Ryzyko zaostrzenia w trakcie redukcji dawki leku biologicznego u chorych na ZZSK
| Tagi: | ZZSK, inhibitory TNF, leczenie, lek biologiczny |
Zgodnie z zaleceniami ASAS-EULAR u chorych na zesztywniające zapalenia stawów kręgosłupa (ZZSK) leczonych inhibitorami TNF alfa, można rozważyć zmniejszenie dawki leku biologicznego, jeżeli u chorego utrzymuje się długotrwała stabilna remisja. Z drugiej strony, całkowite odstawienie leku lub zmniejszenie jego dawki, związane jest z ryzykiem wystąpienia zaostrzenia.
Badacze z Uniwersytetu w Seulu przeanalizowali czynniki ryzyka wystąpienia zaostrzenia w populacji blisko 100 chorych na ZZSK, u których zredukowano dawkę inhibitora TNF alfa po osiągnięciu stabilnej niskiej aktywności choroby (BASDAI 2,2±0,5), przy stosowaniu standardowych dawek leku biologicznego (adalimumabu, etanerceptu, golimumabu, infliksimabu).
W przypadku wszystkich badanych był to pierwszy stosowany inhibitor TNF. Wyniki badania wykazały, że istotnymi czynnikami ryzyka wystąpienia zaostrzenia były - krótszy czas trwania niskiej aktywności choroby (poniżej 5,3 miesiąca) przed redukcją dawki oraz mniejsza uśredniona w czasie dawka stosowanego leku biologicznego.
Wydłużenie czasu trwania niskiej aktywności choroby przed rozpoczęciem redukcji dawki leku biologicznego, związane było ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia zaostrzenia o 5,5% na każdy kolejny miesiąc standardowej terapii powyżej 5,3 miesiąca. Nie zaobserwowano, aby któryś konkretnie z inhibitorów TNF alfa zwiększał ryzyko wystąpienia zaostrzenia. Nie odnotowano także różnic we wpływie sposobu redukcji dawki leku biologicznego na ryzyko wystąpienia zaostrzenia (redukcja dawki lub wydłużenie odstępu pomiędzy kolejnymi podaniami). Zmniejszenie dawki leku biologicznego spowodowało zaostrzenie choroby podstawowej u blisko 45% badanych, po średnio 29 miesiącach. U 91% chorych, po powrocie do standardowej dawki rekomendowanej inhibitora TNF, uzyskano odpowiedź na leczenie.
Wyniki badania wskazują, że istotnymi czynnikami zmniejszającymi ryzyko wystąpienia zaostrzenia ZZSK, po redukcji dawki inhibitora TNF (niezależnie od rodzaju leku i sposobu zmniejszania dawki) są - odpowiednio długi czas utrzymywania się niskiej aktywności choroby (powyżej 5,3 miesiąca) oraz większa uśredniona w czasie dawka leku biologicznego (wartość odcięcia 60,6%).
W przypadku wszystkich badanych był to pierwszy stosowany inhibitor TNF. Wyniki badania wykazały, że istotnymi czynnikami ryzyka wystąpienia zaostrzenia były - krótszy czas trwania niskiej aktywności choroby (poniżej 5,3 miesiąca) przed redukcją dawki oraz mniejsza uśredniona w czasie dawka stosowanego leku biologicznego.
Wydłużenie czasu trwania niskiej aktywności choroby przed rozpoczęciem redukcji dawki leku biologicznego, związane było ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia zaostrzenia o 5,5% na każdy kolejny miesiąc standardowej terapii powyżej 5,3 miesiąca. Nie zaobserwowano, aby któryś konkretnie z inhibitorów TNF alfa zwiększał ryzyko wystąpienia zaostrzenia. Nie odnotowano także różnic we wpływie sposobu redukcji dawki leku biologicznego na ryzyko wystąpienia zaostrzenia (redukcja dawki lub wydłużenie odstępu pomiędzy kolejnymi podaniami). Zmniejszenie dawki leku biologicznego spowodowało zaostrzenie choroby podstawowej u blisko 45% badanych, po średnio 29 miesiącach. U 91% chorych, po powrocie do standardowej dawki rekomendowanej inhibitora TNF, uzyskano odpowiedź na leczenie.
Wyniki badania wskazują, że istotnymi czynnikami zmniejszającymi ryzyko wystąpienia zaostrzenia ZZSK, po redukcji dawki inhibitora TNF (niezależnie od rodzaju leku i sposobu zmniejszania dawki) są - odpowiednio długi czas utrzymywania się niskiej aktywności choroby (powyżej 5,3 miesiąca) oraz większa uśredniona w czasie dawka leku biologicznego (wartość odcięcia 60,6%).
