123RF
Zakażenia COVID-19 u zaszczepionych pacjentów z chorobami reumatologicznymi
Autor: Iwona Konarska
Data: 26.01.2022
Źródło: Cook C, Patel NJ, D'Silva KM i wsp. Clinical characteristics and outcomes of COVID-19 breakthrough infections among vaccinated patients with systemic autoimmune rheumatic diseases. Ann Rheum Dis. 2022 Feb;81(2):289-291. doi: 10.1136/annrheumdis-2021-221326. Epub 2021 Sep 6
| Tagi: | COVID-19, choroby reumatologiczne |
Doniesienie amerykańskich naukowców oparte jest na danych pochodzących z systemu opieki medycznej z regionu obejmującego Boston/stan Massachusetts, gdzie w okresie od 30 stycznia 2020 r. do 30 lipca 2021 r. odnotowano 786 zachorowań na COVID-19 wśród chorych z układowymi chorobami reumatycznymi.
340 zachorowań odnotowano po zarejestrowaniu pierwszej szczepionki przeciwko COVID-19 w Stanach Zjednoczonych. 16 zachorowań wykryto u osób, które były w pełni zaszczepione zgodnie z obowiązującymi zasadami: 2 dawki szczepienia mRNA (Pfizer n = 7 lub Moderna n = 5) lub podanie szczepionki wektorowej w 1 dawce (Janssen n = 4) po upływie 14 dni od podania dawki drugiej lub definitywnej.
Wśród osób zaszczepionych, które zachorowały na COVID-19 przeważały kobiety (75 proc.), rasy białej (68 proc.), mediana wieku wyniosła 50 lat, a u większości stwierdzano przynajmniej jedną chorobę współistniejącą. W grupie tej najczęstszym rozpoznaniem było reumatoidalne zapalenie stawów (n = 7), ponadto zapalenie skórno-mięśniowe (n = 3), toczeń rumieniowaty układowy (n = 3), spondyloartropatię zapalną (n = 2) oraz inne.
W okresie szczepienia pacjenci przyjmowali leki immunosupresyjne (rytuksymab, mykofenolan mofetylu/kwas mykofenolowy, glikokortykosteroidy, metotreksat, takrolimus, adalimumab i inne). Mediana czasu od szczepienia do infekcji wyniosła 54 dni. W okresie przed infekcją stosowane były także leki immunosupresyjne, w tym u czterech chorych rytuksymab, a u dwóch – mykofenolan mofetylu. 15 zakażeń było objawowych, a sześciu chorych wymagało hospitalizacji (czterech tlenoterapii biernej, jeden wentylacji mechanicznej). Dwóch chorych (13 proc.) zmarło – pacjenci otrzymywali rytuksymab i mieli chorobę śródmiąższową płuc.
Wobec ciągle groźnej i nieprzewidywalnej sytuacji epidemiologicznej na całym świecie powraca kluczowe pytanie, w jaki sposób można ograniczyć ryzyko zachorowania na COVID-19, zwłaszcza wśród chorych obciążonych chorobami przewlekłymi i wymagającymi leczenia immunosupresyjnego.
Które leki mają istotny wpływ na blokowanie odpowiedzi na szczepienia? Stosowanie jakich leków ma związek z częstszym zachorowaniem na COVID-19?
Ustalenie rzeczywistego ryzyka zakażenia i przebiegu COVID-19 umożliwi zastosowanie odpowiednich strategii postępowania, np. lepszy dobór metod leczenia, podawanie dawek dodatkowych szczepień, stosowanie immunizacji biernej.
Opracowanie: dr n. med. Ewa Morgiel
Wśród osób zaszczepionych, które zachorowały na COVID-19 przeważały kobiety (75 proc.), rasy białej (68 proc.), mediana wieku wyniosła 50 lat, a u większości stwierdzano przynajmniej jedną chorobę współistniejącą. W grupie tej najczęstszym rozpoznaniem było reumatoidalne zapalenie stawów (n = 7), ponadto zapalenie skórno-mięśniowe (n = 3), toczeń rumieniowaty układowy (n = 3), spondyloartropatię zapalną (n = 2) oraz inne.
W okresie szczepienia pacjenci przyjmowali leki immunosupresyjne (rytuksymab, mykofenolan mofetylu/kwas mykofenolowy, glikokortykosteroidy, metotreksat, takrolimus, adalimumab i inne). Mediana czasu od szczepienia do infekcji wyniosła 54 dni. W okresie przed infekcją stosowane były także leki immunosupresyjne, w tym u czterech chorych rytuksymab, a u dwóch – mykofenolan mofetylu. 15 zakażeń było objawowych, a sześciu chorych wymagało hospitalizacji (czterech tlenoterapii biernej, jeden wentylacji mechanicznej). Dwóch chorych (13 proc.) zmarło – pacjenci otrzymywali rytuksymab i mieli chorobę śródmiąższową płuc.
Wobec ciągle groźnej i nieprzewidywalnej sytuacji epidemiologicznej na całym świecie powraca kluczowe pytanie, w jaki sposób można ograniczyć ryzyko zachorowania na COVID-19, zwłaszcza wśród chorych obciążonych chorobami przewlekłymi i wymagającymi leczenia immunosupresyjnego.
Które leki mają istotny wpływ na blokowanie odpowiedzi na szczepienia? Stosowanie jakich leków ma związek z częstszym zachorowaniem na COVID-19?
Ustalenie rzeczywistego ryzyka zakażenia i przebiegu COVID-19 umożliwi zastosowanie odpowiednich strategii postępowania, np. lepszy dobór metod leczenia, podawanie dawek dodatkowych szczepień, stosowanie immunizacji biernej.
Opracowanie: dr n. med. Ewa Morgiel
