Chorzy na twardzinę układową obarczeni zwiększonym ryzykiem powikłań zakrzepowo-zatorowych
Autor: Aleksandra Lang
Data: 14.03.2016
Źródło: Schoenfeld SR, Choi HK, Sayre EC, Aviña-Zubieta JA. Risk of Pulmonary Embolism and Deep Venous Thrombosis in Systemic Sclerosis: A General Population-Based Study. Arthritis Care Res (Hoboken). 2016 Feb;68(2):246-53. /AL
Zwiększone ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych obserwowano w odniesieniu do wielu układowych chorób tkanki łącznej (m.in. reumatoidalnego zapalenia stawów, tocznia układowego, choroby Behceta, zapalenia skórno- i wielomięśniowego). Odpowiedzialne za to zjawisko wydają się być przewlekły stan zapalny, dysfunkcja śródbłonka, zapalenie naczyń oraz aktywacja czynników działających prokoagulacyjnie.
. Z uwagi na uszkodzenie śródbłonka oraz naczyń, w mniejszym stopniu ze względu na proces zapalny, chorzy na twardzinę układową (TU) również znajdują się w populacji zwiększonego ryzyka. W badaniu populacyjnym obejmującym grupę 1245 chorych na TU, wykazano zwiększone ryzyko powikłań w postaci żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (częstość występowania 6,56/1000 pacjento-lat), zakrzepicy żył głębokich (3,48/1000 pacjento-lat) oraz zatorowości płucnej (3,47/1000 pacjento-lat), w porównaniu do populacji kontrolnej, którą stanowiły osoby bez TU (n=12670, częstość występowania na 1000 pacjento-lat odpowiednio 1,37; 0,76; 0,78 ). Ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych było wśród chorych na TU 3-krotnie większe niż w populacji ogólnej, niezależnie od płci, wieku oraz współistniejących schorzeń.
Największe ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych obserwowano w pierwszym roku od rozpoznania - co wskazuje na istotny wpływ aktywności choroby. Ryzyko to ulegało zmniejszeniu na przestrzeni kolejnych lat, było jednak istotnie wyższe w porównaniu do grupy kontrolnej nawet po 5 latach obserwacji. Przyczyną obserwowanych powikłań mogą być zjawiska odgrywające rolę w patogenezie TU jak waskulopatia, dysfunkcja śródbłonka naczyń, procesy odpowiedzialne za włóknienie płuc. Wyniki badania wskazują na konieczność monitorowania pacjentów z TU pod kątem wdrożenia odpowiedniej profilaktyki i modyfikacji czynników ryzyka, dla zmieszenia ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych i ich następstw.
Analizę przeprowadzono w oparciu o informacje zawarte w administracyjnej bazie danych Kolumbii Brytyjskiej (Kanada).
Największe ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych obserwowano w pierwszym roku od rozpoznania - co wskazuje na istotny wpływ aktywności choroby. Ryzyko to ulegało zmniejszeniu na przestrzeni kolejnych lat, było jednak istotnie wyższe w porównaniu do grupy kontrolnej nawet po 5 latach obserwacji. Przyczyną obserwowanych powikłań mogą być zjawiska odgrywające rolę w patogenezie TU jak waskulopatia, dysfunkcja śródbłonka naczyń, procesy odpowiedzialne za włóknienie płuc. Wyniki badania wskazują na konieczność monitorowania pacjentów z TU pod kątem wdrożenia odpowiedniej profilaktyki i modyfikacji czynników ryzyka, dla zmieszenia ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych i ich następstw.
Analizę przeprowadzono w oparciu o informacje zawarte w administracyjnej bazie danych Kolumbii Brytyjskiej (Kanada).
