Special article
Inflammatory mechanisms and restenosis after bare metal stents and drug eluting stents implantation procedures

Wstęp
Choroba wieńcowa na podłożu miażdżycy i jej powikłania oraz konsekwencje jej długoletniego przebiegu, wraz z rozwojem niewydolności krążenia, stanowią jedną z głównych przyczyn zachorowalności i umieralności w świecie współczesnym. Zastosowanie nowoczesnych metod wielokierunkowej farmakoterapii i leczenia inwazyjnego – zarówno chirurgicznego, jak i przezskórnego – z jednej strony przyczynia się do wydłużenia średniej życia społeczeństw, z drugiej strony doprowadza do zmiany przebiegu i obrazu choroby wieńcowej. Leczymy coraz starszych chorych, z bardziej zaawansowanymi i rozsianymi angiograficznie zmianami. Ta trudna populacja osób z chorobą wieńcową stanowi coraz większe wyzwanie dla współczesnych metod leczniczych, w tym technik inwazyjnych i farmakoterapii wspomagającej.
Ustaloną metodą leczenia stabilnej choroby wieńcowej i jej ostrych postaci jest przezskórna angioplastyka wieńcowa (ang. percutaneous coronary interventions, PCI). Istotnym czynnikiem zmniejszającym skuteczność PCI jest restenoza. Powszechne i szerokie zastosowanie stentów dowieńcowych było jednym z największych przełomów w ponad 30-letniej historii kardiologii inwazyjnej. Wzrost wykorzystania stentów dowieńcowych zaczął się po opublikowaniu wyników badania BENESTENT [1] oraz badania STRESS [2], które wykazały redukcję częstości restenozy po zastosowaniu stentów [w badaniu BENESTENT 22% restenozy w grupie stentowania vs 32% w grupie angioplastyki balonowej (ang. percutaneous old balloon angioplasty, POBA), w badaniu STRESS 32% restenozy w PCI ze stentem vs 42% restenozy w grupie POBA]. Stenty poprawiły skuteczność bezpośrednią zabiegów PTCA i ich bezpieczeństwo, zmniejszając potrzebę pilnej operacji kardiochirurgicznej z ok. 4% do poniżej 1% [3]. Pomimo szerokiego stosowania stentów problem restenozy, a w zasadzie jej nowej jakości, jaką jest restenoza w stencie (ang. in stent restenosis, ISR), pozostał nadal. Pewną nadzieją na jego opanowanie było wprowadzenie stentów pokrywanych lekami antymitotycznymi (ang. drug eluting stent, DES). Ich zastosowanie spowodowało istotne ograniczenie zjawiska restenozy. Skuteczność i bezpieczeństwo DES w zróżnicowanych grupach chorych potwierdziły duże badania kliniczne [4–9].

Patofizjologia
Zmiany patomorfologiczne, jakie zachodzą w ścianie naczynia po zabiegu angioplastyki, są efektem odpowiedzi na uszkodzenie ciągłości śródbłonka i błony środkowej, z wytworzeniem lub raczej...


View full text...