Wytyczne leczenia zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa wg amerykańskich ekspertów
Autor: Andrzej Kordas
Data: 25.10.2015
Źródło: Ward, M. M., Deodhar, A., Akl, E. A., Lui, A., Ermann, J., Gensler, L. S., Smith, J. A., Borenstein, D., Hiratzka, J., Weiss, P. F., Inman, R. D., Majithia, V., Haroon, N., Maksymowych, W. P., Joyce, J., Clark, B. M., Colbert, R. A., Figgie, M. P., Halleg
Amerykańskie organizacje eksperckie przygotowały wytyczne leczenia spondyloartopatii osiowych.
American College of Rheumatology wraz ze Spondylitis Association of America oraz Spondyloarthritis Research and Treatment Network 2015 przygotowały wytyczne leczenia zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa (ZZSK) oraz spondyloartopatii osiowych bez zmian radiograficznych. Pełen tekst wytycznych można znaleźć w Arthritis Care&Research.
Autorzy publikacji zwracają uwagę na niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSAIDs) jako pierwsze leki, które powinny być brane pod uwagę u pacjentów z aktywnym zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, nie wskazano jednak przewag konkretnych preparatów.
W przypadku braku ich skuteczności, kolejnymi zalecanymi lekami mają być inhibitory TNF alfa. Tu również eksperci nie precyzują, który z nich byłby najlepszą opcją. Jedynie w przypadku pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit albo z nawracającym zapaleniem tęczówki (iritis) należałoby wybrać przeciwciała monoklonalne anty-TNF zamiast etanerceptu.
Pacjenci z osiową spondyloartopatią bez zmian radiograficznych również mają czerpać korzyści z leczenia inhibitorami TNF-alfa oraz niestereoidowymi lekami przeciwzapalnymi.
Z drugiej zaś strony, warunkowo zaznaczono, że osoby z przeciwwskazaniami do leków anty-TNF z aktywną chorobą mimo leczenia NSAIDs mają odnosić więcej korzyści z zastosowania u nich leków jak metotreksat, sulfasalazyna czy leflunomid niż z przyjmowania innych niż inhibitory TNF-alfa leków biologicznych.
Amerykańscy eksperci zwracają także uwagę, że stosowanie systemowe glikokortykosteroidów nie jest wskazane w leczeniu ZZSK, leki te mogą być jednak warunkowo podawane miejscowo. Dodatkowo, u dorosłych osób z ZZSK zalecana jest fizjoterapia, a w wybranych przypadkach z zaawansowanymi zmianami w stawie biodrowym wskazana może być całkowita wymiana tego stawu.
Autorzy publikacji zwracają uwagę na niesteroidowe leki przeciwzapalne (NSAIDs) jako pierwsze leki, które powinny być brane pod uwagę u pacjentów z aktywnym zesztywniającym zapaleniem stawów kręgosłupa, nie wskazano jednak przewag konkretnych preparatów.
W przypadku braku ich skuteczności, kolejnymi zalecanymi lekami mają być inhibitory TNF alfa. Tu również eksperci nie precyzują, który z nich byłby najlepszą opcją. Jedynie w przypadku pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit albo z nawracającym zapaleniem tęczówki (iritis) należałoby wybrać przeciwciała monoklonalne anty-TNF zamiast etanerceptu.
Pacjenci z osiową spondyloartopatią bez zmian radiograficznych również mają czerpać korzyści z leczenia inhibitorami TNF-alfa oraz niestereoidowymi lekami przeciwzapalnymi.
Z drugiej zaś strony, warunkowo zaznaczono, że osoby z przeciwwskazaniami do leków anty-TNF z aktywną chorobą mimo leczenia NSAIDs mają odnosić więcej korzyści z zastosowania u nich leków jak metotreksat, sulfasalazyna czy leflunomid niż z przyjmowania innych niż inhibitory TNF-alfa leków biologicznych.
Amerykańscy eksperci zwracają także uwagę, że stosowanie systemowe glikokortykosteroidów nie jest wskazane w leczeniu ZZSK, leki te mogą być jednak warunkowo podawane miejscowo. Dodatkowo, u dorosłych osób z ZZSK zalecana jest fizjoterapia, a w wybranych przypadkach z zaawansowanymi zmianami w stawie biodrowym wskazana może być całkowita wymiana tego stawu.
