ESMO 2016: Skojarzenie chemioterapii z pembrolizumabem w 1. linii leczenia skuteczne w NDRP
Autor: Marta Koblańska
Data: 02.10.2016
Źródło: Corey J. Langer, Shirish Gadgeel, Hossein Borghaei,
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Podczas tegorocznego kongresu European Society for Medical Oncology (ESMO) w Kopenhadze przedstawiono wyniki badania klinicznego, które wykazało, że dodanie przeciwciała przeciwko PD-1, pembrolizumabu do standardowej chemioterapii 1. linii u nieleczonych wcześniej chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca istotnie zwiększa odsetek odpowiedzi na leczenie oraz wydłuża czas wolny od progresji choroby.
Pembrolizumab jest immunoterapeutykiem, lekiem z grupy inhibitorów immunologicznych punktów kontroli, skierowanym przeciwko receptorowi PD-1 (ang. programmed death). Pembrolizumab umożliwia limfocytom T reaktywację i spełnianie swojej funkcji w układzie immunologicznym.
Do badania klinicznego 2. fazy KEYNOTE-021 włączono 123 chorych na nieleczonego wcześniej, niepłaskonabłonkowego raka płuca w stopniu zaawansowania IIIB/IV. U chorych nie stwierdzono mutacji w genie EGFR ani rearanżacji w genie ALK. Jest to pierwsze randomizowane badanie kliniczne 2. fazy w tym wskazaniu mające na celu wykazanie korzyści z dodania pembrolizumabu do standardowej chemioterapii. Chorych losowo przydzielono do ramienia otrzymującego 4 cykle chemioterapii według schematu karboplatyna/pemetreksed (pemetreksed w dawce 500 mg/m2 co 3 tygodnie, n=63) oraz do ramienia otrzymującego chemioterapię w skojarzeniu z pembrolizumabem w dawce 200 mg co 3 tygodnie przez 24 miesiące (n=60). Leczenie podtrzymujące pemetreksedem było możliwe w obu ramionach badania.
Po okresie obserwacji z mediana wynoszącą 10,6 miesiąca badacze wykazali znacznie wyższy odsetek odpowiedzi obiektywnych (ang. objective response rate, ORR) u chorych otrzymujących pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią w porównaniu do chorych leczonych jedynie chemioterapią. ORR wynosiły u tych chorych odpowiednio 55% i 29% (p=0,0016). Chorych włączano do badania niezależnie od wielkości ekspresji PD-L1 na powierzchni komórek guza, jednak badacze wykazali wyższy odsetek odpowiedzi u chorych leczonych chemioterapią i pembrolizumabem, u których ekspresja ta wynosiła 50% lub więcej. U chorych otrzymujących pembrolizumab stwierdzono również wydłużenie mediany czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression-free survival, PFS), który wynosił u nich 13 miesięcy w porównaniu do 8,9 miesiąca u chorych leczonych jedynie chemioterapią. Odsetek chorych, u których nie doszło do zgonu po 6 miesiącach leczenia był podobny w obu grupach i wynosił 92%. W ramieniu z pembrolizumabem stwierdzono częstsze występowanie zdarzeń niepożądanych stopnia 3. lub wyższego w porównaniu do chorych w ramieniu z chemioterapią (odpowiednio 39% i 26%), ale nie wykazano aby miało to wpływ na odsetek dyskontynuacji leczenia, który wynosił odpowiednio 10% dla chorych leczonych pembrolizumabem i 13% chorych otrzymujących chemioterapię.
Do badania klinicznego 2. fazy KEYNOTE-021 włączono 123 chorych na nieleczonego wcześniej, niepłaskonabłonkowego raka płuca w stopniu zaawansowania IIIB/IV. U chorych nie stwierdzono mutacji w genie EGFR ani rearanżacji w genie ALK. Jest to pierwsze randomizowane badanie kliniczne 2. fazy w tym wskazaniu mające na celu wykazanie korzyści z dodania pembrolizumabu do standardowej chemioterapii. Chorych losowo przydzielono do ramienia otrzymującego 4 cykle chemioterapii według schematu karboplatyna/pemetreksed (pemetreksed w dawce 500 mg/m2 co 3 tygodnie, n=63) oraz do ramienia otrzymującego chemioterapię w skojarzeniu z pembrolizumabem w dawce 200 mg co 3 tygodnie przez 24 miesiące (n=60). Leczenie podtrzymujące pemetreksedem było możliwe w obu ramionach badania.
Po okresie obserwacji z mediana wynoszącą 10,6 miesiąca badacze wykazali znacznie wyższy odsetek odpowiedzi obiektywnych (ang. objective response rate, ORR) u chorych otrzymujących pembrolizumab w skojarzeniu z chemioterapią w porównaniu do chorych leczonych jedynie chemioterapią. ORR wynosiły u tych chorych odpowiednio 55% i 29% (p=0,0016). Chorych włączano do badania niezależnie od wielkości ekspresji PD-L1 na powierzchni komórek guza, jednak badacze wykazali wyższy odsetek odpowiedzi u chorych leczonych chemioterapią i pembrolizumabem, u których ekspresja ta wynosiła 50% lub więcej. U chorych otrzymujących pembrolizumab stwierdzono również wydłużenie mediany czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression-free survival, PFS), który wynosił u nich 13 miesięcy w porównaniu do 8,9 miesiąca u chorych leczonych jedynie chemioterapią. Odsetek chorych, u których nie doszło do zgonu po 6 miesiącach leczenia był podobny w obu grupach i wynosił 92%. W ramieniu z pembrolizumabem stwierdzono częstsze występowanie zdarzeń niepożądanych stopnia 3. lub wyższego w porównaniu do chorych w ramieniu z chemioterapią (odpowiednio 39% i 26%), ale nie wykazano aby miało to wpływ na odsetek dyskontynuacji leczenia, który wynosił odpowiednio 10% dla chorych leczonych pembrolizumabem i 13% chorych otrzymujących chemioterapię.
