RZS z towarzyszącym zespołem Sjogrena – mniejsze prawdopodobieństwo uzyskania remisji klinicznej
Autor: Małgorzata Lipko
Data: 23.06.2020
Źródło: dr n. med. Marta Madej
Z analizy badaczy z uniwersyteckiego szpitala w Pekinie wynika, że chorzy na Reumatoidalne zapalenie stawów (RZS), ze współistniejącym zespołem Sjogrena (ZS) gorzej odpowiadają na leczenie.
Dane obserwacyjne wskazują, że mają oni mniejsze prawdopodobieństwo uzyskania remisji klinicznej lub niskiej aktywności choroby.
Badaniem objęto 1099 chorych na RZS, spośród których u blisko 12% rozpoznano towarzyszący ZS wg kryteriów klasyfikacyjnych ACR/EULAR 2016. Spośród obu populacji (RZS+ZS vs RZS) wyodrębniono po 126 chorych dobranych pod względem charakterystyki klinicznej (wiek, profil serologiczny, wyjściowa aktywność choroby). Analiza wykazała gorszą odpowiedź na leczenie (ocenianą prawdopodobieństwem uzyskania remisji klinicznej lub niskiej aktywności choroby) w grupie chorych na RZS+ZS w zakresie wszystkich poddanych ocenie złożonych wskaźników aktywności choroby tj. DAS28(OB), DAS28(CRP), SDAI, CDAI. Współistnienie ZS wpływało na wartość OB (częsta hypergammaglobulinemia w przebiegu ZS), stąd największa różnica w odpowiedzi na leczenie, pomiędzy analizowanymi grupami, oceniana wskaźnikiem DAS28 wyliczanym ze składowej OB. Towarzyszący ZS najmniej wpływał na wartość wskaźnika SDAI. Nawet o 29% mniejsze prawdopodobieństwo mieli chorzy z rozpoznaniem RZS+ZS na uzyskanie remisji klinicznej, w porównaniu do pacjentów z RZS.
Podsumowując wyniki badania Zhang i wsp. wskazują, że chorzy z RZS i współistniejącym ZS mają nawet o 30% mniejsze prawdopodobieństwo uzyskania remisji klinicznej, niż chorzy na RZS bez ZS (odsetek różni się w zależności od przyjętej metody oceny aktywności choroby), niezależnie od wyjściowego obrazu klinicznego (status serologiczny, aktywność choroby) i wieku w momencie rozpoznania. Mechanizm tego zjawiska nie jest poznany. Autorzy pracy postulują możliwość wzajemnego oddziaływania różnych elementów etiopatogenezy obu schorzeń.
Badaniem objęto 1099 chorych na RZS, spośród których u blisko 12% rozpoznano towarzyszący ZS wg kryteriów klasyfikacyjnych ACR/EULAR 2016. Spośród obu populacji (RZS+ZS vs RZS) wyodrębniono po 126 chorych dobranych pod względem charakterystyki klinicznej (wiek, profil serologiczny, wyjściowa aktywność choroby). Analiza wykazała gorszą odpowiedź na leczenie (ocenianą prawdopodobieństwem uzyskania remisji klinicznej lub niskiej aktywności choroby) w grupie chorych na RZS+ZS w zakresie wszystkich poddanych ocenie złożonych wskaźników aktywności choroby tj. DAS28(OB), DAS28(CRP), SDAI, CDAI. Współistnienie ZS wpływało na wartość OB (częsta hypergammaglobulinemia w przebiegu ZS), stąd największa różnica w odpowiedzi na leczenie, pomiędzy analizowanymi grupami, oceniana wskaźnikiem DAS28 wyliczanym ze składowej OB. Towarzyszący ZS najmniej wpływał na wartość wskaźnika SDAI. Nawet o 29% mniejsze prawdopodobieństwo mieli chorzy z rozpoznaniem RZS+ZS na uzyskanie remisji klinicznej, w porównaniu do pacjentów z RZS.
Podsumowując wyniki badania Zhang i wsp. wskazują, że chorzy z RZS i współistniejącym ZS mają nawet o 30% mniejsze prawdopodobieństwo uzyskania remisji klinicznej, niż chorzy na RZS bez ZS (odsetek różni się w zależności od przyjętej metody oceny aktywności choroby), niezależnie od wyjściowego obrazu klinicznego (status serologiczny, aktywność choroby) i wieku w momencie rozpoznania. Mechanizm tego zjawiska nie jest poznany. Autorzy pracy postulują możliwość wzajemnego oddziaływania różnych elementów etiopatogenezy obu schorzeń.
