ESMO 2014: Afatynib skuteczniejszy od erlotynibu w leczeniu 2. linii chorych na płaskonabłonkowego raka płuca.
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 30.09.2014
Źródło: Goss G, Felip E, Cobo M. A randomized open label phase 3 trial of afatinib versus erlotynib as second line treatment of patients with advanced squamous cel carcinoma of the lung following first line Platinum-based chemotherapy: LUX-Lung 8. ESMO 2014, zap
Podczas tegorocznego kongresu ESMO przedstawiono wyniki badania klinicznego LUX-Lung 8, największego prospektywnego badania porównującego EGFR TKI u chorych na przerzutowego, opornego na leczenie płaskonabłonkowego raka płuca. Przeżycie wolne od progresji choroby było statystycznie dłuższe u chorych leczonych afatynibem w porównaniu z erlotynibem.
Badanie LUX-Lung 8 jest ogólnoświatowym randomizowanym badaniem klinicznym 3. fazy porównującym leczenie afatynibem i erlotynibem w 2.lLinii u chorych na płaskonabłonkowego raka płuca. Płaskonabłonkowy rak płuca stanowi około 30 % wszystkich przypadków NDRP. Możliwości leczenia 2. Linii u chorych po nawrocie choroby lub wykazujących oporność na terapię 1. linii są bardzo ograniczone. Erlotynib zarejestrowany jest w leczeniu tej grupy chorych od 2005 roku w oparciu o wyniki badania klinicznego BR21 porównującego ten lek z placebo. Afatynib jest nieodwracalnym inhibitorem receptorów rodziny ERB-B, którego aktywność w raku płaskonabłonkowym płuca odnotowano w wielku wcześniejszych badaniach klinicznych. Badanie LUX-Lung 8 jest randomizowanym, otwartym badaniem prospektywnym 3. Fazy, w którym chorych na płaskonabłonkowego raka płuca w stadium IIIB/IV i w stopniu sprawności ECOG 0-1 przydzielono losowo w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej afatynib lub erlotynib do progresji choroby. Wszyscy chorzy otrzymali wcześniej conajmniej 4 cykle chemioterapii opartej na pochodnych platyny i nie otrzymywali wcześniej EGFR TKI.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) oceniany niezależnie na podstawie kryteriów RECIST 1.1. Drugorzędowe punkty końcowe badania obejmowały przeżycie całkowite, odsetek odpowiedzi obiektywnych, odsetek kontroli choroby, bezpieczeństwo i jakość życia. Ogółem od marca 2012 do stycznia 2014 do badania włączono 795 chorych. Początkowa charakterystyka chorych była porównywalna w obu grupach, średnia wieku wyniosła 65 lat, 85% stanowili mężczyźni, 22% Azjaci, a 5 % osoby nigdy niepalące. Mediana PFS była statystycznie istotnie dłuższa u chorych leczonych afatynibem w porównaniu z erlotynibem, zarówno w ocenie niezależnej (2,4 miesiąca vs 1,9 miesiąca; p=0,0427) jak i ocenie badaczy (2,7 miesiąca vs 1,9 miesiąca, p=0,0053). ORR wyniósł 4,8% vs 3% (p=0,233), natomiast DCR był statystycznie istotnie większy w grupie leczonej afatynibem w porównaniu do chorych leczonych erlotynibem (45,7 % vs 36,8%; p=0,020).
Ogólny profil działań niepożądanych był porównywalny i zgodny z profilem toksyczności inhibitorów EGFR.
WNIOSKI: badanie LUX-Lung 8 jest największym prospektywnym badaniem porównującym inhibitory EGFR u chorych na nawrotowego/opornego na leczenie płaskonabłonkowego raka płuca. PFS był istotnie statystycznie dłuższy u chorych leczonych afatynibem, ogólny profil bezpieczeństwa był przewidywalny i zgodny z wcześniejszymi danymi, a wyniki przedstawiane przez chorych wskazywały na korzyści z leczenia afatynibem. Oczekiwane są wyniki dotyczące przeżycia całkowitego.
Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) oceniany niezależnie na podstawie kryteriów RECIST 1.1. Drugorzędowe punkty końcowe badania obejmowały przeżycie całkowite, odsetek odpowiedzi obiektywnych, odsetek kontroli choroby, bezpieczeństwo i jakość życia. Ogółem od marca 2012 do stycznia 2014 do badania włączono 795 chorych. Początkowa charakterystyka chorych była porównywalna w obu grupach, średnia wieku wyniosła 65 lat, 85% stanowili mężczyźni, 22% Azjaci, a 5 % osoby nigdy niepalące. Mediana PFS była statystycznie istotnie dłuższa u chorych leczonych afatynibem w porównaniu z erlotynibem, zarówno w ocenie niezależnej (2,4 miesiąca vs 1,9 miesiąca; p=0,0427) jak i ocenie badaczy (2,7 miesiąca vs 1,9 miesiąca, p=0,0053). ORR wyniósł 4,8% vs 3% (p=0,233), natomiast DCR był statystycznie istotnie większy w grupie leczonej afatynibem w porównaniu do chorych leczonych erlotynibem (45,7 % vs 36,8%; p=0,020).
Ogólny profil działań niepożądanych był porównywalny i zgodny z profilem toksyczności inhibitorów EGFR.
WNIOSKI: badanie LUX-Lung 8 jest największym prospektywnym badaniem porównującym inhibitory EGFR u chorych na nawrotowego/opornego na leczenie płaskonabłonkowego raka płuca. PFS był istotnie statystycznie dłuższy u chorych leczonych afatynibem, ogólny profil bezpieczeństwa był przewidywalny i zgodny z wcześniejszymi danymi, a wyniki przedstawiane przez chorych wskazywały na korzyści z leczenia afatynibem. Oczekiwane są wyniki dotyczące przeżycia całkowitego.
