Takrolimus w leczeniu nefropatii toczniowej

Opublikowano wyniki retrospektywnego badania obserwacyjnego, oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo takrolimusu (TAC) w terapii nefropatii toczniowej (LN). Badaniem objęto w sumie 29 chorych z objawami nefropatii w przebiegu tocznia układowego (TRU).

Wśród 17 chorych z LN klasy III/IV lub V oraz utrzymującym się białkomoczem przekraczającym 2g/dobę pomimo leczenia indukującego, częstość odpowiedzi na TAC ocenianej po 12 i 24 miesiącach wynosiła odpowiednio 66,7% i 80%. W grupie 10 chorych z zespołem nerczycowym w przebiegu klasy V LN, u których stosowano TAC w połączeniu z prednizonem (jako terapia indukująca) odpowiedź uzyskano u 60% i 90% chorych odpowiednio po 12 i 24 miesiącach. W całej analizowanej grupie chorych (ze średnim białkomoczem dobowym wynoszącym 3,6g), uzyskano znaczący spadek proteinurii (do 1,0g/d, p<0,05). Czterech badanych rozwinęło schyłkową niewydolność nerek, natomiast w przypadku pozostałych chorych funkcja nerek pozostała stabilna w 36 miesięcznym okresie obserwacji. Wśród 4 chorych, u których wystąpiło zaostrzenie objawów nerkowych stężenie TAC w surowicy było zbyt niskie. U 20% chorych obserwowano powikłania infekcyjne wymagające hospitalizacji. Odnotowano 2 przypadki zgonów: jeden w przebiegu zapalenia płuc, drugi związany z nowotworem piersi. Ponadto zaobserwowano wzrost ciśnienia tętniczego u 20% chorych oraz wystąpienie cukrzycy u jednego chorego.
TAC jest lekiem immunosupresyjnym z grupy inhibitorów kalcyneuryny (do tej grupy leków należy również cyklosporyna A). Lek stosowany jest w transplantologii, jak również w terapii różnych postaci przewlekłego kłębuszkowego zapalenia nerek, gdzie pozwala na skuteczną redukcję białkomoczu. Mechanizm działania TAC związany z wpływem na podocyty i stabilizacją cytoszkieletu, co prowadzi do zmniejszenia proteinurii. TAC rzadziej niż cyklosporyna A powoduje przerost dziąseł oraz hirsutyzm, ma natomiast niekorzystny potencjał działania hypertensyjnego oraz diabetogennego.