Łuszczycowe zapalenie stawów

Definicja

Łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) jest przewlekłą autoimmunologiczną chorobą zapalną, zaliczaną do grupy spondyloartropatii, charakteryzującą się występowaniem zapalenia stawów, przyczepów ścięgnistych lub kręgosłupa u osoby z łuszczycą skóry lub paznokci. Często nie stwierdza się korelacji między nasileniem zmian zapalnych w stawach a rozległością zmian skórnych.
Wyróżnia się następujące postacie ŁZS (wg Molla i Wright):
• asymetryczna kilkustawowa – zapalenie stawów jest zwykle niesymetryczne (ok. 70%),
• wielostawowa przypominająca reumatoidalne zapalenie stawów (RZS) (15–20%),
• z dominującym zapaleniem stawów międzypaliczkowych dalszych, z częstym zajęciem paznokci (ok. 5%),
• okaleczająca, o bardzo ciężkim przebiegu (ok. 5%),
• osiowa przypominająca zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa (ZZSK), ale typowe jest asymetryczne zapalenie stawów krzyżowo-biodrowych (ok. 5%).

Kryteria diagnostyczne

Pomocne w rozpoznaniu są kryteria CASPAR (tab. I) [1]. Należy pamiętać, że są to kryteria klasyfikacyjne, a nie diagnostyczne. Swoistość kryteriów CASPAR wynosi 98,7%, a czułość 91,4%.

Zakres badań potrzebnych do ustalenia rozpoznania:
• wywiad lekarski i badanie przedmiotowe,
• badania laboratoryjne: OB, oznaczenie stężenia białka C-reaktywnego (C-reactive protein – CRP) oraz inne niezbędne badania potrzebne w diagnostyce różnicowej,
• badania obrazowe: zdjęcie rentgenowskie stawów rąk i/lub stóp, innych zajętych stawów, u chorych z zajęciem kręgosłupa: zdjęcie stawów krzyżowo-biodrowych (lub rezonans magnetyczny) i kręgosłupa, badania ultrasonograficzne (USG),
• konsultacja dermatologiczna w razie wątpliwości dotyczących rozpoznania łuszczycy skóry lub paznokci,
• w uzasadnionych klinicznie przypadkach: oznaczenie HLA-B27, HLA-Cw6.

Postępowanie terapeutyczne

Leczenie powinno być ukierunkowane na uzyskanie remisji lub jeżeli nie może zostać ona osiągnięta, alternatywnym celem jest osiągnięcie minimalnej/niskiej aktywności choroby. Leczenie ŁZS powinno być kompleksowe i oparte na wytycznych EULAR (tab. II i III) [2].

Komentarze:
Ad Zasady nadrzędne. Optymalne leczenie chorego powinno zawierać także leczenie niefarmakologiczne, w tym edukację i regularne ćwiczenia. Przy podejmowaniu decyzji powinny być wzięte pod uwagę takie aspekty, jak skuteczność i bezpieczeństwo, a także koszt leczenia.
Ad 1....


Pełna treść artykułu...