Kluczowe elementy efektywnej terapii chorych na przewlekłą obturacyjną chorobę płuc

Według definicji sformułowanej przez Światową Inicjatywę na rzecz Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc (Global Initiative for Chronic Obstructive Lung Disease – GOLD ), przewlekła obturacyjna choroba płuc (POC hP) to powszechna, poddająca się profilaktyce oraz leczeniu choroba, którą charakteryzuje utrzymywanie się objawów ze strony układu oddechowego oraz trwałe ograniczenie przepływu powietrza przez drogi oddechowe. Jest ono spowodowane nieprawidłowościami dróg oddechowych i/lub pęcherzyków płucnych, zwykle wywołanymi istotną ekspozycją na szkodliwe cząsteczki lub gazy [1]. Głównym czynnikiem ryzyka rozwoju POChP jest palenie papierosów [2–7]. Podkreśla się także rolę innych form palenia tytoniu, zanieczyszczeń powietrza oraz ekspozycji zawodowych [1].

Przebieg kliniczny POChP charakteryzują okresy stabilizacji oraz zaostrzeń. Zaostrzenia są ważnymi zdarzeniami w historii naturalnej POChP z uwagi na ich znaczący wpływ na pogarszanie się funkcji płuc. Zaostrzenia wymagające hospitalizacji są związane z wysoką śmiertelnością wewnątrzszpitalną oraz pohospitalizacyjną [8]. Z tego powodu określenie ryzyka wystąpienia zaostrzeń stało się jednym z kluczowych elementów oceny zaawansowania choroby, a ich profilaktyka jednym z najważniejszych

celów terapii POChP [1].