ANESTEZJOLOGIA I INTENSYWNA TERAPIA
Goal directed therapy – prevention of the complications in the early postoperative period

10 marca 2011 r. w Śląskim Centrum Chorób Serca w Zabrzu odbyło się spotkanie anestezjologów dedykowanych torako- i kardiochirurgii, poświęcone optymalizacji opieki okołooperacyjnej z uwzględnieniem dostępnych metod monitorowania hemodynamicznego. Rozważania zawarte w tekście stanowią podsumowanie kursu.

W 2009 r. na łamach New England Journal of Medicine ukazał się artykuł analizujący śmiertelność w grupie pacjentów, u których w okresie pooperacyjnym wystąpiły poważne powikłania [1]. Autorzy udokumentowali prawie 100-procentową różnicę śmiertelności pomiędzy szpitalami. W jednostkach z niską śmiertelnością pacjenci z powikłaniami pooperacyjnymi byli skuteczniej leczeni. Warunkiem powodzenia było wczesne rozpoznanie zagrożenia.

Posługiwanie się skalami ryzyka operacyjnego istotnie ułatwia selekcję chorych narażonych na powikłania. Trzeba jednak pamiętać, że uwzględniają one czynniki przedoperacyjne i te związane z procedurą. Przebieg śródoperacyjny modyfikuje ryzyko. Zmiana strategii zabiegu [konwersja chirurgicznej rewaskularyzacji mięśnia sercowego bez użycia krążenia (ang. off-pump coronary artery bypass surgery – OPCAB) do pomostowania aortalno-wieńcowego (ang. coronary artery bypass graft – CABG) po nagłym zatrzymaniu krążenia], niepełna rewaskularyzacja, nieskuteczna protekcja mięśnia sercowego i inne zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań we wczesnym okresie pooperacyjnym.

Parametrami, których monitorowanie w momencie przyjęcia na oddział pooperacyjny pozwala na wczesne rozpoznanie zagrożenia wystąpieniem powikłań, są: stężenie mleczanów we krwi, częstość pracy serca powyżej 120 uderzeń/min i saturacja krwi żylnej.

Przyczyny zwiększenia stężenia mleczanów są różnorodne. Hiperlaktatemia jest konsekwencją niedostatecznego dostarczania tlenu [2]. Oporność na insulinę w środowisku uogólnionej reakcji zapalnej indukuje hiperglikemię, a nadmiar glukozy podlega glikolizie beztlenowej, której produktem końcowym są mleczany [3]. Agoniści receptorów adrenergicznych (endo- i egzogenne katecholaminy) prowokują hiperglikemię i sprzyjają glikolizie. Wpływ zaburzeń utylizacji mleczanów w wątrobie na ich duże stężenie we krwi jest we wstrząsie kardiogennym znikomy [4]. Pacjent ze zwiększonym stężeniem mleczanów po zastosowaniu krążenia pozaustrojowego znajdował się w czasie perfuzji pozaustrojowej w nierozpoznanym wstrząsie, którego skutki mogą się objawiać jako niewydolność narządów rozpoznawana we wczesnym okresie pooperacyjnym. Najczęściej jest to niewydolność nerek. Duże stężenie mleczanów powiązane z kwasicą metaboliczną jest czynnikiem ryzyka zgonu u chorych wyprowadzonych ze wstrząsu kardiogennego [5]. Duże stężenie mleczanów we krwi (> 4 mmol/l) w momencie przyjęcia na oddział pooperacyjny sugeruje konieczność pogłębienia diagnostyki oraz rozszerzenia monitorowania i kwalifikuje chorego do grupy zagrożonej wystąpieniem powikłań [6].

