Biopsja nerki

1. Wstęp

Do lat 50. ubiegłego wieku wiedza dotycząca morfologicznych zmian w kłębuszkowych chorobach nerek pochodziła z badań autopsyjnych. Opisywane na podstawie tych badań makroskopowe i mikroskopowe zmiany w nerkach miały charakter uszkodzenia przewlekłego, często zejściowego, i nie dostarczały informacji o zmianach wczesnych. W 1934 r. Robert Ball dokonał przezskórnej biopsji nerki u pacjenta z guzem nerki. Następnie, w 1944 r., Nils Alwall zastosował przezskórną biopsję do oceny nienowotworowych zmian w nerce, jednak po śmierci jednego z pacjentów zaniechał nakłuć, a wyniki opublikował dopiero w 1952 r. W 1951 r. Paul Iversen i Claus Brun wykorzystali technikę przezskórnej biopsji nerki do diagnostyki zmian nienowotworowych. W 1952 r. Robert Kark i Robert Muehrcke zastosowali do nakłucia nerki igłę tnącą Vim-Silvermanna w modyfikacji Franklina. Minęło wiele lat, zanim przezskórna biopsja nerki została zaakceptowana i wprowadzona jako rutynowa technika diagnostyczna. Przede wszystkim obawiano się, czy metoda ta nie stanowi zbyt dużego ryzyka w porównaniu z korzyściami, jakich może dostarczyć mikroskopowa ocena biopunktatu. Dyskutowano również, czy mikroskopowe zmiany spostrzegane w bardzo drobnym fragmencie tkankowym, uzyskanym podczas nakłucia nerki, są reprezentatywne i pozwalają na snucie wniosków diagnostycznych. Głosy krytyczne wskazywały na brak bezpośredniego powiązania pomiędzy rodzajem morfologicznych zmian w biopunktacie a efektywną terapią chorób nerek. W 1950 r. prace Coona i Kaplana pozwoliły na zastosowanie przeciwciał znakowanych fluoresceiną do immunomorfologicznej oceny tkanek. W latach 1950–1953 wprowadzono technikę transmisyjnej mikroskopii elektronowej, a pierwsza publikacja opisująca ultrastrukturę nerki dotyczyła zmian w podocytach w zmianie minimalnej (minimal change disease – MCD).

2. Cele biopsji nerki

Biopsja nerki jest podstawowym badaniem diagnostycznym pozwalającym na uzyskanie informacji o rodzaju, aktywności i zaawansowaniu procesu chorobowego. Kliniczny obraz kłębuszkowych chorób nerek nie pozwala na ustalenie rodzaju glomerulopatii. Jeden rodzaj glomerulopatii może manifestować się różnymi zmianami morfologicznymi i różnorodnym przebiegiem klinicznym. Nefropatia IgA i nefropatia toczniowa stanowią dobre przykłady glomerulopatii charakteryzujących się różnorodnym obrazem morfologicznym i różnorodną manifestacją kliniczną. Zatem oczywiste jest, że jedynym diagnostycznym badaniem pozwalającym na...


Pełna treść artykułu...