123RF
Zwiększone ryzyko wystąpienia łuszczycy u dzieci z MIZS leczonych inhibitorem TNF
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 29.04.2022
Źródło: Zhao Y, Sullivan E, Son MB, Beukelman T. Psoriasis rate is increased by the exposure to TNF inhibition in children with JIA. Ann Rheum Dis. 2022 May;81(5):662-665. doi: 10.1136/annrheumdis-2021-221694.
Ryzyko łuszczycy zostało obliczone dodatkowo w trzech kategoriach: pierwszej ekspozycji na iTNF, bieżącej ekspozycji na iTNF, każdej (kiedykolwiek) ekspozycji na iTNF – nie wykazując znamiennych różnic w tym podziale.
W dotychczasowych obserwacjach odnotowano występowanie zmian skórnych charakterystycznych dla łuszczycy u dzieci leczonych inhibitorem TNF – np. we wskazaniach młodzieńcze idiopatyczne zapalenie stawów – MIZS oraz nieswoiste zapalenie jelit – NZJ.
Najczęściej zmiany skórne mają postać łuski lub łuszczycy krostkowej dłoni i stóp, rozmieszczonych w typowych lokalizacjach jak w łuszczycy pospolitej. Łuszczyca występująca na skórze w trakcie terapii iTNF nazywana jest niekiedy pseudołuszczycą (lub paradoksalną łuszczycą) z uwagi na fakt pojawienia się tych zmian w trakcie terapii, która stosowana jest również w leczeniu łuszczycy.
W typowych przypadkach stosuje się leczenie miejscowe i nie jest konieczne odstawienie leczenia, choć w sytuacji zmian nawracających zaprzestaje się stosowania leków z grupy iTNF.
Amerykańscy naukowcy przeprowadzili analizę danych z rejestru CARRA (Childhood Arthritis and Rheumatology Research Aliance), które objęło 8225 pacjentów z medianą czasu obserwacji 3,9 lat. 54 proc. pacjentów stosowało iTNF. Ryzyko wystąpienia łuszczycy w trakcie leczenia iTNF oraz po ekspozycji na iTNF było trzykrotnie wyższe względem pacjentów, którzy nie stosowali iTNF (aHR 2,93).
Ryzyko łuszczycy zostało obliczone dodatkowo w trzech kategoriach: pierwszej ekspozycji na iTNF, bieżącej ekspozycji na iTNF, każdej (kiedykolwiek) ekspozycji na iTNF – nie wykazując znamiennych różnic w tym podziale.
Uzyskane wyniki sugerują, że czas ekspozycji na iTNF nie ma znaczenia.
Powinny być zaplanowane kolejne obserwacje długoterminowe, aby można było ustalić zależność wielkości ryzyka w miarę upływu czasu od zakończenia terapii iTNF. Najwyższe ryzyko wystąpienia łuszczycy wyliczono dla adalimumabu. Badacze sugerują, że pojawienie się łuszczycy może mieć związek z silnym blokowaniem działania TNF, czego konsekwencją jest wzmożona aktywacja interferonu I. W przeprowadzonej analizie ponadto wykazano, że stosowanie leczenia skojarzonego z metotreksatem było związane ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia łuszczycy. W badanej grupie na ryzyko łuszczycy nie miały wpływu czynniki demograficzne ani łuszczyca w wywiadzie rodzinnym.
Opublikowane dane uświadamiają reumatologom problem (a także jego skalę) występowania łuszczycy jako działania niepożądanego stosowania leków z grupy iTNF w młodzieńczym idiopatycznym zapaleniu stawów.
Jednocześnie podkreślono ważną rolę metrotreksatu stosowanego w leczeniu skojarzonym z iTNF jako czynnika redukującego ryzyko pseudołuszczycy.
Opracowanie: dr n. med. Ewa Morgiel
Najczęściej zmiany skórne mają postać łuski lub łuszczycy krostkowej dłoni i stóp, rozmieszczonych w typowych lokalizacjach jak w łuszczycy pospolitej. Łuszczyca występująca na skórze w trakcie terapii iTNF nazywana jest niekiedy pseudołuszczycą (lub paradoksalną łuszczycą) z uwagi na fakt pojawienia się tych zmian w trakcie terapii, która stosowana jest również w leczeniu łuszczycy.
W typowych przypadkach stosuje się leczenie miejscowe i nie jest konieczne odstawienie leczenia, choć w sytuacji zmian nawracających zaprzestaje się stosowania leków z grupy iTNF.
Amerykańscy naukowcy przeprowadzili analizę danych z rejestru CARRA (Childhood Arthritis and Rheumatology Research Aliance), które objęło 8225 pacjentów z medianą czasu obserwacji 3,9 lat. 54 proc. pacjentów stosowało iTNF. Ryzyko wystąpienia łuszczycy w trakcie leczenia iTNF oraz po ekspozycji na iTNF było trzykrotnie wyższe względem pacjentów, którzy nie stosowali iTNF (aHR 2,93).
Ryzyko łuszczycy zostało obliczone dodatkowo w trzech kategoriach: pierwszej ekspozycji na iTNF, bieżącej ekspozycji na iTNF, każdej (kiedykolwiek) ekspozycji na iTNF – nie wykazując znamiennych różnic w tym podziale.
Uzyskane wyniki sugerują, że czas ekspozycji na iTNF nie ma znaczenia.
Powinny być zaplanowane kolejne obserwacje długoterminowe, aby można było ustalić zależność wielkości ryzyka w miarę upływu czasu od zakończenia terapii iTNF. Najwyższe ryzyko wystąpienia łuszczycy wyliczono dla adalimumabu. Badacze sugerują, że pojawienie się łuszczycy może mieć związek z silnym blokowaniem działania TNF, czego konsekwencją jest wzmożona aktywacja interferonu I. W przeprowadzonej analizie ponadto wykazano, że stosowanie leczenia skojarzonego z metotreksatem było związane ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia łuszczycy. W badanej grupie na ryzyko łuszczycy nie miały wpływu czynniki demograficzne ani łuszczyca w wywiadzie rodzinnym.
Opublikowane dane uświadamiają reumatologom problem (a także jego skalę) występowania łuszczycy jako działania niepożądanego stosowania leków z grupy iTNF w młodzieńczym idiopatycznym zapaleniu stawów.
Jednocześnie podkreślono ważną rolę metrotreksatu stosowanego w leczeniu skojarzonym z iTNF jako czynnika redukującego ryzyko pseudołuszczycy.
Opracowanie: dr n. med. Ewa Morgiel