Tachykardia powyżej 120 uderzeń/min jest kolejnym niezależnym czynnikiem wzrostu śmiertelności we wczesnym okresie pooperacyjnym [6]. Jest ona prawdopodobnie wynikiem kompensacji niskiej objętości wyrzutowej i/lub stosowania katecholamin, które co prawda zwiększają całkowite dostarczanie tlenu, niestety kosztem poważnych zaburzeń przepływu regionalnego. Wyniki badania ALARM-HF

(ang. Acute Heart Failure Global Survey of Standard Treat­ment) wskazują na związek stosowania katecholamin

(adrenalina, noradrenalina, dopamina, dobutamina) ze złym wynikiem leczenia ostrej niewydolności serca. Autorzy podkreślają konieczność skorygowania wytycznych dotyczących leczenia ostrej niewydolności serca. Rekomendują oni powszechne stosowanie preparatów o działaniu rozszerzającym naczynia i zachęcają do limitowania leczenia katecholaminami [7].

Warto podkreślić zasadność monitorowania stężenia prokalcytoniny u chorych z ostrą niewydolnością serca, która często nakłada się na przewlekłą dysfunkcję rozpoznawaną przed operacją. Zastoinowa niewydolność serca powoduje zastój żylny w układzie naczyń trzewnych z obrzękiem ściany jelit, co sprzyja translokacji bakterii i endotoksyn z przewodu pokarmowego. Dekompensacja układu krążenia nasila translokację, kompleks liposacharydu (endotoksyna) i białka wiążącego liposacharyd łączy się z receptorem błony komórkowej i w ten sposób zostaje przekazany sygnał uwalniający cytokiny, co w konsekwencji rozpoczyna uogólnioną reakcję zapalną [8]. Duże stężenie endotoksyn w końcowej fazie operacji jest wynikiem hipoperfuzji i ma związek ze wzrostem częstości występowania niewydolności wielonarządowej we wczesnym okresie pooperacyjnym [9]. U pacjentów we wstrząsie kardiogennym translokacja bakterii (zwiększenie stężenia prokalcytoniny), zespół ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (ang. systemic inflammatory response syndrome – SIRS) i sepsa z niewydolnością wielonarządową (ang. multi-organ failure – MOF) determinują wynik leczenia.

Prognostyczne znaczenie wartości saturacji żylnej mierzonej w żyle głównej górnej (ScvO2) u chorych po rozległych zabiegach chirurgicznych sugeruje wykorzystanie tego parametru także u naszych pacjentów [7]. Monitorowanie nie wymaga założenia cewnika Swana-Ganza. Pomiar jest wiarygodny, jeśli końcówka kaniuli znajduje się w żyle głównej górnej. Saturacja krwi w żyle głównej górnej reprezentuje ekstrakcję tlenu w mózgu i górnej połowie ciała, zmienia się wprost proporcjonalnie do SvO2 i jest od niej o 2–4% niższa. Wartość poniżej 65% ma znaczenie prognostyczne u chorych po urazie, w sepsie, z zawałem serca i niewydolnością krążenia [10]. Pomiar ten można wykonać u każdego pacjenta, pobierając krew z dalszej końcówki cewnika założonego z dojścia przez żyłę szyjną wewnętrzną. Wcześniej, na zdjęciu radiologicznym klatki piersiowej lub ultrasonograficznie, należy potwierdzić położenie końcówki cewnika w żyle głównej górnej. Pomiar można monitorować w sposób ciągły, używając specjalnie do tego celu skonstruowanych cewników. Saturacja krwi w żyle głównej górnej może służyć jako marker wczesnego ostrzegania o zaburzeniach hemodynamicznych, ujawnia zamaskowany wstrząs. Saturacja o wartości powyżej 75% charakteryzuje nieefektywne zużycie tlenu w konsekwencji przecieku na poziomie mikrokrążenia, przesunięcie krzywej dysocjacji hemoglobiny w lewo lub zaburzenia utylizacji tlenu na poziomie komórkowym (mitochondria). Monitorowanie ScvO2 jest elementem terapii skoncentrowanej na optymalizację bilansu tlenowego.

