CLL: ofatumumab istotnie wydłuża czas wolny od progresji choroby
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 28.04.2015
Źródło: P Hillmen, T Robak, A Janssens, KG Babu, J Kloczko, S Grosicki, M Doubek, P Panagiotidis, E Kimby, A Schuh, AR Pettitt, T Boyd, M Montillo, IV Gupta, O Wright, I Dixon, JL Carey, CN Chang, S Lisby, A McKeown, F Offner . Chlorambucil Plus Ofatumumab Versus
Do badania klinicznego 3. fazy autorzy zrandomizowali 447 wcześniej nieleczonych chorych na przewlekłą białaczkę limfatyczną (ang. chronic lymphotic leukaemia, CLL). W jednym z ramion chorzy otrzymywali doustnie sam chlorambucyl, w drugim skojarzono go z dożylnym ofatumumabem. Mediana czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) wynosiła 13,1 miesiąca w ramieniu z chlorambucylem i 22,4 miesiąca w ramieniu z ofatumumabem. W grupie otrzymującej leczenie skojarzone zaraportowano więcej działań niepożądanych, z których najczęstszym była neutropenia. Chlorambucyl w skojarzeniu z ofatumumabem jest ważną opcją terapeutyczną u chorych na CLL wcześniej nieleczonych. Skojarzenie to wydłuża PFS, a działania niepożądane poddają się leczeniu.
Leczenie starszych chorych na CLL, którzy często w wywiadzie mają liczne choroby współistniejące jest wyzwaniem, z uwagi na fakt, iż chemioterapia oparta na fludarabinie zwykle nie jest dobrze tolerowana w tej grupie chorych. W wielu krajach standardem leczenia pozostaje chlorabbucyl. Badacze oceniali skuteczność skojarzenia chlorambucylu z ofatumumabem w porównaniu do monoterapii chlorambucylem, jak również bezpieczeństwo tego skojarzenia u chorych, dla których istnieje kilka opcji terapeutycznych.
Otwarte, randomizowane badanie kliniczne 3. fazy przeprowadzono w 109 ośrodkach w 16 krajach. Do badania włączono chorych na CLL z choroba aktywną, wymagająca leczenia, ale takich, u których leczenie fludarabiną nie było możliwe. Chorych zrandomizowano w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego doustnie chlorambucyl w dawce 10 mg/m2 w dniach 1-7 28-dniowego cyklu oraz do ramienia otrzymującego od trzech do dwunastu cykli chlorambucylu w skojarzeniu z podawanym dożylnie ofatumumabem (cykl 1: 300 mg w dniu 1, 1000 mg w dniu 8, w następnych cyklach 1000 mg w dniu 1). jako czynniki stratyfikacyjne przyjęto wiek, stopień zaawansowania choroby oraz stopień sprawności chorego. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby w grupie zgodnej z zaplanowanym leczeniem.
Do badania włączono ogółem 447 chorych, mediana wieku wynosiła 69 lat (35 do 92). pomiędzy 22 grudnia 2008 roku a 26 maja 2011 roku 221 chorych przydzielono losowo do ramienia leczonego skojarzeniem chlorambucylu z ofatumumabem, a 226 chorych do ramienia otrzymującego sam chlorambucyl.
Mediana PFS wyniosła 22,4 miesiąca (95% CI 19,0-25,2) w grupie leczonej w sposób skojarzony w porównaniu do 13,1 miesiąca (95% CI 10,6–13,8) w grupie leczonej samym chlorambucylem (HR 0,57, 95% CI 0,45–0,72; p<0,0001). Toksyczność 3. lub wyższego stopnia odnotowywano częściej w grupie leczonej dwoma lekami (109 [50%] chorych; vs 98 [43%] chorych leczonych jednym lekiem), z czego najczęstszym była neutropenia (56 [26%] vs 32 [14%]). Infekcje 3. lub wyższego stopnia miały podobną częstotliwość w obu grupach, zdarzenia 3. lub wyższego stopnia związane z infuzją odnotowano u 22 chorych (10%) w ramieniu otrzymujących chlorambucyl w skojarzeniu z ofatumumabem. W każdej z grup podczas trwania leczenia zmarło 5 chorych (2%).
Dodanie ofatumumabu do chlorambucylu przynosi klinicznie istotną korzyść chorym na CLL wcześniej nieleczonym, starszym, z obecnością chorób współistniejących, natomiast działania niepożądane poddają się leczeniu.
Otwarte, randomizowane badanie kliniczne 3. fazy przeprowadzono w 109 ośrodkach w 16 krajach. Do badania włączono chorych na CLL z choroba aktywną, wymagająca leczenia, ale takich, u których leczenie fludarabiną nie było możliwe. Chorych zrandomizowano w stosunku 1:1 do ramienia otrzymującego doustnie chlorambucyl w dawce 10 mg/m2 w dniach 1-7 28-dniowego cyklu oraz do ramienia otrzymującego od trzech do dwunastu cykli chlorambucylu w skojarzeniu z podawanym dożylnie ofatumumabem (cykl 1: 300 mg w dniu 1, 1000 mg w dniu 8, w następnych cyklach 1000 mg w dniu 1). jako czynniki stratyfikacyjne przyjęto wiek, stopień zaawansowania choroby oraz stopień sprawności chorego. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby w grupie zgodnej z zaplanowanym leczeniem.
Do badania włączono ogółem 447 chorych, mediana wieku wynosiła 69 lat (35 do 92). pomiędzy 22 grudnia 2008 roku a 26 maja 2011 roku 221 chorych przydzielono losowo do ramienia leczonego skojarzeniem chlorambucylu z ofatumumabem, a 226 chorych do ramienia otrzymującego sam chlorambucyl.
Mediana PFS wyniosła 22,4 miesiąca (95% CI 19,0-25,2) w grupie leczonej w sposób skojarzony w porównaniu do 13,1 miesiąca (95% CI 10,6–13,8) w grupie leczonej samym chlorambucylem (HR 0,57, 95% CI 0,45–0,72; p<0,0001). Toksyczność 3. lub wyższego stopnia odnotowywano częściej w grupie leczonej dwoma lekami (109 [50%] chorych; vs 98 [43%] chorych leczonych jednym lekiem), z czego najczęstszym była neutropenia (56 [26%] vs 32 [14%]). Infekcje 3. lub wyższego stopnia miały podobną częstotliwość w obu grupach, zdarzenia 3. lub wyższego stopnia związane z infuzją odnotowano u 22 chorych (10%) w ramieniu otrzymujących chlorambucyl w skojarzeniu z ofatumumabem. W każdej z grup podczas trwania leczenia zmarło 5 chorych (2%).
Dodanie ofatumumabu do chlorambucylu przynosi klinicznie istotną korzyść chorym na CLL wcześniej nieleczonym, starszym, z obecnością chorób współistniejących, natomiast działania niepożądane poddają się leczeniu.
