Dodanie wemurafenibu do chemioterapii opóźnia progresję raka jelita grubego
Autor: Marta Koblańska
Data: 29.03.2017
Źródło: Gastrointestinal Cancer Symposium/KS
Przewód pokarmowy
Dodanie wemurafenibu do chemioterapii opóźnia progresję raka jelita grubego
W trakcie Gastrointestinal Cancer Symposium odbywającego się w styczniu tego roku w San Francisco przedstawiono wyniki badania SWOG1406, zgodnie z którymi dodanie inhibitora BRAF wemurafenibu do irynotekanu i cetuksymabu wydłuża przeżycie wolne od progresji choroby i poprawia odsetek kontroli choroby u chorych na przerzutowego raka jelita grubego z obecnością mutacji BRAF.
Dodanie wemurafenibu do chemioterapii opóźnia progresję raka jelita grubego
W trakcie Gastrointestinal Cancer Symposium odbywającego się w styczniu tego roku w San Francisco przedstawiono wyniki badania SWOG1406, zgodnie z którymi dodanie inhibitora BRAF wemurafenibu do irynotekanu i cetuksymabu wydłuża przeżycie wolne od progresji choroby i poprawia odsetek kontroli choroby u chorych na przerzutowego raka jelita grubego z obecnością mutacji BRAF.
Około 7% chorych na przerzutowego raka jelita grubego wykazuje obecność mutacji V600E w genie BFAF związanej z agresywniejszym przebiegiem choroby i ograniczeniem odpowiedzi na standardową terapię, co prowadzi do skróconego przeżycia. Wemurafenib jest wybiórczym inhibitorem BRAF V600E, jednak we wcześniejszych badaniach wykazano ograniczoną aktywność tego leku podawanego w monoterapii lub w skojarzeniu z chemioterapią i cetuksymabem. Do badania SWOG 1406 włączono 106 chorych na raka jelita grubego z obecnością mutacji w genie BRAF oraz bez mutacji w genie RAS. Chorych przydzielono losowo do grupy otrzymującej irynotekan z cetuksymabem z dodatkiem (n=52) lub bez (n=54) wemurafenibu.
Wszyscy chorzy otrzymywali wcześniej 1 lub 2 linie leczenia bez stosowania leków anty-EGFR. Chorzy z ramienia kontrolnego, u których wystąpiła progresja choroby mogli przejść do grupy otrzymującej wemurafenib. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było przeżycie wolne od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS). U chorych otrzymujących wemurafenib odnotowano statystycznie istotną poprawę PFS (HR 0,42; 95% CI 0,26-0,66; p=0,0002) oraz wydłużenie mediany PFS z 2 miesięcy w grupie otrzymującej irynotekan z cetuksymabem do 4,4 miesiąca. Odnotowano również zwiększenie odsetka uzyskanych odpowiedzi z 4% w ramieniu kontrolnym do 16% w grupie otrzymującej wemurafenib. Zwiększenie odsetka stabilizacji choroby zwiększyło też istotnie całkowity odsetek kontroli choroby z 22% w ramieniu kontrolnym do 67% w grupie z wemurafenibem. Jak podkreślili badacze wemurafenib wydłużał także czas utrzymywania się odpowiedzi w porównaniu z grupą kontrolną. U chorych otrzymujących wemurafenib odnotowano statystycznie istotnie częściej niedokrwistość, neutropenię, nudności 3. lub 4. stopnia. W interpretacji badaczy odsetek ten jest podobny do odnotowanego we wcześniejszym badaniu 2. linii z cetuksymabem i irynotekanem, a jego zwiększenie może wiązać się z dłuższą ekspozycja na leczenie.
Znanym działaniem niepożądanym wemurafenibu są bóle stawów, które były także numerycznie częściej odnotowywane w grupie otrzymującej ten lek. W przeciwieństwie do tego dodanie wemurafenibu nie zwiększało częstości toksyczności dermatologicznych. Łącznie u 18% chorych przydzielonych do grupy otrzymującej wemurafenib przerwano leczenie w porównaniu z 8% w grupie kontrolnej.
Podsumowując badacze stwierdzili, że w tej niewielkiej podgrupie chorych, których rak jelita grubego ma szczególnie agresywny przebieg konieczne jest opracowanie nowych terapii pozwalających na uzyskanie dodatkowych korzyści terapeutycznych.
Wszyscy chorzy otrzymywali wcześniej 1 lub 2 linie leczenia bez stosowania leków anty-EGFR. Chorzy z ramienia kontrolnego, u których wystąpiła progresja choroby mogli przejść do grupy otrzymującej wemurafenib. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania było przeżycie wolne od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS). U chorych otrzymujących wemurafenib odnotowano statystycznie istotną poprawę PFS (HR 0,42; 95% CI 0,26-0,66; p=0,0002) oraz wydłużenie mediany PFS z 2 miesięcy w grupie otrzymującej irynotekan z cetuksymabem do 4,4 miesiąca. Odnotowano również zwiększenie odsetka uzyskanych odpowiedzi z 4% w ramieniu kontrolnym do 16% w grupie otrzymującej wemurafenib. Zwiększenie odsetka stabilizacji choroby zwiększyło też istotnie całkowity odsetek kontroli choroby z 22% w ramieniu kontrolnym do 67% w grupie z wemurafenibem. Jak podkreślili badacze wemurafenib wydłużał także czas utrzymywania się odpowiedzi w porównaniu z grupą kontrolną. U chorych otrzymujących wemurafenib odnotowano statystycznie istotnie częściej niedokrwistość, neutropenię, nudności 3. lub 4. stopnia. W interpretacji badaczy odsetek ten jest podobny do odnotowanego we wcześniejszym badaniu 2. linii z cetuksymabem i irynotekanem, a jego zwiększenie może wiązać się z dłuższą ekspozycja na leczenie.
Znanym działaniem niepożądanym wemurafenibu są bóle stawów, które były także numerycznie częściej odnotowywane w grupie otrzymującej ten lek. W przeciwieństwie do tego dodanie wemurafenibu nie zwiększało częstości toksyczności dermatologicznych. Łącznie u 18% chorych przydzielonych do grupy otrzymującej wemurafenib przerwano leczenie w porównaniu z 8% w grupie kontrolnej.
Podsumowując badacze stwierdzili, że w tej niewielkiej podgrupie chorych, których rak jelita grubego ma szczególnie agresywny przebieg konieczne jest opracowanie nowych terapii pozwalających na uzyskanie dodatkowych korzyści terapeutycznych.