Terapia ukierunkowana na cel (ang. goal directed therapy – GDT) jest filozofią postępowania terapeutycznego zogniskowaną na poprawę wyników leczenia, ograniczenie powikłań i obniżenie śmiertelności. Celem jest optymalizacja bilansu tlenowego poprzez utrzymanie przepływu i prawidłowej perfuzji tkankowej. We wczesnym stadium niewydolności możliwe jest zapobieganie ujemnemu bilansowi tlenu w konsekwencji małego rzutu, hipoksji czy hipowolemii. Utrzymujący się deficyt tlenu ma skutki nieodwracalne w postaci uszkodzenia funkcji komórek (mitochondrium), które – jeśli dotyczy śródbłonka – prowadzi do wazoplegii, zaburzeń perfuzji i niewydolności narządowej. Niewydolne narządy nie odpowiadają na optymalizację terapii! [11]. Mamy naprawdę niewiele czasu na przywrócenie prawidłowego bilansu tlenu (golden hours). W tabeli 1. zestawiono techniki monitorowania hemodynamicznego z uwzględnieniem wskazania do ich stosowania i ograniczenia metody. Wartości monitorowanych parametrów pozwalają rozpoznać problem i śledzić efekty podjętego leczenia. Terapia polega na działaniu w pięciu głównych obszarach: płynoterapia, stosowanie leków o działaniu poprawiającym kurczliwość serca i naczyniowym, wentylacja płuc, ciągłe leczenie nerkozastępcze, przetaczanie krwi, antybiotykoterapia.

Istotnym elementem optymalizacji jest wypełnienie łożyska naczyniowego. Tylko 50% pacjentów reaguje pozytywnie na wypełnienie łożyska naczyniowego, u pozostałych 50% występują objawy hiperwolemii [12]. Najprostszym testem diagnostycznym jest podanie 250–500 ml płynu i monitorowanie ciśnienia systemowego oraz rzutu minutowego serca. Można także wykorzystać prosty, odwracalny manewr uniesienia kończyn (ang. passive leg rising – PLR) naśladujący szybkie podanie płynów, przejściowo i odwracalnie zwiększający powrót żylny przez przesunięcie płynów z kończyn dolnych i rezerwuaru w jamie brzusznej do klatki piersiowej [13]. Manewr ten znajduje zastosowanie także u chorych przytomnych, oddychających spontanicznie.

Monitorowanie hemodynamiczne wymaga konsekwencji w postępowaniu terapeutycznym. Na rycinie 1. przedstawiono schemat diagnostyki i terapii zaproponowany przez M. Pinsky i J.L. Vincent, oparty na saturacji mieszanej krwi żylnej [14]. Wstępem do realizacji tego algorytmu jest resuscytacja płynowa lub naczyniowa w celu uzyskania normotensji. Parametrem, który warto dodatkowo monitorować, oceniając dostarczenie i zużycie tlenu, jest różnica żylno-tętnicza ciśnienia parcjalnego dwutlenku węgla (pcv CO2 –

pa CO2), która wzrasta tylko i wyłącznie w sytuacjach obniżenia przepływu. Różnica o wartości powyżej 6 mm Hg wymaga podjęcia działań terapeutycznych – wypełnienia łożyska naczyniowego (responders), podania leków poprawiających kurczliwość mięśnia sercowego (non responders). W myśl sugestii autorów badania ALARM-HF, wskazane

jest zastosowanie leków rozszerzających naczynia u chorych z prawidłowym ciśnieniem krwi. Jest to najskuteczniejszy sposób poprawy przepływu krwi w mikrokrążeniu.

