Definicja i podział nadciśnienia tętniczego – stanowisko The Writing Group of the American Society of Hypertension 2005. Relacja z 20. Kongresu American Society of Hypertension, San Francisco, 14–18 maja 2005 r.

Jednostka chorobowa określana jedynie za pomocą liczb stwarza tylko pozorną łatwość przy jej definiowaniu. Definicja nadciśnienia jest przedmiotem nieustających dyskusji, refleksji, sporów, rozważań filozoficznych, a niekiedy nawet dyplomatycznych określeń. Sir George Pickering wyraził swego czasu pogląd, że odpowiedź na pytanie co to jest nadciśnienie? zależy od tego, do jakich celów będzie ona użyta [1].


Trochę danych historycznych
W fundamentalnym dziele o nadciśnieniu tętniczym Hypertension. Patophysiology, diagnosis and management w rozdz. 1. napisanym przez Pickeringa znajdujemy historyczne ujęcie dyskusji nad problemem granicy między prawidłowym ciśnieniem i nadciśnieniem. Dane o tym, jak różnie ujmowano ten problem, przedstawiono w tab. 1.

Pickering jest zdania, że ważniejsza jest odpowiedź na pytanie, od jakich wartości ciśnienia należy wdrożyć leczenie. Próbę pogodzenia odpowiedzi na te dwa istotne pytania zawierała definicja, zaproponowana przez Evansa i Rose w 1971 r., wg której nadciśnienie należy definiować jako wartość, powyżej której diagnostyka i leczenie przynoszą więcej pożytku niż szkód. Definicja ta została nazwana przez Rose definicją operacyjną [wg 2]. Kaplan [2] tak pisze o problemie poszukiwania granicy między zdrowiem a chorobą u osób z podwyższonym ciśnieniem: wybitni specjaliści wciąż prowadzą rozważania związane z określeniem nieprawidłowej wartości ciśnienia tętniczego krwi. Sir George Pickering przez wiele lat kwestionował sens tych rozważań i potępiał badania nad arbitralnym ustanowieniem podziału między prawidłowym i nieprawidłowym ciśnieniem krwi. W 1972 r. sformułował argument: Nie istnieje linia podziału. Zależność między ciśnieniem krwi a śmiertelnością jest ilościowa; im wyższe ciśnienie tym gorsze rokowanie. Jednak – jak zauważył Pickering – lekarze czują się bezpieczniej, gdy stosują precyzyjne kryteria, nawet gdy kryteria te ustalane są arbitralnie. Uznanie ciśnienia tętniczego krwi 138/88 mmHg za prawidłowe, a 140/90 mmHg za podwyższone jest oczywiście postępowaniem arbitralnym, lecz praktyka medyczna wymaga pewnych użytecznych kryteriów na potrzeby diagnostyki i leczenia. Kryteria powinny opierać się na racjonalnych danych, obejmujących ryzyko niewydolności i śmierci, jakie wiąże się z poziomem ciśnienia krwi, a także możliwości zmniejszenia tego ryzyka przez obniżenie ciśnienia krwi.
Granica ciągle...


View full text...