Artykuł oryginalny
Rak odbytnicy u mężczyzn: czynniki wpływające na przeżycia całkowite po przedniej resekcji metodą całkowitego wycięcia mezorektum

Wstęp: Wprowadzenie do postępowania chirurgicznego techniki całkowitego wycięcia mezorektum (TME) pozwoliło na uzyskanie optymalnej kontroli miejscowej raka odbytnicy. Mimo tego znaczny odsetek pacjentów narażony jest na niepowodzenie leczenia. Odpowiednia terapia uzupełniająca istotnie poprawia wyniki odległe, a w kwalifikacji do niej może pomóc identyfikacja chorych z niekorzystnymi czynnikami prognostycznymi. Cel pracy: Celem pracy była ocena wartości prognostycznej parametrów klinicznych i patomorfologicznych po resekcji przedniej raka odbytnicy metodą TME. Materiał i metody: Prospektywnej analizie poddano grupę kolejnych 43 mężczyzn operowanych techniką TME z zaoszczędzeniem zwieraczy. Leczenie neo- lub adiuwantowe stosowano w stadiach UICC II i III. Krzywe 5-letnich przeżyć całkowitych dla badanych parametrów wykreślono metodą Kaplana-Meiera i porównywano testem log-rank. Za statystycznie istotny przyjmowano poziom prawdopodobieństwa p<0,05. Wyniki: Nie zanotowano śmiertelności pooperacyjnej. Całkowite przeżycie 5-letnie wyniosło 71,5±9,8%. Było ono znamiennie gorsze u chorych z naciekiem raka przekraczającym ścianę jelita, z przerzutami w węzłach chłonnych i z podwyższonym poziomem CEA w surowicy przed operacją. Odsetki przeżyć były wyższe u chorych z rakiem o wysokim stopniu zróżnicowania, bez komponenty śluzotwórczej, z naciekiem limfocytarnym w dolnym marginesie guza, u pacjentów do 60. roku życia, rozpierającym typem wzrostu raka i zmianą pierwotną zlokalizowaną powyżej 7 cm od brzegu odbytu, ale bez statystycznej znamienności. Wnioski: Zasięg naciekania guza pierwotnego i stan węzłów chłonnych pozostają istotnymi czynnikami prognostycznymi po resekcji raka odbytnicy techniką TME. W identyfikacji pacjentów szczególnie zagrożonych niepowodzeniem leczenia może być pomocny podwyższony poziom CEA w surowicy przed operacją. Potencjalna korzyść z terapii uzupełniającej u tych chorych powinna zostać oceniona w przyszłych badaniach.

Introduction: Due to introduction of total mesorectal technique (TME) into surgical management an optimal local control for rectal cancer can be achieved. Despite this advantage a lot of patients have a high risk of oncological relapse. Adequate adjuvant therapy can effectively improve long-term outcomes. Identification of unfavourable prognostic factors may be helpful to define patients who need more aggressive combined-modality treatment. The aim of the study was to estimate prognostic value of clinical and pathological features after anterior resection with TME for carcinoma of the rectum. Material and methods: 43 consecutive males operated on with sphincter-preserving TME technique were studied prospectively. Neo- or adjuvant therapy was used in UICC II and III stages. Five-year overall survival was calculated with Kaplan-Meier method and compared with log-rank test. P value <0.05 was considered statistically significant. Results: Postoperative mortality was not noticed. Overall five-year survival was 71.5±9.8%. Prognosis was significantly poorer for patients with tumour penetrating beyond the bowel wall, lymph-node metastases and enhanced preoperative CEA serum level. Survival was better for males with well differentiated cancer, lesion without mucinous histology, lymphocytic tumour infiltration, age less than or equal to 60 years, expanding growth type and cancer sited higher than 7 cm from the anal verge but with a lack of significance. Conclusions: Primary tumour penetration and lymph-node status remain significant prognostic factors following anterior resection with TME technique. Additionally enhanced preoperative CEA serum level can be helpful for identification of patients with high risk of oncological failure. Potential benefit from more aggressive combined-modality therapy for these patients should be evaluated in further studies.