Wpływ postępowania zachowawczego oraz farmakoterapii na tkankowe złogi kwasu moczowego

Wyniki badania Ellmann i wsp., opartego na analizie tomograficznej depozytów kwasu moczowego w tkankach chorych na dnę wskazują, że zarówno modyfikacja stylu życia, jak i farmakoterapia inhibitorami oksydazy ksantynowej korzystnie wpływają na zmniejszenie złogów moczanu sodu.

Prospektywnym badaniem objęto 83 chorych z rozpoznaniem dny moczanowej oraz obecnością tkankowych złogów moczanu sodu, potwierdzonych badaniem tomografii komputerowej podwójnej energii (DECT, dual-energy computed tomography) z wykorzystaniem metody wolumetrycznej i półilościową oceną. Badany obszar stanowiła stopa. Spośród analizowanej populacji: 6 badanych zaprzestało terapii (decyzja chorego), u pozostałych stosowano postępowanie mające na celu modyfikację stylu życia (n=24) lub farmakoterapię allopurynolem (n=29) – średnia dawka 316mg/d, febuxostatem (n=22) – średnia dawka 87mg/d oraz moczanopędnym benzbromaronem (n=2). Po 18 miesiącach terapii u wszystkich badanych, u których podjęto interwencję obserwowano zmniejszenie stężenia kwasu moczowego w surowicy (średnio z wartości 7,2mg/dl do 5,8mg/dl) oraz tkankowych złogów moczanów. Największa zmiana dotyczyła chorych otrzymujących inhibitory oksydazy ksantynowej. Konwersja do całkowitego zaniku złogów kwasu moczowego w trakcie obserwacji, zależna była od wyjściowego obciążenia depozytami moczanów, nie zależała natomiast od wyjściowych wartości stężeń kwasu moczowego, wielkości jego spadku w następstwie terapii oraz czynników demograficznych.

Analizując obraz DECT najczęściej złogi zlokalizowane były w obszarze tkanek miękkich, palców stopy, pierwszego stawu śródstopno-paliczkowego, a następnie śródstopia i stawu skokowego.
U pacjentów, którzy zaprzestali terapii nie obserwowano zmian w stężeniu kwasu moczowego w surowicy, ani zmian w zakresie obecności jego złogów w tkankach. 80,7% badanych stanowili mężczyźni, średni wiek całej badanej populacji wynosił 59,4±11,4 lata.