Jak leczyć CPPD?

Artropatia związana z odkładaniem związków dwuwodnego pirofosforanu wapnia (calcium pyrophosphate deposition disease, CPPD) jest chorobą dotykającą głównie osoby po 60 roku życia. Złogi kryształów odkładają się w chrząstce stawowej oraz ścięgnach i więzadłach. Używana kiedyś nazwa "pseudodna" odzwierciedla podobieństwo obrazu klinicznego do dny moczanowej. Jednak choroba może przebiegać bezobjawowo, potwierdzeniem choroby są wówczas obserwowane w radiogramach złogi kryształów położone śródchrzęstnie. Mimo dużej częstości występowania CPPD, dane dotyczące leczenia pochodzące z randomizowanych badań klinicznych, są skąpe. Na łamach Current Rheumatology Reports dokonano aktualnego przeglądu piśmiennictwa dotyczącego farmakoterapii CPPD.

Lekami pierwszego wyboru w leczeniu ostrego epizodu CPPD są niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Optymalnie powinny być stosowane w pełnej dawce, możliwie najwcześniej od wystąpienia ostrego epizodu. Alternatywę dla NLPZ stanowią glikokortykosteroidy oraz kolchicyna (w tym ostatnim przypadku nie ma jednak jednoznacznych danych). Kolchicyna może być natomiast skuteczna w dawkach podtrzymujących, jako lek stosowany w profilaktyce zaostrzeń.

W przypadkach częstych zaostrzeń choroby lub przewlekłych dolegliwości, zastosowanie mogą znaleźć leki modyfikujące przebieg choroby - metotreksat oraz leki antymalaryczne. Stosowanie metotreksatu wydaje sie być szczególnie uzasadnione w przypadkach przewlekłego CPPD o przebiegu wielostawowym, przypominającym reumatoidalne zapalenie stawów.