Novel methods in diagnostics and therapy
Percutaneous left ventricular assist devices

Wstęp

Wstrząs kardiogenny oraz jego powikłania są najczęstszą przyczyną zgonów wśród chorych z ostrym zawałem serca (ang. acute myocardial infarction – AMI). Szacuje się, że u około 7–10% chorych z AMI dochodzi do rozwinięcia cech wstrząsu. Śmiertelność w tej grupie chorych, mimo optymalnego leczenia i zastosowania kontrapulsacji wewnątrzaortalnej (IABP), wciąż może sięgać 40–50%. Dla chorego z AMI powikłanym wstrząsem niezmiernie ważne jest skuteczne leczenie reperfuzyjne – udowodniono jego wyższą skuteczność w porównaniu z leczeniem zachowawczym. Obowiązujące zalecenia Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego jako metodę reperfuzyjną preferują pierwotną angioplastykę (pPCI) i dopuszczają jej wykonanie w ciągu 36 godzin od początku objawów. Jednak wielokrotnie, mimo uzyskania prawidłowego przepływu w tętnicy nasierdziowej i zastosowania IABP, cechy wstrząsu utrzymują się przez wiele dni, co istotnie zwiększa ryzyko wystąpienia nieodwracalnych powikłań i zgonu chorego.
Oprócz wspomnianej wcześniej grupy chorych, w praktyce klinicznej spotyka się również chorych, u których wstrząs jest powikłaniem operacji kardiochirurgicznych, zdekompensowanej niewydolności serca, nagłej dysfunkcji zastawki wewnątrzsercowej czy zapalenia mięśnia serca. „Złotym standardem” w leczeniu jest obecnie zastosowanie IABP, pomimo braku badań z randomizacją jednoznacznie potwierdzających skuteczność takiej terapii. Efekt kliniczny IABP zależy jednak od zachowanej funkcji skurczowej lewej komory (ang. left ventricle – LV), gdyż metoda ta nie wspomaga czynnie pracy serca, a potencjalne korzyści z jej zastosowania ograniczają się głównie do odciążenia LV. U wielu chorych z zachowaną śladową czynnością LV nie udaje się uzyskać prawidłowych parametrów hemodynamicznych, a powikłania długotrwałego wstrząsu często prowadzą do zgonu.
Urządzenia wspomagające funkcję LV (ang. left ventricle assist devices – LVAD) są często jedynym sposobem pozwalającym na utrzymanie chorego przy życiu i ewentualne późniejsze leczenie transplantacją serca (ang. bridge to transplant) czy operacją kardiochirurgiczną (ang. bridge to therapy). Zdecydowana większość z nich wymaga jednak interwencji chirurgicznej (otwarcie klatki piersiowej lub co najmniej wytworzenie dostępu naczyniowego), co może powodować opóźnienie w rozpoczęciu wspomagania oraz zwiększenie ryzyka powikłań. W niektórych...


View full text...