Diagnostyka i leczenie rzeżączki: komentarz grupy ekspertów Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego

Sytuacja epidemiologiczna w zakresie zakażeń przenoszonych drogą płciową jest poważna w skali globalnej (blisko 500 milionów nowych zakażeń uznawanych za wyleczalne według danych szacunkowych Światowej Organizacji Zdrowia, tzn. kiły, rzeżączki, zakażeń Chlamydia trachomatis i rzęsistkiem pochwowym; www.who.org). W krajach Unii Europejskiej i Europejskiej Strefy Ekonomicznej w 2011 roku zgłoszono ponad 20 tysięcy przypadków kiły, blisko 40 tysięcy przypadków rzeżączki i blisko 350 tysięcy przypadków zakażeń chlamydialnych (www.ecdc.europa.eu). W Polsce w 2012 roku zgłoszono 677 przypadków kiły, 733 – rzeżączki i 314 – nierzeżączkowych zapaleń cewki moczowej. Zakażenia chlamydialne jako oddzielne są zgłaszane od 2013 roku.
Środowisko dermatologów i wenerologów w Polsce oczekiwało na aktualne zalecenia diagnostyczne, a przede wszystkim terapeutyczne dotyczące zakażeń przenoszonych drogą płciową. Dzięki inicjatywie podjętej przez Zarząd Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego oraz współpracy z Zarządem Edytorskim International Union for Sexually Transmitted Diseases mogliśmy przedstawić tłumaczenie zaleceń dotyczących rzeżączki, uaktualnionych w 2012 roku.
W najbliższej przyszłości planujemy przedstawić tłumaczenie zaleceń dotyczących kiły (uaktualnienie w 2014 roku), a następnie – zakażeń chlamydialnych.
Zalecenia europejskie dotyczące postępowania diagnostycznego i terapeutycznego w zakresie zakażeń przenoszonych drogą płciową zostały po raz pierwszy opublikowane w 2001 roku. Powyższe Zalecenia dotyczące rzeżączki, będące trzecią, znacznie unowocześnioną ich wersją, są jednymi z najnowszych rekomendacji leczniczych i terapeutycznych dotyczących zakażeń przenoszonych drogą płciową. Zostały opracowane przez ekspertów europejskich na podstawie dostępnych dowodów medycznych i zaaprobowane przez najważniejsze europejskie organizacje i towarzystwa naukowe reprezentujące dermatologów i wenerologów: Europejską Gałąź Międzynarodowej Unii do Zwalczania Zakażeń Przenoszonych Drogą Płciową (IUSTI Europe); Europejską Akademię Dermatologii i Wenerologii (EADV); Europejskie Forum Dermatologiczne (EDF); Unię Europejskich Specjalistów Medycznych (UEMS). Wkład w powstanie Zaleceń miało Europejskie Centrum Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) oraz Europejskie Biuro Światowej Organizacji Zdrowia (WHO-Europe). Szczególne uznanie budzi najwyższy standard poszukiwania dowodów medycznych, na podstawie których zostały przygotowane.
Przedstawione powyżej...


Pełna treść artykułu...