wsp. wskazują, że rytuximab (RTX) może znaleźć miejsce w terapii IgAV u dorosłych.
Zapalenie naczyń związane z przeciwciałami IgA (IgA vasculitis, IgAV) - dawniej plamica Schoenleina-Henocha - jest chorobą należącą do grupy zapaleń małych naczyń związanych z odkładaniem kompleksów immunologicznych. IgAV występuje głównie w wieku dziecięcym i w tej populacji chorych schorzenie ma łagodniejszy przebieg. Choroba rzadziej występuje o osób dorosłych - cechuje się jednak gorszym rokowaniem, szczególnie wynikającym z zajęcia nerek. Nawet u 30% chorych dochodzi do wystąpienia ciężkiego uszkodzenia nerek.
Wieloośrodkowym badaniem obserwacyjnym objęto 22 osoby dorosłe (w tym 12 mężczyzn) z IgAV nawracającym lub opornym na dotychczasowe leczenie lub przypadki, w których występowały przeciwwskazania do standardowego leczenia immunosupresyjnego. Średni okres obserwacji wynosił 24 miesiące (18 - 48 miesięcy). Wśród najczęstszych objawów klinicznych IgAV znalazły się: zmiany skórne (95,5%), zajęcie przewodu pokarmowego (81,8%) oraz zajęcie nerek (90,9%). U 68% badanych wykonano biopsję nerek, we wszystkich przypadkach potwierdzającą rozpoznanie. Średnia wartość wskaźnika BVAS w analizowanej populacji chorych wynosiła 16,6.
U 6/22 badanych stosowano RTX w monoterapii, u pozostałych jako terapię dodaną do standardowego leczenia, obejmującego glikokortykosteroidy oraz leki immunosupresyjne (m. in. cyklofosfamid, mykofenolan mofetilu, azatioprynę). Remisję uzyskano u 90,0% chorych. Włączenie RTX skutkowało istotnym zmniejszeniem dobowego białkomoczu, wartości białka CRP, aktywności choroby wyrażonej wskaźnikiem BVAS oraz dawki glikokortykosteroidu. Spośród badanych u których uzyskano remisję, u 35% (4/20) w dalszej obserwacji wystąpiło zaostrzenie (średnio około 12 miesiąca po leczeniu RTX). Zaostrzenie dotyczyło najczęściej nerek (n=4), rzadziej przewodu pokarmowego (n=1) i skóry (n=2). RTX był dobrze tolerowany. Odnotowany przypadek zgonu w następstwie marskości wątroby, nie powiązano ze stosowaniem leku. Efekt leczenia RTX zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu z lekami immunosupresyjnymi był podobny.
Mechanizm działania RTX w IgAV nie jest znany. Analiza bioptatów nerek chorych uczestniczących w omawianym badaniu, wykazała dominujące nacieki z komórek T CD3+ oraz makrofagów CD163+. Natomiast limfocyty CD20+ stanowiły śladową ilość lub nie były obecne wcale. Prawdopodobny mechanizm działania wydaje się być związany pośrednio z wpływem na interakcje międzykomórkowe.
Wieloośrodkowym badaniem obserwacyjnym objęto 22 osoby dorosłe (w tym 12 mężczyzn) z IgAV nawracającym lub opornym na dotychczasowe leczenie lub przypadki, w których występowały przeciwwskazania do standardowego leczenia immunosupresyjnego. Średni okres obserwacji wynosił 24 miesiące (18 - 48 miesięcy). Wśród najczęstszych objawów klinicznych IgAV znalazły się: zmiany skórne (95,5%), zajęcie przewodu pokarmowego (81,8%) oraz zajęcie nerek (90,9%). U 68% badanych wykonano biopsję nerek, we wszystkich przypadkach potwierdzającą rozpoznanie. Średnia wartość wskaźnika BVAS w analizowanej populacji chorych wynosiła 16,6.
U 6/22 badanych stosowano RTX w monoterapii, u pozostałych jako terapię dodaną do standardowego leczenia, obejmującego glikokortykosteroidy oraz leki immunosupresyjne (m. in. cyklofosfamid, mykofenolan mofetilu, azatioprynę). Remisję uzyskano u 90,0% chorych. Włączenie RTX skutkowało istotnym zmniejszeniem dobowego białkomoczu, wartości białka CRP, aktywności choroby wyrażonej wskaźnikiem BVAS oraz dawki glikokortykosteroidu. Spośród badanych u których uzyskano remisję, u 35% (4/20) w dalszej obserwacji wystąpiło zaostrzenie (średnio około 12 miesiąca po leczeniu RTX). Zaostrzenie dotyczyło najczęściej nerek (n=4), rzadziej przewodu pokarmowego (n=1) i skóry (n=2). RTX był dobrze tolerowany. Odnotowany przypadek zgonu w następstwie marskości wątroby, nie powiązano ze stosowaniem leku. Efekt leczenia RTX zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu z lekami immunosupresyjnymi był podobny.
Mechanizm działania RTX w IgAV nie jest znany. Analiza bioptatów nerek chorych uczestniczących w omawianym badaniu, wykazała dominujące nacieki z komórek T CD3+ oraz makrofagów CD163+. Natomiast limfocyty CD20+ stanowiły śladową ilość lub nie były obecne wcale. Prawdopodobny mechanizm działania wydaje się być związany pośrednio z wpływem na interakcje międzykomórkowe.
