Ipatasertyb poprawia PFS w zawansowanym potrójnie ujemnym raku piersi
Autor: Marta Koblańska
Data: 28.09.2017
Źródło: Lancet Oncology/KS
Opublikowane w Lancet Oncology wyniki najnowszego badania pokazują, że doustny inhibitor AKT ipatasertyb w skojarzeniu z paklitakselem pozwala na uzyskanie poprawy przeżycia wolnego od progresji choroby (progression-free survival, PFS) w porównaniu z placebo z paklitakselem u chorych na miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego potrójnie ujemnego raka piersi (triple-negative breast cancer, TNBC).
Szlak sygnałowy PI3K/AKT odgrywa kluczowa rolę w karcynogenezie, nasilając przeżycie i wzrost komórek. Często ulega nadmiernej aktywacji w komórkach raka piersi, dlatego stał się interesującym celem terapeutycznym w przypadku TNBC.
Ipatasertyb jest wysoce selektywnym, doustnym, drobnocząsteczkowym inhibitorem AKT. Wyniki badań przedklinicznych oraz badań I fazy wykazały jego obiecującą skuteczność u chorych na TNBC, dlatego przeprowadzono badanie kliniczne II fazy, w którym porównano ten lek z placebo w leczeniu pierwszej linii.
Do badania włączono 124 chore w 44 szpitalach w 8 krajach, które przydzielono w równej liczbie do grupy otrzymującej paklitaksel z ipatasertybem lub paklitaksel z placebo. Chore nie otrzymywały wcześniej leczenia systemowego z powodu miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego nowotworu.
Po okresie obserwacji z median wynoszącą około 10 miesięcy (10,4 miesiąca w grupie z ipatasertybem i 10,2 miesiąca w grupie placebo) wykazano poprawę PFS w grupie otrzymującej badany lek. Mediana PFS wyniosła 6,2 miesiąca w grupie z ipatasertybem w porównaniu z 4,9 miesiąca w grupie placebo, z wartością współczynnika ryzyka (hazard ratio, HR) 0,60 (95% CI, 0,37–0,98; p=0,037).
Przeprowadzono analizę podgrup w oparciu o ekspresję PTEN, będącego czynnikiem hamującym rozwój guza, którego niedobór stwierdza się w około połowy przypadków TNBC. Spośród chorych, u których możliwa była ocena ekspresji u 48 stwierdzono niską ekspresję PTEN. Mediana PFS w grupie z niską ekspresją PTEN wyniosła 6,2 miesiąca w grupie z ipatasertybem w porównaniu z 3,7 miesiąca w grupie placebo, HR 0,59 (95% CI, 0,26–1,32; p=0,18).
Różnice w zakresie PFS były jeszcze bardziej wyraźne w zaplanowanej analizie chorych z nowotworami wykazującymi zaburzenia w szlaku PIK3CA/AKT1/PTEN. Mediana PFS w tej grupie chorych wyniosła 9,0 miesięcy w grupie z ipatasertybem w porównaniu z 4,9 miesiąca w grupie placebo, HR 0,44 (95% CI, 0,20–0,99; p=0,041).
Łącznie u 33 chorych (54%) w grupie leczonej ipatasertybem odnotowano działania niepożądane stopnia 3 lub wyższego w porównaniu z 26 chorymi (42%) w grupie placebo. Najczęstszym działaniem niepożądanym związanym z podawaniem badanego leku była biegunka, występująca u 23% chorych, przy czym w grupie placebo nie odnotowano jej u żadnego chorego. Ciężkie działania niepożądane wystąpiły u 28% chorych w grupie z ipatasertybem w porównaniu z 15% chorych w grupie placebo.
Ipatasertyb jest wysoce selektywnym, doustnym, drobnocząsteczkowym inhibitorem AKT. Wyniki badań przedklinicznych oraz badań I fazy wykazały jego obiecującą skuteczność u chorych na TNBC, dlatego przeprowadzono badanie kliniczne II fazy, w którym porównano ten lek z placebo w leczeniu pierwszej linii.
Do badania włączono 124 chore w 44 szpitalach w 8 krajach, które przydzielono w równej liczbie do grupy otrzymującej paklitaksel z ipatasertybem lub paklitaksel z placebo. Chore nie otrzymywały wcześniej leczenia systemowego z powodu miejscowo zaawansowanego lub przerzutowego nowotworu.
Po okresie obserwacji z median wynoszącą około 10 miesięcy (10,4 miesiąca w grupie z ipatasertybem i 10,2 miesiąca w grupie placebo) wykazano poprawę PFS w grupie otrzymującej badany lek. Mediana PFS wyniosła 6,2 miesiąca w grupie z ipatasertybem w porównaniu z 4,9 miesiąca w grupie placebo, z wartością współczynnika ryzyka (hazard ratio, HR) 0,60 (95% CI, 0,37–0,98; p=0,037).
Przeprowadzono analizę podgrup w oparciu o ekspresję PTEN, będącego czynnikiem hamującym rozwój guza, którego niedobór stwierdza się w około połowy przypadków TNBC. Spośród chorych, u których możliwa była ocena ekspresji u 48 stwierdzono niską ekspresję PTEN. Mediana PFS w grupie z niską ekspresją PTEN wyniosła 6,2 miesiąca w grupie z ipatasertybem w porównaniu z 3,7 miesiąca w grupie placebo, HR 0,59 (95% CI, 0,26–1,32; p=0,18).
Różnice w zakresie PFS były jeszcze bardziej wyraźne w zaplanowanej analizie chorych z nowotworami wykazującymi zaburzenia w szlaku PIK3CA/AKT1/PTEN. Mediana PFS w tej grupie chorych wyniosła 9,0 miesięcy w grupie z ipatasertybem w porównaniu z 4,9 miesiąca w grupie placebo, HR 0,44 (95% CI, 0,20–0,99; p=0,041).
Łącznie u 33 chorych (54%) w grupie leczonej ipatasertybem odnotowano działania niepożądane stopnia 3 lub wyższego w porównaniu z 26 chorymi (42%) w grupie placebo. Najczęstszym działaniem niepożądanym związanym z podawaniem badanego leku była biegunka, występująca u 23% chorych, przy czym w grupie placebo nie odnotowano jej u żadnego chorego. Ciężkie działania niepożądane wystąpiły u 28% chorych w grupie z ipatasertybem w porównaniu z 15% chorych w grupie placebo.