Optymalizacja jest procesem rozciągniętym w czasie. Powinna mieć swój początek już na etapie planowania znieczulenia (wizyta anestezjologiczna). Niezwykle ważna, wciąż niedoceniana, jest jej kontynuacja w trakcie zabiegu. Kluczowym elementem jest wczesne pooperacyjne rozpoznanie zagrożenia wystąpieniem powikłań. Finał optymalizacji realizowany jest jako świadoma profilaktyka lub intensywne leczenie niewydolności w jej początkowym stadium. Niekwestionowaną korzyścią wdrożenia optymalizacji jest planowe, konsekwentne postępowanie bez konieczności odwoływania się do heroicznych terapii angażujących nadmierne siły i środki, których skuteczność jest wątpliwa ze względu na późną, często nieodwracalną fazę wstrząsu.

Piśmiennictwo

1. Ghaferi AA, Birkmeyer JD, Dimick JB. Variation in hospital mortality asso­ciated with inpatient surgery. N Engl J Med 2009; 361: 1368-1375.

2. Ranucci M, De Toffol B, Isgrò G, Romitti F, Conti D, Vicentini M. Hyper­lacta­temia during cardiopulmonary bypass: determinants and impact on postoperative outcome. Crit Care 2006; 10: R167.

3. Revelly JP, Tappy L, Martinez A, Bollmann M, Cayeux MC, Berger MM, Chioléro RL. Lactate and glucose metabolism in severe sepsis and cardiogenic shock. Crit Care Med 2005; 33: 2235-2240.

4. Chioléro RL, Revelly JP, Leverve X, Gersbach P, Cayeux MC, Berger MM, Tappy L. Effects of cardiogenic shock on lactate and glucose metabolism after heart surgery. Crit Care Med 2000; 28: 3784-3791.

5. Maillet JM, Le Besnerais P, Cantoni M, Nataf P, Ruffenach A, Lessana A, Brodaty D. Frequency, risk factors, and outcome of hyperlactatemia after cardiac surgery. Chest 2003; 123: 1361-1366.

6. Ranucci M, Ballotta A, Castelvecchio S, Baryshnikova E, Brozzi S, Boncilli A; Surgical and Clinical Outcome Research (SCORE) Group. Intensive care unit admission parameters improve the accuracy of operative mortality predictive models in cardiac surgery. PLoS One 2010; 5: e13551.

7. Mebazaa A, Parissis J, Porcher R, Gayat E, Nikolaou M, Boas FV, Delgado JF, Follath F. Short-term survival by treatment among patients hospitalized with acute heart failure: the global ALARM-HF registry using propensity scoring methods. Int Care Med 2011; 37: 290-301.

8. Niebauer J, Volk HD, Kemp M, Dominguez M, Schumann RR, Rauchhaus M, Poole-Wilson PA, Coats AJ, Anker SD. Endotoxin and immune activation in chronic heart failure: a prospective cohort study. Lancet 1999; 353: 1838-1842.

9. O’Malley CM, Frumento RJ, Mets B, Naka Y, Bennett-Guerrero E. Endoto­xaemia during left ventricular assist device insertion: relationship between risk factors and outcome. Br J Anaesth 2004; 92: 131-133.

10. Pearse R, Dawson D, Fawcett J, Rhodes A, Grounds RM, Bennett ED. Changes in central venous saturation after major surgery, and association with outcome. Crit Care 2005; 9: R694-R699.

11. Poeze M, Greve JW, Ramsay G. Meta-analysis of hemodynamic optimization: relationship to methodological quality. Crit Care 2005; 9: R771-R779.

12. Magder S, Potter BJ, Varennes BD, Doucette S, Fergusson D; Canadian Critical Care Trials Group. Fluids after cardiac surgery: a pilot study of the use of colloids versus crystalloids. Crit Care Med 2010; 38: 2117-2124.

13. Monnet X, Teboul JL. Passive leg raising. Intensive Care Med 2008; 34: 659-663.

14. Pinsky MR, Vincent JL. Let us use the pulmonary artery catheter correctly and only when we need it. Crit Care Med 2005; 33: 1119-1122.