Analysis of overactive bladder symptoms after ceasing solifenacin treatment

Wstęp

Pęcherz nadreaktywny jest chorobą wpływającą negatywnie na jakość życia milionów ludzi na świecie i ma ogromne socjoekonomiczne konsekwencje dla współczesnych społeczeństw. Częstość występowania objawów zwiększa się z wiekiem pacjentów. W związku ze starzeniem się społeczeństw pęcherz nadreaktywny pogarsza komfort życia coraz większego odsetka kobiet. Ma silniejszy wpływ na wystąpienie depresji niż inne schorzenia uroginekologiczne, np. wysiłkowe nietrzymanie moczu. Jest przyczyną częstego pozostawania w domu, mimo że większość osób dotkniętych tym schorzeniem byłaby społecznie aktywna [1, 2]. Według definicji pęcherz nadreaktywny rozpoznaje się, gdy oddzielnie lub w połączeniu ze sobą występują parcia naglące i częstomocz z nietrzymaniem moczu lub bez niego, przy nieobecności lokalnych czynników patologicznych je wywołujących. Z pojęcia „pęcherz nadreaktywny” zostały wyłączone zaburzenia czynności pęcherza, spowodowane przez czynniki lokalne, np. nowotwór, kamicę, infekcję, zaleganie moczu po mikcji [1, 3, 4]. Taka konstrukcja definicji pęcherza nadreaktywnego wynika m.in. ze sposobów diagnostycznych, wykorzystywanych do rozpoznania tego schorzenia. Pęcherz nadreaktywny to rozpoznanie objawowe. Nie jest on diagnozowany na podstawie wyników inwazyjnych badań urodynamicznych pod postacią badania ciśnieniowo-przepływowego oraz samej cystometrii. Inwazyjne badania urodynamiczne u pacjentek z objawami klinicznymi pęcherza nadreaktywnego są obecnie wykonywane w celu potwierdzenia nadreaktywności wypieracza u pacjentek opornych na typowe leczenie farmakologiczne, np. przed zastosowaniem toksyny botulinowej [3–5]. Przed zastosowaniem leczenia pęcherza nadreaktywnego, w trakcie terapii i po leczeniu potwierdza się oraz monitoruje objawy pęcherza nadreaktywnego za pomocą nieinwazyjnych testów urodynamicznych, z których najczęściej stosowany jest trzydniowy dzienniczek mikcji. Zasada ta obowiązuje zarówno w ramach badań naukowych, jak i w codziennej praktyce klinicznej [3, 68].

Obecnie brak szczegółowych danych i wytycznych dotyczących zalecanej długości stosowania terapii antymuskarynowej oraz w jakim czasie od zaprzestania leczenia dochodzi do nawrotu dolegliwości pęcherza nadreaktywnego. Pęcherz nadreaktywny traktowany jest jako choroba przewlekła i prawdopodobnie wymaga stałego stosowania farmakoterapii [1].

Cel pracy

Celem pracy była ocena nawrotu dolegliwości pęcherza nadreaktywnego po zaprzestaniu terapii solifenacyną.

Materiał i metody

Obecnie prezentowane wyniki dotyczą prospektywnych obserwacji, przeprowadzonych w Poradni Uroginekologicznej w I Katedrze Ginekologii i Położnictwa Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Badaniem objęto pacjentki, które w związku z objawami pęcherza nadreaktywnego, potwierdzonego w dzienniczku mikcji, leczone były solifenacyną (Vesicare, Astellas) w dawce 5 mg raz dziennie 1 tabletką doustnie. Były to chore zadowolone z efektu uzyskanego w wyniku terapii. Po 6 miesiącach leczenia zdecydowały same, że je przerwą. Pacjentki zaproszono na wizytę kontrolną po 3 i 6 miesiącach od zaprzestania terapii. Po wizycie, na której informowały o zaprzestaniu leczenia, wypełniały 3-dniowy dzienniczek mikcji. Przed wizytą kontrolną ponownie wypełniały 3-dniowy dzienniczek mikcji w celu oceny nawrotu dolegliwości i konieczności ponownego podawania solifenacyny. W przypadku nawrotu dolegliwości, przed włączeniem leku, celem wykluczenia infekcji w drogach moczowych, wykonywano badanie moczu. W przypadku infekcji stosowano typowe leczenie. Po wyleczeniu infekcji w drogach moczowych proszono ponownie pacjentkę o wypełnienie 3-dniowego dzienniczka mikcji w celu oceny celowości podania solifenacyny.

