Inhibitor TNF+sLMPCh vs monoterapia inhibitorem TNF w populacji osób starszych - dane BSRBR
Redaktor: Anna Soboń
Data: 22.09.2020
Źródło: Katie Bechman, Anuoluwapo Oke, Mark Yates, Sam Norton, Elaine Dennison, Andrew P Cope, James B Galloway. Is background methotrexate advantageous in extending TNF inhibitor drug survival in elderly patients with rheumatoid arthritis? An analysis of the British Society for Rheumatology Biologics Register. Rheumatology (Oxford) 2020 Sep; 59(9): 2563–2571.
Opracowała: Marta Madej
Opracowała: Marta Madej
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Zgodnie z zaleceniami towarzystw reumatologicznych biologiczne leki modyfikujące przebieg choroby (LMPCh) powinny być stosowane w połączeniu z syntetycznym LMPCh (najczęściej metotreksatem - MTX), ze względu na skuteczność terapii i immunogenność leku biologicznego. Jedną z przyczyn nieskuteczności inhibitorów TNF jest immunogenność tych leków (głównie przeciwciał monoklonalnych) i związana z nią synteza przeciwciał przeciw cząsteczce leku.
Prospektywne badanie obserwacyjne oparte na analizie danych pochodzących z brytyjskiego rejestru British Society for Rheumatology Biologics Register (BSRBR) wskazuje na zależne od wieku różnice związane ze stosowaniem inhibitora TNF. Dane wskazują, że u osób po 75 rż., w odniesieniu do chorych w młodszym wieku, ryzyko odstawienia inhibitora TNF alfa jest mniejsze z powodu nieskuteczności, niż z powodu działań niepożądanych. Oznacza to, że osoby po 75rż. są bardziej narażone na działania niepożądane.
Ze względu na mniejszą u osób starszych immunogenność leku (którą tłumaczy się związaną z wiekiem zmniejszoną produkcją swoistych przeciwciał) mogą mieć one mniejsze ryzyko wtórnej nieskuteczności leczenia inhibitorem TNF. W praktyce może to oznaczać większą tolerancję dla monoterapii blokerem TNF w porównaniu do terapii skojarzonej inhibitorem TNF i MTX w starszej grupie wiekowej. Wśród osób młodszych (<75 rż.) zaobserwowano ponadto, że stosując podwójną terapię syntetycznym LMPCh (MTX+sulfasalazyna) w skojarzeniu z inhibitorem TNF rzadziej odstawiano lek biologiczny. Stosowanie natomiast leflunomidu (LEF) w porównaniu do MTX, niezależnie od wieku, niekorzystnie wpływało na czas stosowania inhibitora TNF. LEF był również lekiem rzadziej stosowanym.
Badaniem objęto chorych na reumatoidalne zapalenie stawów, którzy nie stosowali wcześniej leczenia biologicznego i u których włączono inhibitor TNF, w sumie 15,7 tys. chorych (w tym 95% w wieku <75 rż., średnio 55 lat). Okres obserwacji wynosił 3 lata. W tym czasie ponad połowa badanych przerwała terapię lekiem biologicznym. W grupie wiekowej <75 rż. monoterapia inhibitorem TNF związana była częściej z przerwaniem leczenia, niż gdy stosowano leczenie skojarzone inhibitor TNF+MTX.
Ze względu na mniejszą u osób starszych immunogenność leku (którą tłumaczy się związaną z wiekiem zmniejszoną produkcją swoistych przeciwciał) mogą mieć one mniejsze ryzyko wtórnej nieskuteczności leczenia inhibitorem TNF. W praktyce może to oznaczać większą tolerancję dla monoterapii blokerem TNF w porównaniu do terapii skojarzonej inhibitorem TNF i MTX w starszej grupie wiekowej. Wśród osób młodszych (<75 rż.) zaobserwowano ponadto, że stosując podwójną terapię syntetycznym LMPCh (MTX+sulfasalazyna) w skojarzeniu z inhibitorem TNF rzadziej odstawiano lek biologiczny. Stosowanie natomiast leflunomidu (LEF) w porównaniu do MTX, niezależnie od wieku, niekorzystnie wpływało na czas stosowania inhibitora TNF. LEF był również lekiem rzadziej stosowanym.
Badaniem objęto chorych na reumatoidalne zapalenie stawów, którzy nie stosowali wcześniej leczenia biologicznego i u których włączono inhibitor TNF, w sumie 15,7 tys. chorych (w tym 95% w wieku <75 rż., średnio 55 lat). Okres obserwacji wynosił 3 lata. W tym czasie ponad połowa badanych przerwała terapię lekiem biologicznym. W grupie wiekowej <75 rż. monoterapia inhibitorem TNF związana była częściej z przerwaniem leczenia, niż gdy stosowano leczenie skojarzone inhibitor TNF+MTX.
