Case report
Transcatheter closure of postinfarction ventricular septal defect in patient with implanted cardioverter-defibrillator

Opis przypadku

Chory 78-letni zgłosił się do szpitala rejonowego z powodu bólu wieńcowego trwającego od ponad 24 godz. Na podstawie badań dodatkowych rozpoznano zawał mięśnia sercowego (ściany dolnej lewej komory) w okresie ewolucji. Ponieważ początek dolegliwości miał miejsce, ponad wszelką wątpliwość, ponad dobę przed zgłoszeniem się do szpitala, odstąpiono od leczenia reperfuzyjnego. W kolejnej dobie pobytu zaobserwowano pogorszenie stanu klinicznego, a w badaniu echokardiograficznym stwierdzono ubytek w przegrodzie międzykomorowej, z istotnym hemodynamicznie przeciekiem lewo-prawym. Chory był początkowo leczony zachowawczo przez kilka tygodni. W tym okresie z powodu nawracających istotnych komorowych zaburzeń rytmu implantowano kardiowerter-defibrylator. Wobec nieskuteczności postępowania zachowawczego – utrzymywania się objawów niewydolności serca w klasie III/IV wg NYHA – pacjenta skierowano do Instytutu Kardiologii w celu leczenia zabiegowego.
Konsultujący chorego kardiochirurg, po uwzględnieniu licznych obciążeń (w tym wiek, cukrzyca, rozsiana miażdżyca, niewydolność nerek, niewydolność serca wymagająca leków dożylnych) i ocenie ryzyka okołooperacyjnego, wykluczył możliwość leczenia operacyjnego. Zdecydowano o podjęciu próby wykonania zabiegu zamknięcia ubytku metodą nieoperacyjną. Dodatkowym utrudnieniem technicznym w wykonaniu zabiegu, dotychczas niespotykanym, była wcześniejsza implantacja kardiowertera-defibrylatora i obecność elektrody w prawej komorze (okluder implantowany jest od strony prawej komory). W wentrykulografii lewostronnej (ryc. 1.) potwierdzono obecność istotnego ubytku z istotnym lewo-prawym przeciekiem. Badanie echokardiograficzne pozwoliło na dokładną ocenę lokalizacji elektrody i potwierdziło jej położenie w bezpośrednim sąsiedztwie ubytku (ryc. 2. A i B).

Opis zabiegu

W znieczuleniu miejscowym, pod kontrolą przezklatkowego badania echokardiograficznego, z dostępu od prawej żyły szyjnej podjęto próbę zamknięcia ubytku. Po wprowadzeniu cewnika z pętlą przez żyłę szyjną oraz prowadnika przez tętnicę udową koniec cewnika uchwycono pętlą (ryc. 3.), a następnie wytworzono pętlę tętniczo-żylną (ryc. 4.). Okres kilku tygodni, który minął od perforacji przegrody do wykonania zabiegu, pozwolił na bezpieczne wykonanie pomiaru średnicy ubytku cewnikiem z balonem (ryc. 5.). Na podstawie tego pomiaru wybrano okluder o odpowiedniej średnicy. Do zabiegu użyto okludera...


View full text...