Do analiz wykorzystano nieinwazyjne badanie urodynamiczne – wystandaryzowany dzienniczek mikcji. Kobiety odnotowywały w nim: ilość wypijanych płynów, mikcje w dzień i w nocy, parcia naglące z popuszczaniem i bez popuszczania moczu, inne epizody popuszczania moczu. Analizowano średnie wartości z 3 dni. Pęcherz nadreaktywny rozpoznawano, gdy pacjentki odnotowywały średnio minimum 8 mikcji na dobę oraz minimum 3 epizody parć naglących na dobę.

Dodatkowo analizowano subiektywną ocenę dokonaną przez pacjentkę w zakresie nawrotu dolegliwości po wypełnieniu przez nią wystandaryzowanej ankiety.

Wyniki

Analizą objęto 37 kobiet w wieku 31–78 lat (średnio 62,8 roku), które spełniały kryteria badania. Na wizytę po 3 miesiącach zgłosiły się 34 pacjentki. Kryteria włączenia terapii solifenacyną spełniało 8 pacjentek. W związku z powyższym na wizytę kontrolną po 6 miesiącach zaproszono 26 pacjentek. Wśród 23 kobiet, które zgłosiły się na wizytę, kryteria włączenia terapii solifenacyną spełniało 12 kobiet. Ogółem po 6 miesiącach od odstawienia solifenacyny włączono ponownie leczenie u 20 pacjentek.

Pomimo małych liczebności zarówno na wizycie po 3 miesiącach, jak i na wizycie po 6 miesiącach od zaprzestania leczenia, uzyskano istotny statystycznie wzrost średnich liczby mikcji oraz liczby parć naglących z 3 dni (ryc. 1.).

Na wizycie po 3 miesiącach od przerwania leczenia 5 pacjentek (z 34) nie zaobserwowało pogorszenia, na wizycie po 6 miesiącach – 4 kobiety (na 23).

Dyskusja

Obecnie terapia pęcherza nadreaktywnego polega przede wszystkim na farmakoterapii z wykorzystaniem leków antycholinergicznych [1, 5, 9]. Stosowana od lat 60. XX w. oksybutynina przestała być lekiem z wyboru w leczeniu pęcherza nadreaktywnego, po wprowadzeniu nowych, selektywnych leków antycholinergicznych o przedłużonym uwalnianiu, prawie dekadę temu. Wyniki leczenia oksybutyniną krótko działającą (np. Ditropan, Driptane) są często niezadowalające, ze względu na złą tolerancję i nasilone działania uboczne, przede wszystkim suchość w ustach, rzadziej zaparcia [1, 5, 10, 11]. Do selektywnych leków o przedłużonym działaniu w terapii pęcherza nadreaktywnego zalicza się m.in. stosowaną raz dziennie doustnie solifenacynę (Vesicare, Astellas). Solifenacyna to kompetycyjny, wybiórczy antagonista receptora muskarynowego M3, zlokalizowanego w pęcherzu moczowym [12–16]. Zwykle stosowana dawka to 5 mg. Może być zwiększona do 10 mg przy dobrej tolerancji leku. Wyniki dotychczas przeprowadzonych badań wskazują na wysoką skuteczność solifenacyny, rzadkie występowanie działań ubocznych oraz wysoki odsetek pacjentek kontynuujących terapię tym lekiem. Podczas rocznej obserwacji z powodu działań ubocznych z terapii solifenacyną zrezygnowało tylko 4,7%, natomiast w trakcie dłuższej terapii oksybutyniną – ponad 80% pacjentek [1, 12–16]. Obecnie nową opcją terapeutyczną jest mirabegron (Betmiga, Astellas). Jest on agonistą receptorów β3-adrenergicznych znajdujących się w komórkach mięśniowych wypieracza pęcherza moczowego. Analizie poddawana jest także skuteczność leczenia przy użyciu różnych dawek solifenacyny i mirabegronu, stosowanych łącznie u tej samej pacjentki [1, 16–18]. Pęcherz nadreaktywny uznawany jest za chorobę przewlekłą. Istnieje niewielka liczba danych o nawrotach dolegliwości pęcherza nadreaktywnego, które pojawiają się po zaprzestaniu leczenia [1]. Informacja taka ma istotne znaczenie praktyczne dla lekarzy i pacjentek.

