In memoriam
prof. dr hab. n. med. Wiesław Gliński

In memoriam

prof. dr hab. n. med. Wiesław Gliński

(1947–2013)



5 lipca 2013 roku zmarł nagle, w drodze do Kliniki, prof. dr hab. n. med. Wiesław Gliński, kierownik Kliniki Dermatologicznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, były dziekan i prorektor tej uczelni, wieloletni prezes Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego (PTD).

Śmierć prof. Glińskiego była niewątpliwie przed-wczes­na. Urodził się 18 lutego 1947 roku we Wrocławiu. Maturę uzyskał w Warszawie w 1964 roku i od razu podjął naukę na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Po ukończeniu studiów i odbyciu stażu podyplomowego rozpoczął pracę w Klinice Dermatologicznej, w której przez 42 lata przeszedł wszystkie szczeble kariery akademickiej – od stanowiska asystenta do profesora i 1 października 2007 roku został jej kierownikiem. Zainteresowanie dermatologią pojawiło się znacznie wcześniej. Już w czasie studiów, będąc członkiem Studenckiego Koła Naukowego, pracował pod kierunkiem prof. Andrzeja Langnera nad patogenezą łuszczycy.

W Klinice zajął się badaniami nad rolą odczynowości komórkowej w chorobach tkanki łącznej, których podsumowaniem była praca doktorska na temat zjawisk immunologicznych typu komórkowego w liszaju rumieniowatym i twardzinie, obroniona w 1974 roku. W latach 1974–1975 prof. Gliński przebywał na stypendium naukowym w uznanym amerykańskim ośrodku badawczym – National Institutes of Health w Betesdzie, gdzie zajmował się zarówno chorobami tkanki łącznej, jak i łuszczycą. Po powrocie do warszawskiej Kliniki pracował nadal nad rolą zjawisk immunologicznych w patogenezie łuszczycy – zagadnieniem, które stało się przedmiotem Jego pracy habilitacyjnej pt. „Nieprawidłowa czynność limfocytów i leukocytów wielojądrzastych jako odbicie ogólnoustrojowych zaburzeń immunologicznych w patogenezie łuszczycy”. Stopień naukowy doktora habilitowanego nauk medycznych uzyskał w 1981 roku, natomiast wcześniej, w 1977 roku, został specjalistą dermatologiem. W 1988 roku prof. Gliński został docentem w warszawskiej Klinice Dermatologicznej, a w 1991 roku uzyskał tytuł profesora.

Badania nad patogenezą łuszczycy były kontynuowane podczas dwuletniego (1984–1986) pobytu prof. Glińskiego w Stanford University, w którym pracował jako visiting professor pod kierunkiem jednego z najznakomitszych znawców łuszczycy – prof. Eugene’a Farbera. Zainteresowania naukowe prof. Glińskiego dotyczyły również alergii,...


Pełna treść artykułu...