Nadciśnienie tętnicze – od rozpoznania do leczenia. Część I – diagnostyka i klasyfikacja nadciśnienia tętniczego

Nadciśnienie tętnicze należy do najczęściej występujących schorzeń układu krążenia i najważniejszych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Według klasyfikacji WHO/ISH wyróżnia się ciśnienie tętnicze prawidłowe, nadciśnienie tętnicze łagodne, umiarkowane i ciężkie oraz izolowane nadciśnienie skurczowe. Terapia nadciśnienia tętniczego obejmuje postępowanie niefarmakologiczne, farmakologiczne oraz, w przypadku nadciśnienia wtórnego, leczenie schorzeń będących jego przyczyną. O konieczności wdrożenia leczenia farmakologicznego decyduje całkowite ryzyko sercowo-naczyniowe, zależne od wysokości ciśnienia tętniczego, schorzeń współistniejących, powikłań narządowych nadciśnienia oraz obecności innych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Celem terapii jest uzyskanie wartości ciśnienia tętniczego niższych od 140/90 mmHg, a u chorych na cukrzycę lub niewydolność nerek niższych od 130/80 mmHg.

Arterial hypertension is one of the most common cardiovascular diseases and one of the most important cardiovascular risk factors. According to WHO/ISH classification there are following classes of hypertension: mild, moderate and severe as well as isolated systolic hypertension. Hypertension management includes both non pharmacological and pharmacological treatment as well as treatment of diseases leading to secondary hypertension. Pharmacological treatment depends on total cardiovascular risk which is related to blood pressure values, coexisting diseases, hypertension complications and other risk factors. The aim of the therapy is to achieve blood pressure values lower then 140/90 mmHg in average patients and lower then 130/80 mmHg in patients with diabetes or renal failure.