Wyniki badań autorów niniejszego opracowania sugerują, że u większości pacjentek po 3–6 miesiącach od zakończenia terapii solifenacyną objawy pęcherza nadreaktywnego nawracają w nasileniu powodującym konieczność wznowienia terapii. Należałoby przeprowadzić badania na większej grupie pacjentek, by ocenić celowość okresowego przerywania terapii doustnymi lekami antymuskarynowymi.

Analizę dolegliwości pęcherza nadreaktywnego, zgodnie z zaleceniami International Continence Society i International Consultation on Incontinence, dokonywano na podstawie wywiadu oraz 3-dniowego dzienniczka mikcji, po wykluczeniu miejscowych czynników drażniących w badaniu ginekologicznym, badaniu ogólnym moczu i ultrasonograficznym (USG) ustaleń, uroginekologicznym [3, 6–8]. Według aktualnych ustaleń badania urodynamiczne dzieli się na nieinwazyjne i inwazyjne. Do nieinwazyjnych badań urodynamicznych zaliczono: dzienniczek mikcji, test podpaskowy, ocenę zalegania moczu po mikcji, uroflowmetrię. Do inwazyjnych badań urodynamicznych natomiast: cystometrię, badanie ciśnieniowo-przepływowe, ocenę ciśnienia wycieku, profilometrię cewkową, badania elektromiograficzne [7, 8]. W analizach autorzy niniejszej pracy wykorzystali nieinwazyjne badanie urodynamiczne – 3-dniowy dzienniczek mikcji. Oceniano w nim częstość oddawania moczu oraz ilość moczu oddawanego podczas mikcji, epizody parć naglących, nietrzymanie moczu, użycie podpasek, a także ilość przyjmowanych płynów. Tak kompleksowa informacja w aspekcie pęcherza nadreaktywnego nie jest możliwa do uzyskania w żadnym z pozostałych badań urodynamicznych [3, 6–8].

Zgodnie z zaleceniami Narodowego Funduszu Zdrowia, obecnie istnieje możliwość refundacji części kosztów zakupu tabletek z solifenacyną po potwierdzeniu rozpoznania pęcherza nadreaktywnego w badaniu urodynamicznym. W przeszłości często stosowano leki antymuskarynowe, w tym także u pacjentek z wysiłkowym nietrzymaniem moczu, u których leki antymuskarynowe nie likwidują objawów popuszczania moczu. Zastosowanie nieinwazyjnego badania urodynamicznego w postaci dzienniczka mikcji pozwala na optymalny dobór pacjentek ze wskazaniami do zastosowania leków likwidujących objawy pęcherza nadreaktywnego.

Wnioski

W ciągu 6 miesięcy od odstawienia solifenacyny nastąpił nawrót dolegliwości pęcherza nadreaktywnego u większości pacjentek, u których lek ten skutecznie zlikwidował wcześniej występujące objawy.

