Czynniki prognostyczne długotrwałej skuteczności infliksymabu w chorobie Crohna – doświadczenia 20-letnie
Autor: Mariusz Bryl
Data: 03.10.2016
Źródło: Billet T i wsp. Prognostic factors for long-term infliximab treatment in Crohn’s disease patients: a 20-year single centre experience. Aliment Pharmacol Ther 2016; 44: 673-683. PE/MB
Na łamach czasopisma Alimentary Pharmacology and Therapeutics ukazała się praca, w której przeanalizowano i wskazano czynniki prognostyczne długotrwałej skuteczności infliksymabu (IFX) w terapii choroby Leśniowskiego-Crohna (ChLC).
Praca pochodzi z renomowanego ośrodka w Leuven w Belgii i przedstawia niezwykle wartościowe dane, pochodzące z analizy odnoszącej się do populacji „z życia wziętej” (ang. real-life cohort). Dzięki temu wnioski z pracy mogą mieć większe znaczenie praktyczne, niż w przypadku danych pochodzących z badań klinicznych.
Z grupy 1031 chorych z ChLC wyodrębniono ostatecznie 261 pacjentów do dalszej analizy. Mediana czasu trwania terapii IFX wyniosła 2,4 roku. W tym czasie u 65 chorych terapia IFX zakończyła się niepowodzeniem (25%). Analiza multiwariancji Coxa wykazała, że czas trwania choroby ≥ 1 roku, lokalizacja zmian w jelicie cienkim (L1 wg klasyfikacji montrealskiej), uprzednia terapia lekami anty-TNF-alfa, stężenie hemoglobiny < 13.5 g/dl, brak monitorowania leczenia poprzez ocenę stężeń IFX w ustroju i obecności przeciwciał neutralizujących (ang. therapeutic drug monitoring – TDM) oraz konieczność modyfikacji dawkowania IFX w pierwszym roku trwania terapii stanowiły czynniki ryzyka niepowodzenia leczenia IFX.
Z grupy 1031 chorych z ChLC wyodrębniono ostatecznie 261 pacjentów do dalszej analizy. Mediana czasu trwania terapii IFX wyniosła 2,4 roku. W tym czasie u 65 chorych terapia IFX zakończyła się niepowodzeniem (25%). Analiza multiwariancji Coxa wykazała, że czas trwania choroby ≥ 1 roku, lokalizacja zmian w jelicie cienkim (L1 wg klasyfikacji montrealskiej), uprzednia terapia lekami anty-TNF-alfa, stężenie hemoglobiny < 13.5 g/dl, brak monitorowania leczenia poprzez ocenę stężeń IFX w ustroju i obecności przeciwciał neutralizujących (ang. therapeutic drug monitoring – TDM) oraz konieczność modyfikacji dawkowania IFX w pierwszym roku trwania terapii stanowiły czynniki ryzyka niepowodzenia leczenia IFX.
Przegląd Gastroenterologiczny
