Monoterapia lekiem biologicznym częściej wybierana u chorych wyjściowo obciążonych chorobami współistnejącymi
Autor: Andrzej Kordas
Data: 01.10.2015
Źródło: Gabay C, Riek M, Scherer A, Finckh A; SCQM collaborating physicians. Effectiveness of biologic DMARDs in monotherapy versus in combination with synthetic DMARDs in rheumatoidarthritis: data from the Swiss Clinical Quality Management Registry. Rheumatology
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Zalecenia dotyczące skojarzonego leczenia syntetycznymi lekami modyfikującymi przebieg choroby (sDMARD) i lekami biologicznymi, wynikają głównie z doświadczeń w stosowaniu inhibitorów TNF alfa. Jednak jak wskazują dane z rejestrów, nawet 1/3 chorych na reumatoidalne zapalenie stawów (rzs) jest leczona lekiem biologicznym w monoterapii, co może być wynikiem m.in. nietolerancji sDMARD lub przeciwwskazań do ich stosowania.
Odsetek chorych leczonych lekiem biologicznym w monoterapii zgromadzonych w jednym ze europejskich rejestrów - SCQM-RA (Swiss Clinical Quality Management registry for RA) wyniósł 27%. Tę opcję terapeutyczną częściej stosowano u osób starszych ze współistniejącymi chorobami nerek, płuc, wątroby, niskim BMI, długim czasem trwania choroby, u których w przeszłości stosowano liczne sDMARD oraz z dużą aktywnością choroby. Potwierdzają to również wcześniejsze doniesienia, gdzie odsetek chorych, u których stosowania była monoterapia lekiem biologicznym, był podobny i także preferowany był w grupie pacjentów wyjściowo obciążonych.
Leczenie skojarzone było bardziej efektywne (choć w stopniu umiarkowanym), niż monoterapia lekiem biologicznym. W 80% przypadków lekiem biologicznym były inhibitory TNF alfa. Różnice w odpowiedzi klinicznej oceniane wskaźnikiem DAS28 zwiększały sie w czasie, co może być związane z syntezą przeciwciał przeciwko lekowi biologicznemu.
Dane oparto o analizę ponad 4200 cyklów leczenia u 3111 pacjentów. Lekiem, który najczęściej stosowano w monoterapii był certolizumab (46%), najrzadziej infliximab (14%). Najczęściej stosowanym lekiem syntetycznym w terapii skojarzonej był metotrexat (75%) oraz leflunomid (26%).
Leczenie skojarzone było bardziej efektywne (choć w stopniu umiarkowanym), niż monoterapia lekiem biologicznym. W 80% przypadków lekiem biologicznym były inhibitory TNF alfa. Różnice w odpowiedzi klinicznej oceniane wskaźnikiem DAS28 zwiększały sie w czasie, co może być związane z syntezą przeciwciał przeciwko lekowi biologicznemu.
Dane oparto o analizę ponad 4200 cyklów leczenia u 3111 pacjentów. Lekiem, który najczęściej stosowano w monoterapii był certolizumab (46%), najrzadziej infliximab (14%). Najczęściej stosowanym lekiem syntetycznym w terapii skojarzonej był metotrexat (75%) oraz leflunomid (26%).