Piśmiennictwo

1. Andersson KE. Pharmacological Treatment of Urinary Incontinence. In: Incontinence. Abrams P, Cardozo L, Khoury S, et al. (eds). Health Publication Ltd. 2009; 631-700.

2. Surkont G, Wlaźlak E, Suzin J. Nietrzymanie moczu u kobiet – problem społeczny, medyczny i naukowy. Prz Menopauz 2003; 1: 59-65.

3. Chapple ChR, MacDiarmid SA, Patel A. Urodynamika. Urban & Partner, Wrocław 2010; 120.

4. Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego w sprawie diagnostyki i leczenia nietrzymania moczu u kobiet. Prz Menopauz 2005; 5: 8-15.

5. Chapple CR, Khullar V, Gabriel Z, et al. The effects of antimuscarinic treatments in overactive bladder: an update of a systematic review and meta-analysis. Eur Urol 2008; 54: 543-62.

6. Hosker G. Dynamic testing. In: Incontinence. Abrams P, Cardozo L, Khoury S, et al. (eds). Health Publication Ltd. 2009; 413-522.

7. Mahfouz W, Al Afraa TA, Campeau L, et al. Normal urodynamic parameters in women: part II – invasive urodynamics. Int Urogynecol J 2012; 23: 269-77.

8. Al Afraa TA, Mahfouz W, Campeau L, et al. Normal lower urinary tract assessment in women. I. Uroflowmetry and post-void residual, pad tests, and bladder diaries. Int Urogynecol J 2012; 23: 681-5.

9. Cardozo L. New developments in the management of stress urinary incontinence. BJU International – Supplement 2004; 94 Suppl. 1: 1-3.

10. Kelleher C, Cardozo L Khullar V, et al. A medium-term analysis of the subjective efficacy and treatment for women with detrusor instability and low bladder compliance. Br J Obstet Gynaecol 1997; 104: 988-93.

11. Le TH, Ostergard DR, Bhatia NN. Newer pharmacologic options in management of overactive bladder syndrome. Curr Opin Obstet Gynecol 2005; 17: 507-11.

12. Surkont G, Wlaźlak E, Suzin J. Solifenacyna – pierwsze doświadczenia w leczeniu pęcherza nadreaktywnego. Prz Menopauz 2006; 1: 43-46.

13. Radziszewski P, Szalecki P, Majewski M. Pęcherz nadreaktywny – patofizjologia, diagnostyka i leczenie. W: Nietrzymanie moczu u kobiet. Rechberger T, Jakowicki JA (red.). Patologia, diagnostyka, leczenie. BiFolium, Lublin 2005; 113-38.

14. Chapple CR, Martinez-Garcia R, Selvaggi L, et al. A comparison of the efficacy and tolerability of solifenacin succinate and extended release tolterodine at reating overactive bladder syndrome: results of the STAR trial. Eur Urol 2005; 48: 464-70.

15. Chapple CR, Rechberger T, Al-Shukri S, et al. Randomized, double-blind placebo- and tolterodine-controlled trial of once-daily antimuscarinic agent solifenacin in patients with symptomatic overactive bladder. BJU Int 2004; 93: 303-10.

16. Geoffrion R. Treatments for overactive bladder: focus on pharmacotherapy. J Obstet Gynaecol Can 2012; 34: 1092-101.

17. Sand P, Khullar V, Cardozo L, et al. Efficacy of mirabegron for the treatment of overactive bladder in female patients: prospective pooled analysis of 3 randomized phase 3 trials. Int Urogynecol J 2013; 24 Suppl. 1: S.10-S.12.

18. Chapple CR, Khullar V, Nitti NW, et al. Efficacy of mirabegron in overactive bladder patients stratified by severity of baseline incontinence: a post-hoc analysis of pooled data from 3 randomised phase 3 trials. Int Urogynecol J 2013; 24 Suppl. 1: S.12-S.13.