ESMO 2016: Lenwatynib skuteczny u chorych na NDRP z fuzją genu RET
Autor: Aleksandra Lang
Data: 18.10.2016
Źródło: European Society for Medical Oncology (ESMO), Kopenhaga 2016 Phase 2 study of lenvatinib (LN) in patients (Pts) with RET fusion-positive adenocarcinoma of the lung V. Velcheti, T. Hida, K.L. Reckamp i wsp./AL
9 października podczas konferencji European Society for Medical Oncologu (ESMO) zaprezentowano wyniki otwartego badania klinicznego 2. fazy oceniającego skuteczność i bezpieczeństwo stosowania inhibitora wielokinazowego, lenwatynibu u chorych na raka gruczołowego płuca z obecnością fuzji genu RET. Odsetek kontroli choroby (ang. disease control rate, DCR) wynosił u tych chorych 76 proc.
Fuzja genu RET aktywująca kinazę RET występuje u około 1-2% chorych na raka gruczołowego płuca.
Do badania włączono 25 chorych na RET+ raka gruczołowego płuca. Chorzy leczeni byli lenwantynibem w dawce 24 mg na dobę w 28-dniowych cyklach do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności. Do badania włączano uprzednio leczonych chorych, również chorych leczonych wcześniej inhibitorami RET. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi obiektywnych (ang. objective response rate, ORR), a drugorzędowymi punktami końcowymi czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS), czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS), odsetek kontroli choroby (ang. disease control rate, DCR) czyli suma odsetków odpowiedzi całkowitych, częściowych oraz stabilizacji choroby trwających przynajmniej 7 tygodni, odsetek korzyści klinicznych (and. clinical benefit rate, CBR) definiowany jako odpowiedź całkowita i częściowa oraz długotrwała stabilizacja choroby (przynajmniej 23 tygodnie) oraz bezpieczeństwo leczenia.
Spośród 25 chorych na RET pozytywnego raka gruczołowego płuca, u 13 chorych stwierdzono fuzję KIF5B-RET, a u 12 chorych inne fuzje genu RET. Tylko u 2 chorych (8%) nie stosowano wcześniej leczenia systemowego, 15 chorych (60%) otrzymywało ≥ 2 linii leczenia, a 7 chorych (28%) otrzymywało wcześniej inhibitory RET. W badanej grupie 16 chorych (64%) nigdy nie paliło papierosów, 1 chory (4%) to aktywny palacz, 7 chorych (28%) paliło w przeszłości.
U prawie połowy chorych (48%) stwierdzono długotrwałą odpowiedź na leczenie. ORR wynosił 16%, DCR 76% (19 chorych), CBR wynosił 48%.
Mediana PFS wynosiła w całej grupie badanej 7,3 miesiąca, 95% CI 3,6-10,2 miesiąca. Mediana OS nie została osiągnięta. Analiza podgrup wykazała, że najlepszą odpowiedź na leczenie uzyskiwali chorzy leczeni uprzednio inhibitorami RET. W tej grupie chorych ORR wynosił 14%, DCR 86% a CBR 57% w porównaniu do odpowiednio 17%, 72% i 44% u chorych nie otrzymujących wcześniej takiego leczenia. Najczęściej stwierdzanymi działaniami niepożądanymi było nadciśnienie tętnicze (68% chorych), nudności (60%), zmniejszenie apetytu (52%), biegunka (52%), białkomocz (48%) i wymioty (44%). Działania niepożądane stopnia 3. lub wyższego stwierdzano u 23 chorych (92%). Leczenie zakończono z powodu toksyczności leczenia u 20% chorych, a u 64% konieczna była redukcja dawki leczenia.
Podsumowując lenwantynib wykazuje obiecującą skuteczność kliniczną u chorych na RET+ raka gruczołowego płuca. Profil toksyczności był korzystny, a działania niepożądane ustępowały w większości po redukcji dawki leku.
Do badania włączono 25 chorych na RET+ raka gruczołowego płuca. Chorzy leczeni byli lenwantynibem w dawce 24 mg na dobę w 28-dniowych cyklach do progresji choroby bądź nieakceptowalnej toksyczności. Do badania włączano uprzednio leczonych chorych, również chorych leczonych wcześniej inhibitorami RET. Pierwszorzędowym punktem końcowym badania był odsetek odpowiedzi obiektywnych (ang. objective response rate, ORR), a drugorzędowymi punktami końcowymi czas wolny od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS), czas przeżycia całkowitego (ang. overall survival, OS), odsetek kontroli choroby (ang. disease control rate, DCR) czyli suma odsetków odpowiedzi całkowitych, częściowych oraz stabilizacji choroby trwających przynajmniej 7 tygodni, odsetek korzyści klinicznych (and. clinical benefit rate, CBR) definiowany jako odpowiedź całkowita i częściowa oraz długotrwała stabilizacja choroby (przynajmniej 23 tygodnie) oraz bezpieczeństwo leczenia.
Spośród 25 chorych na RET pozytywnego raka gruczołowego płuca, u 13 chorych stwierdzono fuzję KIF5B-RET, a u 12 chorych inne fuzje genu RET. Tylko u 2 chorych (8%) nie stosowano wcześniej leczenia systemowego, 15 chorych (60%) otrzymywało ≥ 2 linii leczenia, a 7 chorych (28%) otrzymywało wcześniej inhibitory RET. W badanej grupie 16 chorych (64%) nigdy nie paliło papierosów, 1 chory (4%) to aktywny palacz, 7 chorych (28%) paliło w przeszłości.
U prawie połowy chorych (48%) stwierdzono długotrwałą odpowiedź na leczenie. ORR wynosił 16%, DCR 76% (19 chorych), CBR wynosił 48%.
Mediana PFS wynosiła w całej grupie badanej 7,3 miesiąca, 95% CI 3,6-10,2 miesiąca. Mediana OS nie została osiągnięta. Analiza podgrup wykazała, że najlepszą odpowiedź na leczenie uzyskiwali chorzy leczeni uprzednio inhibitorami RET. W tej grupie chorych ORR wynosił 14%, DCR 86% a CBR 57% w porównaniu do odpowiednio 17%, 72% i 44% u chorych nie otrzymujących wcześniej takiego leczenia. Najczęściej stwierdzanymi działaniami niepożądanymi było nadciśnienie tętnicze (68% chorych), nudności (60%), zmniejszenie apetytu (52%), biegunka (52%), białkomocz (48%) i wymioty (44%). Działania niepożądane stopnia 3. lub wyższego stwierdzano u 23 chorych (92%). Leczenie zakończono z powodu toksyczności leczenia u 20% chorych, a u 64% konieczna była redukcja dawki leczenia.
Podsumowując lenwantynib wykazuje obiecującą skuteczność kliniczną u chorych na RET+ raka gruczołowego płuca. Profil toksyczności był korzystny, a działania niepożądane ustępowały w większości po redukcji dawki leku.
