Fizjoterapia w chorobach reumatycznych – Trendy w Reumatologii 2020

WPROWADZENIE

P omimo coraz liczniejszych doniesień rekomendujących rehabilitację w profilaktyce i leczeniu chorób reumatycznych, wdrożenie nowych metod postępowania, programów edukacyjnych oraz strategii terapeutycznych napotyka wiele trudności w codziennej praktyce klinicznej. Przedmiotem omawianych prac jest problematyka związana z oceną efektywności klinicznej proponowanych metod postępowania rehabilitacyjnego w leczeniu reu­matoidalnego zapalenia stawów (RZS), osteoporozy, zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa (ZZSK) oraz układowych chorób tkanki łącznej. Wyzwaniem jest opracowanie standardów postępowania rehabilitacyjnego oraz ich implementacja do kompleksowej strategii postępowania terapeutycznego.

REHABILITACJA W REUMATOIDALNYM ZAPALENIU STAWÓW

Wskaźnik niezdolności do pracy chorych na RZS pozostaje wciąż dziesięciokrotnie wyższy niż w populacji generalnej, mimo wprowadzenia nowych strategii farmakoterapii, które pozwalają na skuteczne opanowanie procesu zapalnego, kontrolę dolegliwości bólowych oraz poprawę jakości życia,. Poprawa aktywności fizycznej pacjentów możliwa jest jedynie dzięki wdrożeniu indywidualnego programu ćwiczeń jako nieodłącznego elementu postępowania terapeutycznego, obejmującego edukację, kontrolę procesu zapalnego, dietę, dobór właściwego zaopatrzenia ortopedycznego oraz terapię behawioralną i zajęciową [1].
Wykazano, że odpowiednio dobrany program aktywności fizycznej prowadzi do obniżenia w surowicy krwi stężenia mediatorów stanu zapalnego oraz cytokin prozapalnych, takich jak interleukina 1 (IL-1), oraz czynnika martwicy guza (ang. tumor necrosis factor-α – TNF-α) i jednocześnie do podwyższenia stężenia cytokin przeciwzapalnych, takich jak interleukina 10 (IL-10), czy antagonisty receptora interleukiny 1 [1]. Ponadto udowodniono, że dwuletni program ćwiczeń o dużej intensywności, składający się z ćwiczeń aerobowych i wytrzymałościowych poprawia istotnie funkcję stawów bez negatywnego wpływu na obraz radiologiczny dużych stawów [1]. Aktywność fizyczna pełni także kluczową rolę w redukcji czynników ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych, takich jak nadciśnienie, insulinooporność, hipercholesterolemia. Zwiększona aktywność fizyczna u chorych na RZS prowadzi do obniżenia ciśnienia tętniczego, poprawy kontroli glikemii oraz profilu lipoprotein. W podsumowaniu pracy autorzy wskazują na konieczność implementacji codziennej aktywności fizycznej wśród chorych na RZS, co w praktyce reumatologicznej...


Pełna treść artykułu...