Glikozylacja białek jako marker raka żołądka.
Autor: Dr Mackiewicz
Data: 06.01.2014
Źródło: Ozcan S et al. “Serum glycan signatures of gastric cancer” Cancer Prevention Research Published OnlineFirst December 10, 2013; doi: 10.1158/1940-6207.CAPR-13-0235
Rak żołądka jest przyczyną ponad 700 tysięcy zgonów rocznie na całym świecie. W chwili, gdy nowotwór jest operacyjny przebieg choroby jest najczęściej bezobjawowy. Późne rozpoznanie sprawia, że znalezienie biochemicznych markerów choroby wydaje się niezbędne dla poprawienia wykrywalności tego nowotworu. Na łamach Cancer Prevention Research zaprezentowano wyniki pierwszych prób znalezienia markera w oparciu o badanie glikozylacji specyficznych białek.
W 1983 roku odkryto Helicobacter pylori – bakterię odpowiedzialną za chorobę wrzodową żołądka. Zaobserwowano, że zakażenie prowadzi do zapalenia żołądka bez zaniku błony śluzowej , a w niektórych przypadkach dalej do zanikowego zapalenia żołądka i dalej do gruczolakoraka żołądka. Zaobserwowano, że zakażenie H. pylori wiąże się z 6-krotnie zwiększonym ryzykiem zachorowania na raka żołądka. Wystąpienie choroby wrzodowej lub raka żołądka wiąże się z różną odpowiedzią nosicieli H. pylori. U chorych na raka żołądka zakażenie było najczęściej bezobjawowe. Najpewniejszym biomarkerem pozwalającym wykryć raka żołądka jest obecnie zmniejszenie wartości stosunku pepsynogenu I i II (PG I/PG II). Jest to wysoce czuły i specyficzny miernik atrofii błony śluzowej żołądka. Niestety nie pozwala on na rozpoznanie raka żołądka we wczesnej fazie rozwoju.
Biomarkery były zwykle wyszukiwane pośród białek organizmu. Nowym podejściem jest badanie glikozylacji białek lub samodzielnie występujących glikanów (cukrów w postaci mniej lub bardziej skomplikowanych cząsteczek) – tzw. glikomika. Prezentowane badanie wykorzystuje glikomikę do określenia różnic w występowaniu markerów cukrowcowych u chorych na raka żołądka i tych z zapaleniem żołądka bez zaniku błony śluzowej (wykorzystanych jako grupa kontrolna). Dodatkowo by łatwiej określić możliwe różnice kontrolowano chorych na wrzody dwunastnicy (ponieważ reprezentują inną odpowiedź na zakażenie H. pylori).
W badaniu wykorzystano próbki surowicy pochodzące od 72 chorych, w tym 36 z rakiem żołądka, 18 z wrzodami dwunastnicy i 18 z zapaleniem żołądka bez zaniku błony śluzowej . Występowanie i identyfikację glikanów przeprowadzono za pomocą spektrometrii masowej.
W uzyskanych wynikach stwierdzono występowanie odmiennego wzorca N-glikozylacji u chorych na raka żołądka. Różnice zaobserwowano w 4 grupach cukrowców – obniżenie poziomu cukrowców z dużą zawartością mannozy, cukrowców z jednym odgałęzieniem i cukrowców dwugalaktozylowanych z dwoma odgałęzieniami oraz podwyższenie poziomu niegalaktozylowanych cukrowców z dwoma odgałęzieniami.
Wymienione grupy cukrowców biorące udział w glikozylacji białek mogą stanowić biomarkery pomocne w różnicowaniu zapalenia żołądka i wczesnego raka żołądka. Niezbędne są jednak dalsze badania dla ewentualnej walidacji tych cząsteczek oraz określenia ich roli w patologii raka żołądka.
Biomarkery były zwykle wyszukiwane pośród białek organizmu. Nowym podejściem jest badanie glikozylacji białek lub samodzielnie występujących glikanów (cukrów w postaci mniej lub bardziej skomplikowanych cząsteczek) – tzw. glikomika. Prezentowane badanie wykorzystuje glikomikę do określenia różnic w występowaniu markerów cukrowcowych u chorych na raka żołądka i tych z zapaleniem żołądka bez zaniku błony śluzowej (wykorzystanych jako grupa kontrolna). Dodatkowo by łatwiej określić możliwe różnice kontrolowano chorych na wrzody dwunastnicy (ponieważ reprezentują inną odpowiedź na zakażenie H. pylori).
W badaniu wykorzystano próbki surowicy pochodzące od 72 chorych, w tym 36 z rakiem żołądka, 18 z wrzodami dwunastnicy i 18 z zapaleniem żołądka bez zaniku błony śluzowej . Występowanie i identyfikację glikanów przeprowadzono za pomocą spektrometrii masowej.
W uzyskanych wynikach stwierdzono występowanie odmiennego wzorca N-glikozylacji u chorych na raka żołądka. Różnice zaobserwowano w 4 grupach cukrowców – obniżenie poziomu cukrowców z dużą zawartością mannozy, cukrowców z jednym odgałęzieniem i cukrowców dwugalaktozylowanych z dwoma odgałęzieniami oraz podwyższenie poziomu niegalaktozylowanych cukrowców z dwoma odgałęzieniami.
Wymienione grupy cukrowców biorące udział w glikozylacji białek mogą stanowić biomarkery pomocne w różnicowaniu zapalenia żołądka i wczesnego raka żołądka. Niezbędne są jednak dalsze badania dla ewentualnej walidacji tych cząsteczek oraz określenia ich roli w patologii raka żołądka.
