Comment to article

Komentarza do pracy doc. Brykczyńskiego nie można rozpocząć inaczej jak od złożenia gratulacji za wykonanie bardzo złożonej i, co ważniejsze, udanej operacji. Rozwarstwienie aorty pozostaje nadal bardzo trudnym problemem chirurgicznym, śmiertelność operacyjna u pacjentów z ostrym rozwarstwieniem typu A jest nadal bardzo wysoka i dochodzi do 30%. W rozwarstwieniu B, niezależnie od metody leczenia, śmiertelność poszpitalna wynosi około 25%. Większość pacjentów z ostrym rozwarstwieniem typu B może być leczona zachowawczo, rzadziej stosowane jest leczenie chirurgiczne czy wewnątrznaczyniowe. Do niedawna uważano, że rozwarstwienie typu A jest bezwzględnym wskazaniem do operacji. Ostatnie ukazujące się publikacje podważają tę tezę – u pacjentów z bardzo dużym ryzykiem operacji (>58%) leczenie zachowawcze daje zbliżone przeżycie [1]. W rozwarstwieniu przewlekłym, szczególnie ograniczonym do aorty wstępującej, wyniki operacji są znacznie lepsze. Idealnym postępowaniem chirurgicznym u pacjentów z rozwarstwioną aortą byłoby całkowite wycięcie rozwarstwionej ściany aorty i zastąpienie jej protezą naczyniową. Niestety, takie rozwiązanie jest możliwe jedynie w nielicznych przypadkach – u wielu bądź większości chorych rozwarstwienie obejmuje prawię całą aortę i tak radykalne postępowanie nie jest możliwe. Obecnie dysponujemy zarówno wiedzą, jak i możliwościami technicznymi pozwalającymi na wybranie optymalnego wariantu postępowania zależnie od umiejscowienia
i zasięgu rozwarstwienia. Możemy wykonać operację jedno- lub wieloetapową, zaopatrzyć rozwarstwienie chirurgicznie, wewnątrznaczyniowo bądź metodą hybrydową. Jednym z coraz szerzej stosowanych wariantów jest połączenie klasycznej techniki chirurgicznej z terapią endowaskularną [2]. Pacjenci z rozległym przewlekłym rozwarstwieniem aorty stanowią w moim przekonaniu bardzo trudną grupę chorych, często w dobrym stanie, którym musimy zaproponować bardzo poważną operację z niemałym ryzykiem. Niezwykle ważne jest wybranie najmniej ryzykownej metody postępowania, zapewniającej dobry efekt odległy. Wybór metody w dużym stopniu zależy od etiologii choroby, a przede wszystkim od wieku pacjenta. Dla osób z zespołem Marfana najlepszą opcją jest radykalna operacja, często kilkuetapowa, obarczona dużym ryzykiem, ale i dobrym odległym rokowaniem. U pacjentów starszych w naszej klinice stosujemy dwuetapową metodę hybrydową – wycięcie aorty wstępującej i łuku w pierwszym etapie i implantację stentgraftu...


View full text...