Artykuł oryginalny
Wieloletnia ocena stanu psychicznego chorych na schizofrenię po pierwszej hospitalizacji psychiatrycznej z uwzględnieniem kryteriów remisji objawowej

Wstęp: Celem badań była ocena stanu psychicznego chorych po pierwszym epizodzie schizofrenii po 7–11 latach od pierwszej hospitalizacji psychiatrycznej oraz retrospektywna analiza porównawcza nasilenia objawów psychopatologicznych w grupie osób będących (R) i niebędących w stanie remisji (NR).

Materiał i metody: Zbadano 64 pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie po raz pierwszy w latach 1998–2002. Badanie miało charakter prospektywny z czterokrotną oceną w czasie: badanie 1. wykonano miesiąc po wypisie ze szpitala, badanie 2. – 12 miesięcy po badaniu 1., badanie 3. – po 4–6 latach od badania 1., badanie 4. – po 7–11 latach od badania 1. Łączny okres obserwacji wynosił średnio 8,1 roku.

Wyniki: Kryteria remisji w kolejnych badaniach spełniało odpowiednio 55%, 50%, 36% i 34% pacjentów. Do najczęściej występujących symptomów psychopatologicznych w badaniu 1. i 4. należały objawy deficytowe. Analiza retrospektywna wykazała, że w kolejnych punktach czasowych badania osoby z grupy R w badaniu 4. uzyskiwały istotnie lepsze wyniki PANSS (Positive and Negative Syndrome Scale) niż osoby z grupy NR. Całkowity wynik PANSS w grupie R nie zmienił się istotnie przez cały okres obserwacji, natomiast w grupie NR średnia punktacja PANSS wzrosła. Czynnikiem różnicującym porównywane grupy w punkcie końcowym badania był czas nieleczonej psychozy (p = 0,01).

Wnioski: 1. Średnio po 8 latach po pierwszej hospitalizacji psychiatrycznej 2/3 pacjentów nie spełniało kryteriów remisji. 2. W ciągu pierwszej dekady trwania choroby wzrósł odsetek chorych niespełniających kryteriów remisji. 3. Większe nasilenia objawów psychopatologicznych we wczesnym okresie choroby i dłuższy czas nieleczonej psychozy w znaczącym stopniu determinowały dalszy niekorzystny przebieg i wynik leczenia schizofrenii.

Background: The aim of the study was to assess the psychopathological status among first episode schizophrenic patients at 7-11 years after their first psychiatric hospitalisation and to analyse retrospectively severity of symptoms in remitted (R) and non-remitted (NR) patients.

Material and methods: Sixty-four patients hospitalised for the first time in the period 1998-2002 were enrolled. They were assessed 1 month following the hospitalization (Time 1), 12 months later, 4-6 years after Time 1, and 7-11 years after Time 1. The overall mean follow-up was 8.1 years.

Results: Of the 64 patients 55% achieved remission at Time 1, 50% at Time 2, 36% at Time 3, and 34% at Time 4. At Times 1 and 4 negative symptoms were the most frequently observed. The retrospective analysis showed that patients who achieved remission at Time 4 had significantly better PANSS (Positive and Negative Syndrome Scale) than NR over the observation (p < 0.001).

In the R group the PANSS did not change between Times 1 and 4, but in the NR group a significant increase was noted. Duration of untreated psychosis (DUP) was found to significantly differentiate the R and NR patients (p = 0.01).

Conclusions: 1. At an average of 8 years after the first hospitalisation 2/3 of the patients did not achieve remission. 2. The percentage of patients who failed to achieve remission increased significantly during the first decade of the disease. 3. More severe symptoms in the early stage of the disease and longer DUP seem to determine significantly the unfavourable course and long-term treatment outcome of schizophrenia.