Mongersen – nowy lek w terapii choroby Leśniowskiego-Crohna ?
Autor: Mariusz Bryl
Data: 18.03.2016
Źródło: Monteleone G, Di Sabatino A, Ardizzone S i wsp. Impact of patient characteristics on the clinical efficacy of mongersen (GED-0301), an oral Smad7 antisense oligonucleotide, in active Crohn’s disease. Aliment Pharmacol Ther 2016 PE/MB
Terapia choroby Leśniowskiego-Crohna jest trudna i w wielu przypadkach nieskuteczna. Stąd trwają poszukiwania nowych leków, które mogłyby poprawić rokowanie w tej nieuleczalnej jednostce chorobowej.
. W ostatnich latach prowadzone są badania nad skutecznością i bezpieczeństwem nowej cząsteczki o bardzo ciekawym mechanizmie działania. Chodzi o lek mongersen, który jest doustnym preparatem, zawierającym antysensowny fragment oligonukleotydowy, który hamuje proces syntezy białka Smad7. Białko to jest odpowiedzialne między innymi za hamowanie funkcji transformującego czynnika wzrostu-beta (TGF-beta), który wykazuje właściwości przeciwzapalne. Wysoki poziom białka Smad7 promuje więc kaskadę zjawisk prozapalnych, a zastosowanie leku mongersen ten proces zaburza. Dotychczasowe badania kliniczne sugerują, że mongersen może być lekiem skutecznym w terapii ChLC. Na łamach czasopisma Alimentary Pharmacology and Therapeutics ukazały się wyniki analizy, w której podjęto próbę oceny, którzy pacjenci z ChLC są najlepszymi kandydatami do terapii preparatem mongersen.
W badaniu 2 fazy wykazano, że lek mongersen indukował remisję u około 60% chorych z ChLC. Przedmiotem cytowanej pracy były dalsze analizy post hoc. Do badania kwalifikowani byli chorzy z aktywną steroidooporną lub steroidozależną postacią ChLC. W sposób randomizowany przydzielano pacjentów do grup otrzymujących mongersen w dawce 10, 40 i 160 mg/ dziennie lub placebo przez 2 tygodnie. Następnie chorzy byli nadzorowani przez 10 tygodni. Dokonano oceny czy czas trwania ChLC (< 5 lat vs ≥ 5 lat), stężenie białka C-reaktywnego (< 3 vs ≥ 3 mg/l) oraz wyjściowa aktywność kliniczna oceniana indeksem CDAI (≤ 260 vs > 260 pkt.) mogą prognozować odpowiedź na terapię nowym lekiem.
Wykazano, że liczba chorych, którzy odpowiedzieli na terapię oraz uzyskali remisję kliniczną była istotnie wyższa w podgrupie, otrzymującej dawkę leku 40 mg i 160 mg/ dziennie w porównaniu z placebo. Odpowiedź na leczenie nie zależała od wyjściowego stężenia białka C-reaktywnego, ani od czasu trwania choroby. Wykazano także, że wśród osób z wyższą aktywnością kliniczną ChLC, mierzoną indeksem CDAI, częściej osiągano kliniczną remisję przy zastosowaniu najwyższej dawki leku mongersen.
W badaniu 2 fazy wykazano, że lek mongersen indukował remisję u około 60% chorych z ChLC. Przedmiotem cytowanej pracy były dalsze analizy post hoc. Do badania kwalifikowani byli chorzy z aktywną steroidooporną lub steroidozależną postacią ChLC. W sposób randomizowany przydzielano pacjentów do grup otrzymujących mongersen w dawce 10, 40 i 160 mg/ dziennie lub placebo przez 2 tygodnie. Następnie chorzy byli nadzorowani przez 10 tygodni. Dokonano oceny czy czas trwania ChLC (< 5 lat vs ≥ 5 lat), stężenie białka C-reaktywnego (< 3 vs ≥ 3 mg/l) oraz wyjściowa aktywność kliniczna oceniana indeksem CDAI (≤ 260 vs > 260 pkt.) mogą prognozować odpowiedź na terapię nowym lekiem.
Wykazano, że liczba chorych, którzy odpowiedzieli na terapię oraz uzyskali remisję kliniczną była istotnie wyższa w podgrupie, otrzymującej dawkę leku 40 mg i 160 mg/ dziennie w porównaniu z placebo. Odpowiedź na leczenie nie zależała od wyjściowego stężenia białka C-reaktywnego, ani od czasu trwania choroby. Wykazano także, że wśród osób z wyższą aktywnością kliniczną ChLC, mierzoną indeksem CDAI, częściej osiągano kliniczną remisję przy zastosowaniu najwyższej dawki leku mongersen.
Przegląd Gastroenterologiczny
